Kalosh Çeliku: Vapë e madhe politike në Shkup

VAPË E MADHE POLITIKE

NË SHKUPIN SHQIPTAR

NGA KALOSH ÇELIKU

“Vëllezërit” e Njerkës, vitet e fundit janë tërbuar pa kokë: Edhe, lehin rrugëve të Shkupit, e hanë veten si “patriotë maqedonas” ende të gjallë” me gjithë lecka (partalla turku), në shtetin e ”përbashkët”. Nuk mund  ta gëlltisin veten si dudumë turku, përtypin Kaçakët e maleve shqiptare. E di, se: sot nuk u kanë mbetur eshtëra në trup as për qentë e tërbuar endacakë me zgjebe në Katundin e Bit-Pazarit, në mes të Shkupit. Kope, e dalldisur në grazhd pa Çoban me fyell në dorë, parulla e pankarta antishqiptare: Rriqëra partiake politike, që çirren rrugëve të Shkupit me tri - katër flamuj “kombëtar” e asnjë të vetin si “popull”. Gjithë jetën: bullgar, serb dhe një ventillator shkatërraç “demokratik”, që nuk fryn asnjë verë të “vëllazërim-bashkimit”, në Shtëpinë Publike.

Asnjë freski deri më sot në Lëmën kombëtare “maqedonase”?! Nuk e pres atë, Shqiptare, që ia ka dhënë vetë Zoti. Pse, të mos e  them unë haptas, si shkrimtar: Edhe, i asnjë ideje teknefese politike-artistike, të “vëllazërim-bashkimit jugosllav. Dudumët, vjellin urrejtjen historike ndaj popullit shqiptar. Nateditë, Kope e qëngjave të nënkryem, qafërjepur ende pa herdhe (e kam fjalën për “komitat” me mustaqet e turkut vesh më vesh), ende pa herdhe dashi. Ogiçi me brirët rreth veshëve. Herdhet na, t’i kenë nën këmbë si vorba. Identitetin kombëtar “maqedonas”, në Republikën e Krushevës. Ogiçë, brithyer pa herdhe dashi, flamurin “ventilator” mes shqiptarëve, në Shkup. Kotnasikoti, çirren rrugëve për “Maqedini të përabshkët”. Bombat e serbit dy ‘”kashikara” (raki rrushi), që përditë  m’i hudhin nën këmbë, e Unë ende nuk e kam dorëzuar penën historike, me një shqelm ua hudh prapa, në instikamet politike: me Gjuhën Shqipe, kishën ortodokse si popull me fe të Muahmedit e popullatë “myslimane”. Përmëtepër, Unë bombat e juaja politike i zbrazi me penë nëpër shkrimet e mia publicistike. Brohoritjet e juaja të tërbuara, kundër Popullit të “mallkuar” shqiptar, dhe “vëllezërve “musliman”, që kërkoni në protestat e përditshme “paqësore”, në Shkup: dhoma gazi për shqiptarët.

Historikisht harroni, se: shqiptarët kanë bërë luftë shekullore me Perandorinë osmane (Katllanovë) e me serbët për çlirimin e Shkupit. “Historiografia aktuale maqedonase thotë se, në fillim të kryengritjes asaj iu bashkëngjitën edhe disa “maqedonas”, por shumë shpejt ata u larguan nga kryengritësit shqiptarë, ndërsa si pretekst morën sjelljet e këqija të shqiptarëve. Këto të dhëna që dalin nga historiografia maqedonase janë rezultat i pikëpamjeve të dala nga këndi i tyre dhe qëndrimet, duke u munduar që të këqijat t’ua  hedhin shqiptarëve, kur deklarojnë se turqit dhe të krishterët kanë qenë në pozitë shumë më të pa lakmuar. Por, sot shtrohet pyetja, në atë kohë kur u zhvillua kryengritja shqiptare, a ka pasur Maqedoni dhe maqedonas, kur dihet se fare nuk ka ekzistuar Maqedonia sllave, as si krahinë. (V.Xh.).

“Vëllezërit” e Njerkës, nuk e kanë shkrepur asnjë pushkë për Shkupin Shqiptar, por i kanë gostitur pushtuesit me gra, vajza e dreka si mikpritës, “çlirimtarë”. Shembull konkret, i cili ende është gjallë tek këngët e tyre “nacionale” popullore:

“Frosino, mome ubavo

ne izlezi na penxhere,

da ne te vidi Ali Pasha!”

Përkthim në gjuhën shqipe:

(Frosinë, vajzë e bukur

mos dilë në dritare,

të të shohi Ali Pashai)!...

