Nexhat Bexheti: Havari njerzimi

Havari njerzimi

Nga Nexhat Bexheti

Duke hecur nëpër rrugën e qytetit tim Universitarë, rrugë të grisura me gropa gropa, dikush do të thonte rrugë shtigjeve të Dhijëve. Nuk i njihja këmbët e mija të fëlliqura deri në gunjë me baltë. Ky shi i cili bie sikur ma ngjallën kujtimin e një tregimi për një hakmarje  deri në vdekje. Une më edhe nuk ankohem,e jetova  më tepër se gjymën e jetës. Rënkoj për të rinjtë, dhe dua tu tregoj se dikur shiu binte me romansë, Simfoni me ritmin e Valcerit, e qetsonte shpirtin, jo të tërbojë e të  rrezikojë jetëra dhe të shkatrojë  shtëpi  e bujqësi.

I fëlliqur me baltën e qytetit  tim  nxitojë si obligues, ku nëpër  rrugët e njejta të këti qyteti nxitojnë njerëzit  në  ngjajshmëri  si nëpër damarët e muskujve,  ku nxiton duke qarkulluar Gjaku që sa më shpejtë ti mbajë gjellë qelizat e trupit që me suksesë ti ushqejë që ta kryjnë detyrën për funksionalitetin vital të trashëguar nga gjenet të cilat na i ka  mishërue  nëna e jonë me dashuri.  Jo gjithmonë fëmijët lindin nga dashuria !

Në këtë Gjeografi  të  shkruar nga Historia, Demografia i falëmderohet me zili  kalimtarëve të rastit të cilët kaluan këndej pari. Me qëllim, apo pa plan, me dëshirë apo pa dëshirë. Me lotë për faqe dhe mllefe na kanë lindur vllezër dhe motra. Ndoshta sot historia donë të na bëjë me dije duke i nxjerë për mejdani  mistikën që na të shofim se si ka luajtur me ne Historia, të cilës ja kemi pa sherin që pesë mijë vjetë. E vëmë gishtin në mende dhe me gojë hapur i vështrojmë , dhe i numrojmë veset  Veremlie,  të cilat nuk na ngjajnë si vese tradicionale janë anti  gjenetike me të cilat  ne  dallojmë nga ardhacakët.  Por me veprimet tona si duket, edhe na bashkojnë po edhe ua  tejkalojmë për nga poshtërsia të cilën e teatrojmë pa regjisor.

Një i njohuri im ka lindur nga dashuria e mjekut ndaj hulumtimit shkencorë, që sa më shumë të gëzohen nënat. Shumica e brezit të ri duan të bëhen prindër por duke i pakapërcyer  ciklet biologjike, nga të cilët e humbin kohën angazhuese gjer sa të bëhen  Nëna, lindje pa dhimbje . Për ta mbajtur hapin me tjerët pjesëtarë të sojit të vetë të cilët pjesëtarë që moti e kanë braktisur sojin dhe se dinë kush janë, nga erdhën, dhe nga do shkojnë? Vetëm e vetëm  të  zbatojnë veset e posa zbuluara, nga rethi që të mos duken të pakulturuar, apo zbatimin e siber  programeve të  vetinstaluara me dëshirë që tu  përgjigjen qarqeve të rethinës.

Trishtimi në ethe më shëndrohet , djersë të ftohta në ballë më dalin. Gjumi natën më zgjon,dhe  ëndrat në ankthë   më shëndrohen,  se si do të duhet ti shofë gjithë këta marina, dhe të më memorohen pa dëshirë, e të më rëndojnë pëlhurën periferike të trurit. Të gjithë këta realitete, po që s’mi donë  truri, dhe syri nuk mi don ti shofë,  te  kjo rini.

Para një çasti më kaluan para syve një turmë kaotikë e disa të rinjëve duke u zgërdhindur me buzqeshje Zirkoni, buzët  qoshë më qoshë sa që nuk u grisën, e në mesin e tyre edhe buzëfryra Silikonike, dhe të shpuara, të dalldisura pas sojit të Majmunit, sigurisht u pengonte trashëgimia gjenetike njerëzore e nanës, apo dyshimi më thotë nga një rezultat hulumtues   laboratorikë. Të lindur pa dashurinë prindore, të ritur pa qumështin e nënës. Rrethi jetësorë është vënë në rezik, kontaminimi në skajëshmëri gjer pas bregut.

A ka ndonjë nga ju të më tregojë ku janë humbur? Apo vallë mos kanë udhëtuar dikundë largë mysafirët, të cilët më nuk e cingrojnë zilen e shtëpisë, e gjora zile dikur u digjte nga cingrimet e sot digjet nga haresa.

Kur e  shiqoj kopenë e dhenve të grumbulluara, sa mirë që nuk janë njerëz se do të shpërndaheshin pikë e pesë. Ujku më ka hyrë në mesin urban, rreziku  nga egërsira  na ndjek në çdo hapë dhe në mjediset jetsore, qytetrimi në rezik.Është i kontaminuar ideologjikishtë mbrapshtë  Urbanizmi, të largohemi se nuk i dihet.

Nuk do kenë të sosur Gaçkat për njeriun, sa e sa vite do të kalojnë e Gaçkat do formulohen dhe përshtaten vaktit, dhe sojeve njerëzore, duke kërkuar përgjigjen  s ‘do linde njeri që do të dije se ç’duhet bërë, sepse koha e kotnive rotullohet, njerëzit ndrohen.