Pëllumb Gorica: Kur zogut i thyen krahët

KUR ZOGUT I THYEN KRAHËT

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

KUR ZOGUT I THYEN KRAHËT

Shpesh më mbulon një tis heshtje

Pa ditur për menunë e buzëqeshjes

Të tret sytë në hone të një endje

Pas paqes i dashuruari si ters!

Mjegullës, pritja i lagu mungesën

Që i jep kumte qiellit të sfilitur

Kur zogut i thyen krahët

Rrezuar nga një rreze papritur.

Mes hapave ku rruga ngushtohet

Sa herë e prek humbas aty

E shoh nga larg se si qielli lartësohet

Fjalën ethshëm e dërgoj për ty.

MË RRËMBËJNË  VARGJET

Më rëmbejnë vargjet e një poeti

Dhe kthehen në klithma që më hyjnë në shpirt

Vargjet herë janë si dallgë deti

Herë janë të brishta dhe buisin dritë.

Këto vargje herë më japin dhimbje

Herë më prangosin më mbyllin në "qeli"

Dhimbje më japin kur flasin për ikje

Ç'është ky mërgim kaq i gjatë, Shqipëri?

Më rrëmbyen vargjet e poetit

Se këto vargje për mua bëhen ballsam

Me këto vargje shëroj plagët e kurbetit

Që më shkaktojnë dhimbje, sa fle si në alarm.

REVOLTA E LUMENJVE

Lumenjtë ushtijnë kur dalin nga shtrati

Një forcë e madhe i shtynë të shpërthejnë

Kur zgjasin britmën u shtrihet shtati

Në shtratin e tyre përsëri flejnë?

Në brigje e zbrazin tërbim urrejtjen

Si krah i shtrirë që s’merr urdhëra

Ndofta rrëshqasin të harrojnë vetveten

Por është e vështirë revolta.

E nëse lumenjtë kanë sy burues

I ndjekin ujërat kur shkëputen

Veç mos të turbullojnë ty frymëzues

Se s'ka më mirë se shtrati ku futen.