Vullnet Mato: Dashuria, mbretëresha e botës

Vullnet Mato

 

DASHURIA, MBRETËRESHA E BOTËS

 

Dashuria është vet perëndia,

ndonëse nuk e shohim me sy,

ekzistencën e shfaq te ndjesia,

brenda qenies tek çdo njeri;

 

Është gjaku, lindur prej gjakut,

të kuqëlojë gjer në përjetësi,

vajza dhe djali, në sup të plakut,

të çojnë stafetën në pafundësi;

 

Dashuria është fara e mbirjes,

në tokën pjellore, ku pjalmon.

Ajo është fokusimi i dritëhijes,

në sytë tanë pamjen qartëson;

 

Dashuria është fuqi graviteti,

mban Tokën pezull lart në qiell,

është uji që ngrihet nga deti,

të blerojnë gjethet nën diell;

 

Dashuria gjeneron energjinë,

në të gjithë lëvizjen jetësore,

shumëzon kudo veç mirësinë,

dhe shkatërron urrejtjen mizore;

 

Dashuria është shkreptimë,

mbi sytë e spikatur për bukuri,

shpirti që kërkon binjakëzim,

diku larg, tek një tjetër njeri;

 

Dashuria është grua e bukur

dhe burrë energjik, i pashëm.

Është eksplozion i strukur,

ndizet me fitil të ngadalshëm;

 

Dashuria i jep inercinë zemrës,

të trokojë me revan, pa pushuar,

mashkulli të vlojë në gjoks, femrën,

të bëhen trup e shpirt, të njësuar;

 

Dashuria është përkushtimi,

për fatkeqin njeri, të sëmurë,

është shpresa jonë dhe durimi,

për të mos vdekur kurrë;

 

Dashuria ka flatra të shpejta,

për të fluturuar, pa u ndalur,

udhëve të gjata, të përpjeta,

ku e pret njeriu i dashur;

 

Dashuria shpesh artikulon fjalë,

më të ëmbla se vet ëmbëlsia,

nga të gjitha lulet me nektar,

të deh me aroma, si magjia.

 

Dashuria e vërtetë nuk blihet,

as me florinjtë e bosëve të pasur,

por vlera e saj, as nuk shitet,

falet te personi më i dashur;

 

Dashuria në glob, është kryetruri,

njerëzimin në çdo skaj komandon.

Dashuria është Everest prej guri,

që edhe pas vdekjes mbijeton;

 

Dashuria i jep jetës sonë kuptimin,

në hapësirën e kohën, ku jetojmë,

është fryma, me oksigjen aspirimin,

që na ushqen qelizat të gjallojmë;

 

Dashuria është mbretëresh’e botës,

zgjojet e kontinenteve, ripopullon,

me krahë raketash e avionë të sotëm,

në lëndina galaktikash, lulnaja kërkon;

 

Pas mijëra shekujsh, heshtje qiellore,

në shtatë qiej kozmik, me koshere bosh,

krijesat e mjaltëzimit të dashurisë tokësore,

kosheren tonë vigane kanë mbushur plot...