Shefqet Sulmina: Doruntina nuk kishte kalë

Doruntina nuk kishte kalë

Nga Shefqet Sulmina

-Nuk i kuptova fjalët. Është e viseve tona kjo këngë?

-Të pëlqeu?

-Po. Është e kohës?

-Çdo gjë e bukur arti është e kohës.

-Po gjërat ndahen. Edhe vetë koha duhet të ndahet. Madje ndahet në stinë dhe muaj. Po kështu edhe gjërat, edhe këngët. Edhe fryma ndahet në oksigjen dhe dyoksid karboni. Edhe njeriu ndahet në lindje dhe në vdekje. Do të të shpie në shkollë për këto koncepte.

-Po edhe njerëzit ndahen në njerëz dhe në qenie. Të dyja janë të vdekshme. Kujtimet jo. Kënga futet tek kujtimet dhe bëhet art i pandryshkur.

- Çfarë dite është sot?

-Sot është ditë e bukur.

-Po tjetër?

-Është ditë me diell.

-Po më përgjigjesh si i dashur, apo si qenie.

-Si i dashur. Nuk ka as vise , as fjalë, ka parfum kuptimi të tyre dhe arsyesh. Bota nuk ka probleme dhe kontradikta se nuk merret vesh me fjalët. Ka problem midis konceptit njeri dhe qenie.

-Po ku eshte problemi atëherë? Pse do që të kthemi prapa në kohë.

-Rudina shih sa kuaj te harlisur po vine? Koha nuk ka kahe.

-Uha, kishe të drejtë. Mos i ka sjell motra jote, Doruntina? Po e vërtetë, koha nuk ka kahe, madje as stacione nuk ka.

-Doruntina nuk kishte kalë.

-Si nuk kishte kalë?

-Kalin e kishte rrëmbyesi.

-Ma tha Doruntina kur desha ta ktheja në shtëpi.

-Ti e ktheve Doruntinën në shtëpi?

-Ënde jo.

-Po besën?

-Pse nuk më kujton dhe të numëroj arsyet.

-Sa janë arsyet?

-Arsyet fillojnë nga një deri në njëmijë. Në një prej tyre unë e lashë besën dhe Doruntinën të lirë.

-Ajo nuk deshi të vinte?

-Jo, nuk është se ajo nuk deshi të vinte, ishin arsyet e shumta që e mbanin të lumtur.

-Po Nëna që priste? Po besa jote?

-Të thashë se nuk ka as vende, as vise. Më the se të pëlqeu kënga...

-Mos do të thuash se Doruntinën e rrëmbeu një Këngëtar i huaj dhe e bëri legjendë për të mbetur ajo e gjallë, e përjetshme?

-Është e pamundur që dy njerëz të udhëtojnë me një kalë.

-?

-Jo. Ishte hingëllima e kalit tone. Kuajt janë me te dhimbsur se njerëzit, sa shpesh e ndajnë me mirësi si kullotën edhe peshën.

-Pse nuk e zë njërin?

- Nuk është nevoja...njëri prej tyre, sapo të bjerë në harmoni me hingëllimën e kalit tonë, do të qëndroj dhe do të afrohet vetë. Sa e tmerrshme! për dy mije vjet kuajt kane transportuar njerëzimin mbi shpinat e tyre. Se fundi njerëzit prenë drurin e gjalle dhe me vdekjen e drurit ndërtuan turpin e tyre: Kalin e Drurit!

- Do te shkojmë ne antikita, apo do te takosh kuajt dhe tu kërkosh falje ne emër të njerëzimit?

-Ju me thate se do te ishe ti që do ta pyesje Kalin e Drurit? Për çfarë do ta pyesje?

-Është mirë të ndërrojmë bisedë. Shih sa të lumtur janë! I sheh? Seç flasin dhe puthën. Siç bëjnë njerëzit, sidomos fëmijët. Njëri rri dhe dëgjon pëshpërimën e tjetrit. Duket sikur kanë rënë në harmoni absolute me muzikën e erës dhe gurgullimën e ujërave. Të them të drejtën, unë nuk dua ti marrim dhe ti shpiem në antikita. Është e kotë, ata do të vdesin.

-Edhe ne.

-Çfarë? Po si do ta pyesim Kalin e Drurit?

-Nuk ka shumë rëndësi. Mund të pyesim vetë drurin.

-Po druri nuk flet.

-Nuk flet druri i vdekur por jo të gjallët. Nuk e ndjen fëshfërimën e drunjtë?

-Është fëshfërima e erës dhe jo e të drunjtave.

-As era nuk flet vetëm. Vetmia nuk ka fjalë. Vetmia është bosh, është një brimë në pambarim.

-Atëherë dhe ti nuk do të kishe kuptim pa mua. Nuk do të flisje. Po pse atëherë njerëzit e ngrysin jetën vetëm? Pastaj mendo se nuk janë të pakët. Sa mirë që të njoha atje në skenë? Më duket se dridhjet e para mi dha roli yt. Nuk e di, por kështu më duket. Ndërsa tani mendoj ndryshe. Por një gjë duhet ta dish! Do të na quajnë të dy don kishot, që po themi se kemi marrë rrugën për antikita.

-Këtë e dimë vetëm ti dhe unë. Askush tjetër.

-Po kuajt?

-Kuajt e mbajnë mend shumë rrugën dhe besën më tepër se njerëzit.

Por unë mendoj të mos i marrim kuajt, do të nisemi në këmbë.

-Në këmbë, apo me mend?

-Pse qesh?

Nga libri në dorëshkrim : "Rrëmbimi i Doruntinës"