Qazim Shehu: Gur i çmuar

QAZIM D. SHEHU

 

GUR I ÇMUAR

 

Me pluhur shekujsh mbuluar

Gur i çmuar është lavdia,

Me onur egoje qëlluar

Ajo nxjerr shkëndija.

 

Me erë dështimi s`mund t`ia mbledhësh

Xixat për të bërë zjarr.

Kështu asaj  si t`ia hedhësh?

Me magnet të mban në hall.

 

Për të mos qëlluar veten a të jerët

Me këtë gur, mbetesh batall,

E ia mbath drejt territ

Kur ngryset e kur zbardh.

 

Me gurin mund të godasësh

Ata, që mbi supet e të tjerëve

Rritën dy herë shtatin

E shkëlqejnë  prej gënjeshtrës...

 

KUR VJEN MBRËMJA

 

Kur vjen mbrëmja, ftohet saçi,

Në mungesë rrezesh të ikura,

Atëhere vemë dorën strehë balli,

Të shohim zemrat e uritura...

 

Me verën e një qeshje të gramshkundur

Ta ngjërojnë bukën e mëngjesit,

Ky saç  bukën na la të qullur,

Pa kavurdisur  nga nge e pangeshme...

 

NDROJTJE.

Kur portë e mendjes nuk hapet

E mbyllur nga një spazmë idilike,

Dhe ndrojtja në bunkerë guacke,

Dështon daljen e një fjale afrimi,

E ndjej sa vuan ti:

Edhe një bukuri që më deh,

Në thellësi të vetes e ndry.

Kështu ndrojtja ime vret

Përmes refuzimesh,sa dashuri...

PAH...

Më është bërë vetja skuta- skuta,

Kthesa dhe bërrylë të fshehtash,

Aq sa  humb adresat  e shënuara

Prej një pahu helmesh,

Që më ferementojnë pamundësitë

Dhe kërkojnë një zjerje e shpërthim,

Dhe kur të fshehta s`u çoj përditë,

Në zemër hap një vrimë...

 

S`E BËJMË DOT NJERIUN

 

Ishe një perlë që nuk ta gjeta

Në kishe shkëlqim apo  mashtrim.

Ti erdhe kur lundronte jeta

Pa asnjë hall e një pengim.

 

Dhe erdhe të më gjesh me nge.

Gënjyer nga një rrenë e çastit,

Si një rreze dielli që e shtyn një re

Të përqafojë malet.

 

Mbulesë e gabimeve të mia,

Zbuluese e tyre me takt e pa takt,

Gjëmon gjaku i dashurive

Në damarin si për parainfarkt.

 

Putrat goditëse të viteve

E sjellin nganjëherë te ne kafshën,

Sa më tepër  jodashurisë i avitemi,

S`e bëjmë më  njeriun ,po   fantazmën.

 

SHOH SI IKIN RETË E PAMBUKTA...

Shoh si ikin retë e pambukta

Dhe në maja thepash lënurin,

veten nga brinjët që u kruhen

Prej rrezesh që përpushen...

 

Dhe zgjasin fijet nëpër kryet

E maleve dhe kreshtave,

Pastaj me to ngatërrojnë pyjet

Dhe mjekrat e thepave...

 

Nga to do marr ca fije

Të vë në kokën time të zbathur,

Ndoshta si shenjë djalërie

Që s`ka për të ardhur....

 

JO ÇDO ZJARR

Një shkëndijë zjarrin lind,

Ky zjarr nuk ndizet  kot,

Një forcë e fshehtë e bind.

Jo çdo zjarr të bind sot.

Nuk të bind zjarr i pyjeve

Që në verë përpijnë

Sipërfaqe poshtë qiejve

Ku lëngu i joshës jep shpirt;

Nuk të bind zjarr i reklamave

Veshur me një cipë ari,

As zjarri i tam tameve

Në fjalë qeveritari.

Mirëpo zjarri duhet të bindë

Ai tërheq për ngrohtësi,

Sot zjarri u bë xhind

Shkrumbon me pabesi...

 

BRITMA

Britma e heshtur e agimit ngrin

Në rrezet e para të diellit,

Kur gjymtyrë e lëvizjes fillon e shkrin

Me kumbime të freskëta.

Në gji të ditës shuhet ngadalë

Sikur ajo nuk mbruhet,

Ajo britmë një çast të ndal

Kur shfaqet jeta e nuk shkruhet.

 

MONEDHA

Në prehër qiejsh të largët

Dhe kaq afër

Dielli rri.

Në duar të padukshme

Tepsi.

Lëmsh

Monedhë e artë

Me mërzinë e tij të ngeshme,

Prej së cliës

Dhe vetëm prej saj

Jeta është e bleshme...

 

PENG

E kam peng se fjalën nuk ta thashë

Sa emocione vrava?

Po që atëhere e gjer tani,vashë

M`u duk se qava.

Nëse çdo fjalë në çastin e duhur

Thënë do ish,

Bota s`do ish kaq e bukur

Po një rrumbullakësim bukurish.

Si gur na var mbi greminë

Ndërgjegjen përpushëse

Pengun që ngacmon dashurinë

Si një gjarpër rrëzë gëmushe...

 

SHIRA NDJESISH

Ranë sa shira ndjesish

Prej një qielli të njenjtë,

Dhe na krijuan në mish

Foleza indesh pa të drejtë.

Kujtuam se u fikën qiejt

Dhe u krijuan qiej të rinj,

Yj të tjerë në sofrën e tyre

U ndezën qirinj.

