Shahin Ibrahimi: A jemi njerëz

Shahin Ibrahimi

 

A jemi njerëz

 

Dhe shikimi më është mërzitur

Nga rrugët e lagjes tërë gropa,

Na shkoi jeta duke pritur

Të na hedhë një sy Europa.

 

E trishtuar sheh balestra

Breng e saj më djeg në shpirt,

Se projektet flejn në letra

Me kandila vëndi s`ndrit.

 

Kalojn vitet ndryshon mosha

Fati jonë ka qënë recetë,

Qielli i ëndrrës fle në kosha

Të ardhmen e kanë mbuluar retë.

 

Sa afron ditë e votimit

Premtimet nxjerrin në sfilatë,

Zemrat tona ndjejn zhgënjimin

Mjerimin mbulojnë shakatë.

 

Na ka humbur krenaria

Tymi i kohës e mbuloi,

Kur të grryen varfëria

Për fjalë shpirti ska nevojë.

 

 

Rëra bën apel

 

Kemi mall në moshën e pleqërisë

Kur kujtojmë Plazhin e virgjër,

Nga pishat e lulet i afrohemi rinisë

Por shpirti  rënkon i mërzitur.

 

Rèra është shtypur prej malesh betoni

Pallate pa fund çdo pëllëmbë,

Tabela privatësh na thonë:- Mos kaloni!

Një pamje e trishtë, që të dhambë.

 

Nën këmbët e mia rëra rënkon

Nga nipërit e xhaxha Maliqit,

Notë proteste ajo ju dërgon

Dhe i bën pèr ju protestë ligjit.

 

Vallë çdo mendojnë brezat që vijnë

Sa shumë që do ju shajë ky vënd

Me bëmat që bëtë do fillojë historinë

Dhe ju do ju hedhë në një kënd.

 

 

I thërras ndryshimit.

 

Në avujt e mërzisë fshij të djeshmen

Të gjej sado pak ngushëllim,

Në shina të ndryshkura shoh të ardhmen

Sa makthet, më rrëmbejnë pa pushim.

 

Nga pritja e gjatë jam thërmuar

Këtë kohë asnjëherë se kam pritur,

Me mjegull pikëllimi supe mbuluar

I lodhur, i vrarë, i drobitur.

 

Sa herë ndryshimit i çoj zëra

Por ai s`vjen t`më rrijë përballë,

Parimet vdesin si shumë gjëra

E sotmja e dehur vjen vërdallë.

 

Mi vrau mushkritë pasiguria

Errësira e bën lulen pa vlerë,

Në fund të botës po shkon rinia

Të rrish këtu është si humnerë.