Hysen Këqiku: Shtegëtar i shtegut të shtegëtimeve

                    Hysen KËQIKU:

 

 SHTEGËTAR

                        I SHTEGUT TË SHTEGËTIMEVE

 

 

1.

            O lumth

            asnjëherë nuk bëre

            udhëtim të shlirshëm

            prore nëpër përplasje

            me stërkala shkapërderdhur

           

            i mbshtjellë

                  me freskinë

            e mjegullës

                   së strukur

            në perëndim të yjeve

           

 

            nga vrojtimi

            i përditshmërisë

            do të ta fal

            o lumth

            me stërkala loti 

 

                        2.

            Rrugës

            për në kalvar

            tok me ofshamën

            e renkimeve

                    të sofërzbraztëve

            pëshpëritë pareshtur

            për ngarkesën që bartë

            me kërcëllimat e dhëmbëve

            nga acari

                        dimërgjatë

            bart

                        dhe vetëm bart

            rënkimin  e dhembjeve

eunë të kundroj

                        po e di

            domosdonë e dhembjeve

 

 

 

 

3.

            Ti o lumth

udhëtimin mos e ndal

se më nuk do të jesh lumë

            e unë do të ta këndoj

            apokalipsën

            mua më ke bashkëudhëtar

            me rënkime e stërkala

           

            e di

            vetëm ti

            e kupton dhe e flet

            gjuhën time

me përcëllimat

e acarit veror

           

            në ty

            shuajta etjen

            në valëzat

                e pushimeve

            të rrafshta

            të përkëdhela

            dhe tok me ty

            në fushë të bardhë

            derdha stërkala

 

4.

Rënkimet të mbesin

                        prapa meje

                        prapa meje

                        o lumth

                        i rënkimeve të largimit

                       

                        ti nuk lodhesh

                       

                        për këtë po të lus

                        ec

                        dhe mos ke drojë

                        nga mundimet

                                       për në golgotë

                       

                        ti çan brigje

                                       e unë i çalë

                       

nuk mund të të ndjek

                       

                        ti çanë brigje

                                        e unë memec

                        nuk më del përshëndetja

 

                        ti çel rrugë

                                       e unë kërkoj shtegun

                        të të ndjek

 

5.

            Ti o lumth

                       ]çel rrugë

            i lagur fare

                       nga loti yt

           

            ec  deri në cakun

                        e pafundësisë

           

            unë bashkëudhëtari yt

                      t’i dëgjoj

                      rënkimet

                    për idilën

 

                     lumthi

i kujtimeve

                      të bulëzuara

                         pranverave

 

6.

 

            Thatësia

            mos rëntë në ty 

            o lumth

           

            në ty

            Ylberat e njomin ngjyrën

            pas shiut

           

            në ty

            e shuan etjen e dashurisë

            shtegëtari i etur

           

            në ty

            bilbili miklon

            me sqepin

            pendë

            për pentagram

           

            në ty

            dreri me drenushën

            spërkatin

            kurorën

            deri në fund

            të këngës

 

7.

E di dhe të ankoj

            lagesh me lotin tënd

            se nuk mund të kthehesh

            për t’iu shtrirë

          shtratit

                me trupin tënd

            e bëre

            aq të përshtatshëm

            të të mos dëgjohet

            rënkima

                   e ndarjes

            nga rrapët

                   pjekur e djegur

           

            ti o lumth

            ec

            dhe pas

            lë pastërti

           

            bredh

            edhe nëpër bukuri

                    të akullta

           

            me vërshima

            trotuareve pastron

            gjurmë

 

 

8.

            Këndellje

                     fushës

            e sëmurë nga thatësia

           

            ke kokëdhembje

            prandaj

                   në ecje

            trupi të avullon

 

            ec o lumth

            ec pash burimin

            që nuk t’shterron

            ec

            dhe në ecje

            bëhu një

            me degët

            që të ndjekin

           

            futi thellë

            mu në zemër

            le t’i fshijnë

            djersët e largimit

 

                    9.