...“Beteja e Katllanovës, nuk mbeti e pashënuar edhe nga analet maqedonase që lënë gjurmë në shënime e mbishkrime. Prifti Save, nga fshati Zubovci, rrethi i Gostivarit na ka lënë një shënim mjaft interesant. Duke e analizuar këtë shënim anal, prifti Save na ka lënë të dhëna shumë të rëndësishme. Ai na kujton se duke filluar nga viti 1843, d.m.th. në kohë të sulltanit Abdyl Mexhitit kishte turbullira të mëdha në gjithë Rumelinë, e posaçërisht në nahitë e Tetovës, Gostivarit e Shkupit. Për maqedonasit atëherë ishte shumë vështirë, ngaqë shumë vajza maqedonase u turqizuan e shumë u vranë në Taoravë”. Taor është fshat afër Katllanovës dhe prandaj grykën e Katllanovës e quajnë shpesh gryka Taore (Dr. Alaksandar Matkovski: Kryengritja e Dervish Carës)...

“Përshkrim të bukur të betejës së Katllanovës ka dhënë Hr. Çoçkovi. Ai shënoi: “Bejlerët e Kumanovës, Vranjës, Gjilanit dhe Shkupit nuk donin të jepin rekrutë për ushtrinë e rregullt. Për këtë shkak me kalorës të armatosur ata u nisën drejtë Velesit”.       (Dr. Aleksanadar Matkovski: Kryengritja e Dervish Carës).

“Si Çoçkovi, po ashtu, edhe Toskovi, jep përshkrim të bukur të betejes së Katllanovës me të dhëna të sakta e të hollësishme dhe thotë: “Kundër Dervish Carës u dërguan Hajredin Pasha dhe Ismail Pasha me ushtri të fortë të sulltanit. Dervish Cara e mblodhi gjithë ushtrinë e grumbulluar të shqiptarëve dhe u përlesh me Hajredin Pashën në vendin e njëjtë në fushën e Shkupit, te fshati Katllanovë. (Përsëri, huazuar nga Libri i Dr. Alaksandar Matkovski: Kryengritja e Dervish Carës).

“...Për këto ngjarje kemi edhe një dokument tjetër të rëndësishëm nga 8 qershori 1844. Ky dokument është nga arkivi i Zarës, i shkrur nga konsulli perandor-mbretëror austriak në Shkodër dhe i dërguar Doimës, komisarit të rrethit dhe udhëheqës të komandës qarkore austriake në Kotor. Nga ky dokumnet shihet se për humbjen e shqiptarëve te Katllanova u dëgjua shpejt nëpër gjithë Maqedoninë dhe Shqipërinë, deri në Shkodër. Në këtë raport thuhet: “Në korelacion me notëm nr. 60 vicekonsullare prej 22 majit në lidhje me disa pashallëqe kryengritëse në Rumeli, kam nderin t’ju informoj: Hajredin Pasha, gjeneral, nuk mundej të depërtojë në mënyrë miqësore në Shkup” (Dr. Alaksandar Matkovski: Kryengritja e dervish Carës).

Shoku Tito, si të paaftë për luftë dhe Shtet, këtij populli të arratisur “maqedonas”, pas Luftës së Dytë Botërore pa derdhur pikë gjaku, u dha një republikë nën Çadrën Jugosllave pa banorë me shumicë popullatë shqiptare, bullgare, vllehe, rome e “turke”. Popull, që thirret edhe sot e kësaj dite si ”shtet”, në Torjet e Shqipërisë Etnike.

“Vëllezërit” e Njerkës deri më sot, nuk kanë bërë asnjë luftë në histori. Thirrjet e tyre për katër “Ilindene” në protestat “paqësore” rrugëve të Shkupit (2017), janë vetëm një dalldisje politike e tyre si “luftëtarë” të Don Kishotit serb, në rolin e Sanço Pançove mbi gomar. Shkaku, se: “maqedonasit” e sotshëm deri më sot nuk e kanë bërë asnjë luftë të përgjakshme në histori. Edhe katër “Ilindenet”, në të cilët ato thirren rrugëve të Shkupit Shqiptar, sotpërsot janë vetëm beteja politike të improvizuara para kamerave televizive. Luftëra historike, që dikur i kanë bërë shqiptarët dhe bullgarët. Serbët, vetëm u kanë rënë duarve shuplakë, për “fitoret” e tyre maqdonase historike.

