Bashkim Saliasi: Dobrusha ime

Bashkim Saliasi

 

Dobrusha ime

 

Atje në Skrapar, në prehër të malit,

Si princeshë e bukur Dobrusha më rri.

Gëzon zemra e plakut dhe e djalit,

Para saj përulemi me mall e dashuri.

 

Në verë zilet, zogjtë orkestrojnë këngë,

Lulet e bëjnë nuse, e vishen me stoli.

Pemët si ushtarë i qëndrojnë më këmbë,

Tomorri i lartë me fllad ere i bën freski.

 

Dikur, te qendra e fshatit mblidheshin burrat,

Kuvendonin për hallet e punët e jetës.

Nga zërat e fëmijeve gumezhin rrugët,

Rinia e qeshur vallëzonte te shtëpia e kulturës.

 

Sot,  kudo heshtja e shkatërrimi mbretëron,

Shtëpitë e braktisura janë shëmbur përtokë.

Vendlindja e braktisur klith e loton,

Si Nënë hyjnore: - Kthehuni! - na thotë!?

 

Tomorri dhe unë

 

Mbi shpinë të Tomorrit kalova fëmininë,

Duke rendur pyjeve, majave, lëndinave.

Herë duke mbledhur salep, çaj, trëndelinë,

Herë duke shetitur e ruajtur bagëtinë.

 

Mali më përkëdheli si babagjysh i mirë,

Më mësoi t’a dua jetën e Nënën natyrë,

Të mos e braktis, kur këmba të më bjerë në qytet,

Vendlindja s'blihet, as shitet, është e shtrenjtë.

 

Prindërit e mi

 

Atje në Dobrushë njoha Nënë e Babë,

Hapa portat e mia të jetës nga lartësitë.

Mësova të qesh, të këndoj dhe si të qaj,

Prindërit e mi-mësues që rrezatonin dritë.

 

Me punë, me mund e djersë rritën fëmijtë,

Dhe jo pak, por një tufë të mirë-tetë.

Dera e shtëpisë mbeti hapur për  miqtë,

Dhe kurrë s'u ankuan, jetuan me dinjitet.