            T’i dëgjoj

                    pëshpëritjet

                  me dënesje

            nga vaji i djeshëm

            nën hijen e rëndë

                  të zezëresë

 

            ec dhe pastroji

            me kthjelltësinë tënde

           

            mos i harro

                      grafitet ogure

                      të katër esistëve

                       bredharakë

           

            as llavërimat

            as skërmitjet

                           e dhembëve

                           brejtës

            të brejtësve

            që në brerje

            brejtën

           ditët tona

 

10.

            Bëmirës

          i bëmirësive

            ec pash ofshamat

            e baladave

            të ruajtura

        nga thellësia e mbamendjes

            njomi

          me freskinë

          tënde

            ngarendjet pas dritës

            të  humbur kaherë

           

            mos e ndal atë hap

            se m’ndalet ora në dorë

            e rrapave të tretur

                        baladave

            do t’u shuhet

        romanca

            e unë

            o lumth

            mbetem pa pasqyrë

            se shoh dot veten

            në vijat e ballit

            as shtegun

            nga hyra

            as nga duhet dalur

 

                        11.      

Po të pyes

            o lumth

            çka t’i bëj vetes

                        i mbetur

                     diku

                        vetëm

            krejtësisht i vetëm

            me pëshpëritjet e pafundme

 

 

                        të Velia Glauas

            në bredhje amshimi

                        për një relikt

                        të përlotur

            ti në shtratin tënd

            unë pranë teje

                        kaprroz[1]

                        anemik

 

12.

            Sa herë u futa

                        në ty

            o lumth

            dikush lëshoi

                          ushunjëza

         

            dhe po të mos

            pëlcitnin

                          nga gjaku im

                          i thithur

            do t’kishte

                        ushunjëza

            për tërë gjakun

                        e gjaqeve

                         të gjakut

 

 

 

 

 

 

13.

             Nuk e di

             o lumth

            aortë e vendit tim

            nga më vjen

          një mendim

            të të rrëfej

            diçka

 

            le të kalërojë

                     me rrjedhën tënde

                     se kush u la

 

                     në ty

                     në shi

            njollat u mbetën

            të pashlyera

                     në histori

 

            barte me vete

           deri në pafundësi           

 

14.

            Çka të të rrëfej

            o lumth

                   me rrudha

            në këtë pikë

                   të gjerë

            të kësaj bote

                   të vogël

            aq të vogël

                   e të ronitur

 

            me lecka

            këndëve shpërndarë

            si fustani i (Sy)Monikës

            nga trillimkeqët

                             ogurzi

            mendjeprishur

                           nga një dashuri

            e barabartë me urrejtjen

            me helm nepërke

            shtrirë mjerisht

                në rrafshin mesmaleve

            Mjellmat për t’i helmosur

Për syrin e (Sy) Monikës

           

 

 

 

15.

            E gjora

            bredharake

                        dorë më dorë

                      shtigjeve pa shteg

            murale

            syverbër

 

            përballë altarit

            me kryq orto....

           

            ku u fsheh korbi

                         sqepgërryer

                       i syrit

            me shikim të largët

            përtej maleve

                       me ngricë

            nga vapa përcëlluese

                         e ditëve

                       të bjerra

            shtigjeve pa shteg

 

           

16.

            Ku mbet brusha e piktorit

            për një pikturë ferishte

            me abcënë e pamësuar

            të shpërndarë si stërkalat

            e tretura në buzët e thara

                              nga thatësia

                              e verës në verig

            pa asnjë lugë miell

                               në kusinë e përvëluar

                                nga vala

 

            m’lejo lum lumthi

 

                                të pushoj

            për pak frymë vendlindjeje

            se m’duket

            zbret nga maja

            e Velia Glauas

            Vata i Lekë Fanit

                               si Odiseja

            për ta prekur me shpirt

            ashtin e të parit

                               në Itakën e tij

            pranë kishës së Kujarkës

            në Dushkajën

                         shkëmb