Pitu Guli me shokë ka qenë shqiptar, në Republikën e Krushevës. Aleksandri Madh, sot në Sheshin “Makedonija”, poashtu është shqiptar. Goce Dellçevi, Nikolla Karevi e Dame Gruevi me shokë, kanë qenë bullgarë. E, mos flasim për Skënderbeun e Nënë Terezën. Brez pas brezi, shqiptar. Mitropolitët e Beogradit me kryqa e Biblën në duar, tek këmbët e Urës Gurit të Vardrit, nuk kanë qenë as serb e as “maqedonas”, por misionar fetar grek. Mos, doni të thoni, se: edhe Filipi i Maqedonisë me grushtin tek koka si xhaxhi Enver është “maqedonas”?! Amani, mosni o “patriotë” të shekullit, se: kohën e fundit do filloj të besoj se edhe Zoti është “maqedonas”?! Tërbim politik, që vështirë mund t’i besoj në Ditën e sotshme.

“Vëllezërit” e Njerkës, shpesh rrëfente Im Atë, Emin Çeliku: “maqedonasit”, nuk morën pjesë në Kryengritjen Shqiptare kundër Perandorisë osmane. Përmëkeq, as në Luftën e Dytë Botërore. Kurrë, nuk kanë qenë burra lufte. Ne, kryengritësit shqiptar me zor i nxorrëm nga shtëpitë ku ishin strukur si “partizanë për liri”. Edhe, atë: pas vitit 1945, ku më kishte përfunduar lufta “nacional-çlirimtare”. Luftën, kundër fashizmit e bënë shqiptarët dhe serbët, me “Përrallën e përgjakshme”, të Desanka Maksimovoqit, në Kragujevac. Poemë historike, të cilën unë si djalë i tij asaj kohe e kisha përditë mbi bankë, në Librin e këndimit. Edhe, pse e dija edhe historinë e asaj përralle të përgjakshme. Populli serb, nuk dilte në luftë kundër gjermanëve?! Partizanët u veshën me uniforma ushtarake gjermane dhe i pushkatuan në oborrin e shkollës profesorët dhe nxënësit e tyre, në Kragujevac. Ditën e nesërme, i gjithë populli serb u çua në kryengritje kundër gjermanëve. “Maqedonasit” e sotshëm, e fituan republikën pa e shkrepur asnjë fishek. Prandaj, edhe do ta humbin sot me plumba qorr, në Bashkimin Evropian. Republikën, e fituan pas “çlirimit” si dhuratë “lufte” nga shoku Tito me gjakun dhe emërin e shqiptarëve pa asnjë meritë luftarake si “popull”. Përpiqen, ti ndjekin veprimet e popullit serb me skenare politike: Ngjarjet e Bit-Pazari, Gostivarit, Sopotit “Monstra” e Lagjën e Trimave të Kumanovës. Fatkeqësisht, janë nën nivelin e skenareve serbe.

Shqiptarët edhe e ruajtën këtë shtet gjatë këtyre viteve nga serbët dhe bullgarët. Viteve të ’90 -ta, shqiptarët edhe e bënë shtet të pavarur pa banorë “maqedonas” e përplot me shqiptarë. Shtet, i cili edhe sot e kësaj dite ka mbetur gjallë pa “maqedonas”, gjuhë e kishë, falë shqiptarëve. Popull i vetëshpallur me shtet politik, që përpiqet të lindë një  popull të ri “maqedonas” mishmash: me shqiptarë, bullgarë, vlleh, romë e “turq”.

Shqiptarët janë popull i lashtë, që maqedonasëve, mund t’u japin gjuhë dhe kishë ortodokse. Nëse duan, shqiptarët u japin, edhe xhami, por kësaj radhe me flamurin kombëtar kuqezi në minare. Arsye pra, pse “maqedomasit” nuk kanë sot shkak që të çohen me aq urrejtje kundër gjuhës shqipe, njërës nga gjuhët më të vjetra në botë. Aqmëpak, flamurit kombëtar shqiptar kuqezi me shqiponjën dykrenare.

Gruevski, nëse nuk ka bërë ndonjë vepër patriotike historrike madhështore për popullin “maqedonas”, nuk duhet t’i mohohet djersa për ta mbajtur gjallë Shtetin “maqedonas”, se: mu ky burrë shteti arriti t’ia fshi historinë e rrejshme pesëdhjetëvjeçare këtij populli melez. Shkupin e mbushi me përmendore greke, bullgare, shqiptare, serbe e luaj, që nateditë vjellin ujë. E freskojnë Shkupin nga kjo Vapë e madhe politike.

Meriton një duartrokitje frenetike nga shqiptarët, pse jo edhe nga “maqedonasit” e sotshëm. Përndryshe, sipas politikës “madhore” të LSDM -ës (“vëllazërim-bashkimit” neokomunist), sot në Sheshin “Makedonija”, në vend të Aleksandrit Madh, do ta kishim shokun Tito mbi kalë të bardhë me shalë...