Bajram Canameti: Ramush Haradinaj, yll i lirisë

CIKEL ME POEZI

 

NGA BAJRAM CANAMETI

 

UJËVARË DIELLI

 

RAMUSH HARADINAJ, YLL I LIRISË

 

Ramush Haradinaj, o yll i lirisë,

Dukagjinas me emër historik,

Hero i Kosovës, luftëtar i drejtësisë

Gen i ndritur me gjak fisnik

Ekzemplar i provuar i pafajësisë.

 

Ti shkamb i tokës iliro-dardane,

Shkamb stuhish, gurrë stralli,

Rritur në flakë tramondane,

Shkamb i thinjur, prush zjarri,

Ndaluar në Francën dritëmadhe.

 

Shkamb ku gdhendet pavdekësia,

O lavdimadhi i këtij dheu,

Në fytyrën tënde shkëlqen pafajësia,

Franca idealet e saj gënjeu,

Para heroit që i lexohet ndershmëria.

 

Franca e heronjëve, iluministe,

Franca e revolucioneve dhe dishepujve,

Mos u hap udhë shovinistëve,

Që shkelën popujt me zjarr dhe hekur.

Që vranë Kosovën mbi një shekull.

 

Ti Francë e Balzakut, e Rusoit,

Francë e De Golit dhe Hygoit,

Hapja derën ti heroit...

Kreshnikut madhështor,

Me trupin e përgjakur gjoksdiellor.

 

Ata që sajojnë gjyqe e pretenca,

Me akuzë të kriminelit të Ballkanit,

Ata që thurin kulisa dhe intriga,

Ndaj luftëtarëve të lirisë e të vatanit,

Janë të mundurit nga e drejta.

 

Pafajësia juaj, o heroi i lirisë

I djeg ata, i bën shkrumb dhe hi,

Me zjarrin e së drejtës e të vërtetësisë,

Ti je triumfator me pafajësinë në gji!

 

 

KOSOVE  HYJNORE

 

Drita e shpirtit martir

Shpërthen në diell e hënë,

Ulet mbi ty, Kosovë hyjnore,

Të shënjtëroi tokën e qiellin tënd

Stolisur me heroizma përjetësie!

 

Me plagët e luftrave të thella sa deti

Çudite planetin me forcën e qendresës,

Ishujt e gjakut, që të shkaktoi serbi

Dhe loti, globit ia kaloi peshën

Detyroi botën, që të mos heshti!

 

Nga varret buron himni i të rënëve

I mijëra të zhdukurve pa varre,

O tokë hyjnore, gjëmim i lirisë,

Me eshtrat dhe gjakun e derdhur

Ngrite themelet e Pavarësisë.

 

Ti e munde kohën e rëndë tiranike,

Kosovë martire, Kosovë e zjarrtë,

Ti fitove mbi Serbinë vrastare

Atdhe i kafshuar, mbushur me plagë

Ti munde kohën e vdekjes pa varre

 

Pritja e gjatë u ndal. Mori fund!

Koha kthej udhën drejt dritës,

Fillimshekulli i 21-të u shkund,

Hisen e diellit i dha shqipes.

Europa lan borxhin, vetveten korrigjon

Kosova martire plagët mjekon!

 

U shemb muri i vjetër i harresës,

I popullit që vdiste e lindte për liri,

I dheut të përgjakur, i popullit mbijetesës,

I popullit që mbajti lirinë në gji.

Kosova Dardane, shkëmb i qendresës,

Kreshnikja mes stuhive me dritën në sy!

 

Toka Dardane, gjoksi i truallit tim

Vizatohet në hartën e re të botës,

Paçka se të verbërit mendjetym

Mbetur njëqind vjet pas kohës

Kafshojnë gjuhën plot helm

Me inatin ndërdhëmbë mbështjellë!

 

Tashmë s'mund të dënohesh në liri,

Me plane djallëzore të njerzve të sëmurë,

Botës i është shtuar një shtet i ri

Ajo po nderon edhe një Flamur,

Simbolin tënd që valvitet në qiell

Kosovë martire mbushur me diell!

 

Për hir të Paqes ti lëshove shumë,

Gjaku yt i pastër s'u derdh në Flamur,

Ai iu dha shpirtit për jetë e shërim.

