Ferit Fixha: Malli nuk u thinjka

Ferit Fixha

 

P O E Z I

 

MALLI NUK U THINJKA

 

Grishin vegimet,

rendin shtigjeve

trembje të befta laureshash.

Regëtima shpirti

nginjen

takimeve.

Malli nuk u thinjka.

Syve të vegimeve

vidhet hëna e vajzës së kostarit

përndritet në pjergullën e dëshirës, pritja.

 

 

THJESHTË NJERI

 

A jam det?

Flirt i lidhur,

me fjongo horizonti,

tallaz në lakun e ëndrrës

në dalldi ?

 

Mos jam lumë?

Shtratbubullues,

në ujësim qiejsh,

paqëtues brigjesh e dëshirash

në dashuri ?

Ndoshta , përrua?

Shtjellë rrëkeshë

në theqafje trilli,

zgalem bohem pa qiell

fluturimi?

 

Apo burim?

Sy diellor,

fllad në agshol,

kthjelli ku etjen shuan

hëna e vonë?

 

A mos jam erë që fryj

e dehem në poret e lëkurës tënde?

 

Kur zgjohem jam thjeshtë njeri,

dhe zgjimin e pres me ëndje.

 

 

PLAZHI I ZANAVE

 

Nën korije, ndanë gërxhit,

ndal vrapin lumi rebel.

Pjalmi i vjetër i hënës,

deh kupen qiellore.

 

Nën regëtima legjende,

ikin kalorësit e kuq,

me diellin në zenith,

duke pirë

qumështin e Ajkunës.

 

Ikin,

duke shtyrë përpara

arkën e Noes.

Ngashënjyese

nojmat e zanave në plazh,

mikluese puhiza

e rrjedhës së lumit.

 

Me shkumë deliri lahet agimi

në sytë e etur për burrë të Tanushës...

 

 

PËRJETIM I TRAZUAR

 

Të trazoi një çast vegimi mashtrues,

ardhur me muzgun krahëthyer

nga qielli i arnuar i besimit;

vështrimet i tret në mjegull,

nënqeshja – statujë e dyshimit.

 

Po zhegu i mallit të pashuar

ta rreshku tulin e buzës,

si ndryshku një portë xhevahiresh;

drithërima e epshit të strukur

në vlimin e ëndjes pa cak-

tej vathës së ngujimit –

galop kali hamshor.

 

Gufmet e paciflosur të ndjenjës

na verbojnë si rrezet në zgafellë;

pendulin inatçor të mospërfilljes

e akullon mardha e harrimit,

puthja si shpata nga milli.

 

 

NDËR KRAHË MIRAZHI

 

Fjalët,

si shpirtra të vdekur,

pa tingull,

pa jone, pa ëndrra;

nën lëvoren e trurit,

mendimet,

lukuni vërsulen mbi bedena,

ku flamujt e shqyer

të idilit,

nën qiejt pa re,

gufmojnë,

në stinën e barit të ri.

Mirazhi është aty:

i huaj për fjalën,

i huaj për ty,

por akoma më i huaj

për vetveten.

 

 

BISQE TË ËNDJES

 

Ngërthyer në mosdurimin që s’firon,

dehur nga hiret tuaja ndjellëse,

në detin me furtunë po e nxjerr

anijen

e dashurisë së munguar.

 

Enkas do të zhytem

në gjirin e kurmit tënd;

zalisur

nga vlimi përvëlues

zjarrminë do ta shuaj aty,

mes dallgëve të pasionit.

 

Reshte vështrimin e vakët

ndaj pëllumbit tim të dëshirës

në fluturimin lakmitar

prej folesë së motshme;

zboje ngulmimin dyshues,

të harbojnë

bisqe të rinj të ëndjes.

Tiranë më 18 Gusht 2012

 

 

REJA

 

Krahët e mbrëmjes vjeshtore,

na gjetën nën një strehë;

si gjethe në ajër,

lëngëzonin retë.

U ngjita e u ngjita

pas litarëve ujorë,

dhe mbërrita

tek sytë e tu

qiellorë.

Aty qrimconin yjet,

në galaktikë pa fund

dhe ti e gjitha

hyre tek unë.

Çfarë ëndërronim

me sytë e shtrirë përdhe?

Mbase natën ta gdhinim doje,

të dy mbi një re.

 

 

GJIRI I FATKEQIT

 

Varkën që gdhenda

me thagmën e shpirtit,

ma përpiu një shtjellë,

në detin tënd të trazuar.

Një korb,

që endet mbi atë gji,

krakëllimën

akoma se ka pushuar.

 

 

SYRI YT

 

Kur buzëqeshjet i shpëlamë te kroi në mal

më flladiti freskia e syrit tënd kristal.

 

Në ujin e vakët kur u degdisëm në lumë,

kaltërsi e syrit nën qepikë s’tu përgjum.

 

Kur rrezja përthyhej ndër dallgët në det,

syri yt rrezatonte si diell i vërtetë.

 

Kthjetësinë e jep oqeani i shpirtit,

jo uji i kroit, lumit apo detit.

Nëntor 2006

 

PUTHJE

 

Me njomshti zemre

të putha.

Dhe ti heshte

ashtu e purpurt.

Mbase s’doje

ta zbrapsje puthjen,

mos akullohej,

mos bëhej e gurtë?...

 

 

NËN QIELLIN E ULQINIT

 

Rryma flokët m’i shpleks,

yshtje e detit përkarshi,

kur unë të puth

e në gjoks të ngjesh.

Kalamendet mur i kalasë,

bregu e dallga

si dashnorë ngërthehen,

në rërën e praruar

gjurmë lënë.

Me ç’pigmente

nga uji i njelmët

i detit të pagjumë,

do e ngjyrosim ditën

e çastit fatlum?...

 

 

VETMI

 

Rreze të vakëta

dimërore,

ti, sylëbyer në dritare,

shkrin gjurmët e mia

të akullta.

 

Me zogun çukitës

pas xhamit,

dëgjoj psherëtimat e tua

në fyellin e erës.

 

Më shtang në vetmi

buzëqeshja e portretit tënd,

thyer në dysheme.

 

 

DIMËR BRAKTISJEJE

 

Nderur një lëvere e bardhë

lodron me lulekumbullat

në puhizën e marsit.

 

Nën degë të blirit –

fërgëlluese si zemra,

malldhimbje për ty.

 

Lulen që ta solla

e mbuluan gjethet mbi stol.

Dimër braktisjeje...

 

 

LOZONJARES

 

E fsheh, s’e fsheh dot

shkëndijën e syrit të zi,

në gufim të gjinjve,

thithkat më tregojnë si gishti,

shkelës kurore.

Ti strukesh si urna

djegur nën hi

a si manaferra

nën gjethe xhumblore.