| E diele, 17.12.2017, 06:59 AM |
Ilir Muharremi
E imja
Jam shumë i dështuar e dashur
Fitojnë ata që shkruajnë për seksin me magarica
Filozofët treten
Mendimet e thella janë vetëm pluhur
Sa të dhimbshëm jemi
Satira është kurora
Filozofia asgjëja
Sokrati fshin lotët nga faqet
Se bota po përmbyset
Mona liza nuk buzëqeshë më
Van Goghu prapë na shikon
Modiliani imitues i keq
Krejt mut jeta me filozofi
Unë shumë jam paranojak e dashur
Në tavolinë i vetëm
Me gotë verë me dhimbjen time
Sikur të ishe tash
E diela e ftohtë
Sikur gjaku yt
Lotët i fshehë dije sikur gjithnjë por ato dalin vetë
Dhimbjet e vjetra dalin vet
Unë do të pres çdo natë
Zhurmë bëjë e dashur zhurmë bëjë dije
Jam filozof mjeran i ulur në tavolinë me verë dhe dhimbjen
I dehur për buzët e tua
Eh sikur të ishe prapë këtë të diele të ftohtë
Të të puth
Jam fëmijë që beson në magji
Më bind e dashur
Zemrën ta jap
Me tregime do të fus në gjumë
Si dikur
E dashur ku je tash shi po bien
Duart e tua sonte me duhen
Nuk kam fuqi të të humb
Dashuria është atje ku je ti
Ku je mos je zhdukur
Si në vargjet e këngëve të vjetra
E dashur, ku je
Mos je në atë rrugicë ku shpesh kaloje?
Do të shkruaj shumë sonte dhe do të pijë
Për një grua që zemra e donë
E kam obligim ta them sa i vetmuar jam dhe i lodhur
Ku janë sonte shikimet e saja
Unë i pres gjatë shumë gjatë
A e din që në mëngjes shumë herë më shfaqen sytë e tua
Zemra ime i donë unë as vet se kam ditë
Puthja e dëshmonte
Ku janë tash sytë e saj
As buzët e mija s’po i vërej më
Asgjë.....
Do të kalojnë dimra shumë
Vera e re prapë do të kthen
Do këndojmë bashkë butësi e imja.