Atë e mbajti toka për paqe e liri,

Vetëm shtizën ke nga eshtrat martire,

Sfondin e Flamurit mbush me mikro-etnishë,

Këtu rrjedh drita e demokracisë,

Të voglin mbështet me dorën e Perëndisë!

 

Në luftën për çlirim ti pate aleatë

Bllokun e Lirisë, të fuqishmen NATO

Ajo Rezoluta dymbëdhjetë dyzet e katër,

Eshtë një fjalë boshe, një kartë e djegur.

Paçka se djajtë krimin nbajnë në zemër.

Ti je shkëputur njëherë nga Serbia

Këtë e shikon qorri, e di dhe fëmija!

 

Ata, që akoma tundin këtë kartë

Janë hasmit e tu, mëkatarët e ngratë,

Janë miqtë e Sllobodanit që vdiq në Hagë,

Akuzuar për krime e shfarosje të njerëzisë,

Hitler i Ballkanit, vrasës i Lirisë!

 

Kosovë e përflakur me Himnin e Lirisë,

Amanetin e të rënëve kurrë mos harro,

Lirinë e fituar mbro dhe respekto,

Vetveten korigjo, pastro dhe reformo,

Drejt Perëndimit vrapo, fluturo!

 

Shtegto...fluturo o pjesë e trupit tim

Në sfidën e madhe që koha na thërret

O pjesë e kafshuar që sot u bëre shtet,

Sofra Europiane me mirënjohje po na pret!

 

Unë jam mes teje në çdo gëzim,

Unë jam pranë teje në çdo udhëtim,

Ti je gjaku dhe eshtra ime Kosovë,

Ti je nderi, që emrin ma lartëson,

Ti je shpirti, që jetën ma gjallëron

Ti je zemra, që gjakun ma pulson,

Ti je princesha e dhimbjes sime,

Plagët do shërohen, liria çel agime.

Ne jemi një, bijë të Lirisë

Kosovë Dardane, gjoksi i Shqipërisë!

 

 

MITROVICË,

MOJ SHPATULL E THYER!

 

Ah… kjo shpatull e thyer

në trupin tënd, Kosovë,

që dhunohet e përgjaket çdo ditë.

Legjendë Dardane…

Dhimbje, acar e ngricë

këtu në të moçmen Mitrovicë.

 

Aty sherri u la i ngritur…

Mbi lumin e Ibrit, lidhësja urë

Për habitë  e njerëzimit bëhet mur!

Mitrovica përgjaket me dhimbjen mbërthyer

Kjo pjesë shqiptare, shpatull e thyer!

 

Kjo ngricë çdo ditë vret

provokon, shkatërron e djeg;

qytetin vdekja kërcënon

hasmi mbi trishtimin tënd vallëzon

e lashta Mitrovicë rënkon!

 

I lëshoj një zë botës,

Të ndezë semaforët e jetës

për Mitrovicën që rënkon.

Një klithmë për drejtësi

në këtë dimër të lashtë

Zëri i botës zgjon.

 

Tashmë nata po plaket

dhe pozicioni i yjeve tregon agimin,

vdekja me ty ka luajtur një shekull

hasmi ka mbjellë kafshimin.

Presim të zbardhë dita e palindur

dielli të shkrijë të egrën ngricë

moj shpatull e thyer Mitrovicë!

 

Mitrovicë më 26 qershor 2000

 

 

PRESHEVË, O KRAH I PRERË!

 

Jam një këmbanë që vi nga varret

të zgjoi shenjtorët që flejnë

mes botës që kallet.

Të ngrihen e të shikojnë

Preshevën me diell të uritur

nën qiell të përzhitur

me pranverë të grabitur

Preshevën e gjakosur

Me liri të prangosur!

 

Në këtë Luginë kam varret,

tokën, vatrën dhe zjarret,

bashkë me hirin, gjuhën dhe këngët.

Nën qiellin tim stërgjyshor

kam emrin tim shumëshekullor

së bashku me historinë mijravjeçare

lindur me legjendën shqiptare.

 

Kjo këmbë e prerë shqiptarie

binjak me gurin ka lindur

mijëra breza në këtë luginë ka rritur.

Lugina e Preshevës mes padrejtësisë

Mbetur peng në duart e Serbisë

në hije të syrit të Botës

në kërthizë të Europës!