Ato ishin po ato,

Që nga kohë e Dantes më duket,

Veç dashuria që frymë u ço,

Ka frikë nën to të struket..

 

KUR…

Kur në këpuckë varke

Bredh këmba jote,

Rrjedhat varfajake

Bëhen hirplote.

Një puhizë që shkon gushës

Për të ndezur një zjarr

E  trajtëson rrjedhën

Në Kristal…

 

TETOR

E dua këtë muaj

Muajin tetor,

Për një gjethe vuaj

Që venitet pa zor.

E dorëzueshme gjithçka

Me kënaqësi,

Drejt muajit që vërshon

Me ngjyrën gri.

Ngadalë kështu

Ikën jeta e çdonjërit,

Dhe ndrit papërtuar

Hija e tetorit…

 

E PRESIN DHJETORIN

 

E presin dhjetorin të zhvishen pyjet

Si natë e ciknës kur zhvesh yjet.

 

Poterë e qiejve nget retë

Si qe të rëndë me peshë të lehtë.

 

Ditët dridhen,qielli ulet e ulet,

Afër tyre,sikur u thotë:

Për të mbajtur rrobet prej gjethesh

Çdo tentim është i kotë.

 

Dhe ato zhvishen ngadalë si gruaja

Që epshin e burrit s`e do,

Të sigurtë, të drithshëm në zhveshje,sa ajo

Befas ndodh përpak çaste të përkora.

 

Turbullohet qielli ,loti i tij lëshohet

Mbi shtroje  me tërsëllimë e fortësi,

Duke parë si sakrifikohet

Ai që ka më shumë hijeshi…

 

TEJ DRITARES

 

Tej dritares,gjithnjë tej

Është ajo,për të cilën dritarja

E hap një shteg.

 

Ja një re mbi unazë kodrash

Një gisht rruge mban peng.

 

Tej dritares tund e shkund,

Gërritjet hapësirë e tromaksur,

Nga gjaku  i horizontit të therur.

Nga ethe të vjetra

Nga ethe të reja.

Dhe atje vidhet pagjumësia ime

Shprushitur në delir.

 

Tani do e mbyll atë, të mos ndjej,

Si dridhet nga dëshirat e mbuluar në re,

Hapësira…

Dritare e gjitha më bëhet shtëpia…

 

SAJIM I SAJIMIT

Në këtë botë që sajo

Manekinë në vend të njerëzve,

Edhe unë veproj si ajo

T`i solla lulet prej letre..

 

Lulet që përkund era

Në një lëndinë të largët historie,

As pamjen s`na bien tek dera,

Aromat  i thith në gji të vet era.

 

Sajim i sajimit na shpëton

Rrjedhave të shpupluara,

jokëndellëse,

gjersa njeriu njeriun klonon,

kjo mbetet më e natyrshmja

letër sajese.

 

NDËRTESA

Burrat të bukurën murosin

Se nuk e ngrenë dot ndërtesën

Me themele në shpirtin të femrës.

 

Kur valë e rrugës u fsheh,

Në hijeshin e trupit tënd,

Muret hapën buzët

Të të hurbnin, moj valë.

S`di pse të prapsova tutje

Mos ktheheshe në Rozafë.

 

Ndërtesa ime qe ngritur

E bardhë…

 

LËKUNDJE

Në sizmikë të hollë fekton,

Me barrë vitesh mbi supe,

Mbi hone

Ku dot s`i lëshon,

Zemra.

 

Sizmiologët që na rrëfejnë

Për vatrat e ardhshme tërmetore

Veç dridhjet e saj nuk i gjejnë...

 

UJËNISË…

Ikën zjarr nëpër erë

Fisnikëri e dashurisë,

Ledhatim i mjerë,

Ujënisë.

Tërkuzë e lumit

I lidhi valët e shpirtit

Dhe i vuri gërshet

Të zbukurojë

Shpinën e flirtit.

Ujënisë së teptisur në masë

Të derdhur nën zgolla brigjesh,

Aty më duket, diku rashë

Dhe s`u ngrita

Prej vitesh…

 

PIKON KY SHI

Pikon ky shi

Lot në sy të qiellit,

Parfum për dashuri

Litar i dehur.

U desh të shfrynin disa re

Me që ne nuk shfryjmë,

Të rrëzojnë me sulm përdhe

Kaq pluhur e kaq drithërimë…

Dhe kaq çaste intime

Kaq dilema të pazgjidhura,

Rrëzon ky shi  e nuk mundet

Të rrëzojë

Çastet e hidhura…

 

SHPIRT I TEPËRT

Migjenit

Njerëzit shpirtin e tepër hodhën në xhepat e grisur.

Ai qe shpirti i rrugës nga duhej nisur,

Rruga e nesërme për të parë njerëzit mirë,

Prova e dashurisë dhe dashuria si zjarr i arrirë,

Ai s`e afron të keqen, s`e afron ligësinë,

Shpirt i tepër ,larg shpirtit të ngopur,

Me të mirat e rrëmbyer nga të tjerët,

Shpirt i tepër,

në xhepat e grisur kur ranë monedhat që s`na duheshin,

Ku gjeti vend era dhe ngrica të hynte në trup,

Shpirt i tepërt, ardhë nga vetja jonë,

Shpirt i tepër i xhepave të grisur,

Para të cilit, cmira, inati, ndjehen të arratisur.

Shpirti i tepërt është forca,stërmundimi jonë,

Ai çast kur njeriu drejt Migjenit  vrapon.