 

…Këmbana lëshon thirrje kumbimi

Bota fle… para këtij trishtimi!

Presheva e Bujanovci

mes Lindjes e Perëndimit!

 

Prishtinë më 30 qershor 2000

 

 

PËRMENDORE SELITE

 

Kushtuar poetit, Gjokë Beci

 

Përulemi para jetës tuaj,

tempull drite.

Parajsa zbret nga qielli,

të përgëzon.

Ti Gjokë Beci, rrënjë  e Arbërit,

Përmendore Selite,

Kurora dhe Munella dy male,

të ngjasojnë.

 

Shpirti juaj mbushur me diell,

shpërthen rrezet e dritës.

Bashkë me vargjet përkundet,

në djepin e këngëve të Mirditës.

Stolisur me ar

I bukur si bora e bjeshkëve,

Kristal-qelibar.

 

Këngët tuaja poetike,

ndër festivale.

Gëdhendur me lirikën magjepëse,

mbetën lapidare.

Në udhë telash çiftelie

pambarim,

Sa që dielli detyrohet të përshendes,

me nderim.

 

Mbi krah engjëjsh rryme drite,

fluturon shpirti jot.

stolisur me diell.

Bashkë me këngët tuaja poetike,

pranverë e lulëzuar

Vallëzon me yjet në qiell.

 

Ti ike... O mik i yjeve

në kopshtin e Parajsës.

Ali Podrimja të pret me mall.

Si dy ylber përallor përqafoheni

Si Drini i Zi, me Drinin e Bardhë.

 

 

PERËNDESHËS SË KËNGËS

 

Nderit të Kombit, Vaçe Zelës

 

Ti ike në parajsën e Qiellit,

o ujëvarë e Niagarës në shtegtim,

veshur hijshëm me rrezet e diellit,

Perëndesha e Këngës e Atdheut tim.

 

Shpirti yt larë me diell,

o Vaçe, moj kurorë e artë,

porsi një engjëll përmbi qiell,

mbushur me dritë e ndezur me flakë.

 

Bilbilat e thëllëzat po lotojnë,

Për ikonën e këngës shqiptare.

Yjet e qiellit lot pikojnë

Bashk’ me hënën e bukur lozonjare.

 

Ti ike dhe mbete përmendore e jetësisë,

O Vaçe Zela me zë të kristaltë...

Atje në duart e Zotit të Gjithësisë,

trego brohoritë e popullit të ngratë.

Që tingulli yt i lumturonte,

edhe se dhimbja ish e madhe,

kur kënga jote i ledhatonte,

atëherë kur diktatura mbillte varre!

 

Ti ike dhe mbete e shtrenjta stoli,

e i dhe Atdheut një thesar.

Në zemrën e popullit ke mbi,

Si trëndafil i rrall’ veshur në ar.

 

Si Paganini do mbetesh për ne, legjendare:

Violina e tij dhe zëri yt, binjakë Perëndie...

Edhe ti do kujtohesh për botën shqiptare,

Brohori pa mbarim, kurorë lavdie.

 

 

LEGJENDËS SË HUMORIT

 

Artistit të Popullit, Skënder Sollaku

 

Ti mbete majë mali,

veshur me gurë diamantesh.

Mbyllur me një qark ylberi,

galeri e pasur karakteresh,

stolisur me korniza ari.

 

Ti ishe dhe mbete mbret i humorit,

Që shkrinte ajsbergun e kohës gri,

Në kohët e rënda të terrorit,

i dhurove popullit gëzim në sy,

me lojën tënde të aktorit.

 

Ti i bëre të qeshnin të mjerët

Edhe kur ishin të pangrënë,

Me shpirti ndër dhëmbë.

Kur  rrobet e tyre ishin zhelet,

bashkë me këmbët e zbathura,

E liritë u shkeleshin me këmbë.

 

Ti bëre të qeshnin të vuajturit,

Që ndodheshin në burgun e ferrit.

Për pak çaste i gëzove të mundurit,

që i ndau koha e  Enverit,

në mallkues e të mallkuarit.

 

Ti bllokmenet i detyrove të heshtnin

edhe  kur i  thumoje me finesë nga pak.

Për çudi i bëre ata të qeshnin,

Paçka se turinjtë i kishin me gjak!