Sejdi Berisha: Histori që shërojnë plagë

CIKËL POEZISH

 

VARGJET-HISTORI QË SHËROJNË PLAGË E HAPIN DYER TË MËDHA

 

Sejdi BERISHA:

 

NDOSHTA EPITAF I HARRUAR...

 

Në një rrasë guri

Jo i asaj as i kësaj kohe

As i kohës së gurit

Por i atij vaktit

Kur toka kishte zënë vend

Pasi ia hoqa pluhurin e kohërave

Në te shkruante:

Duajeni njëri-tjetrin

Nëse dëshironi

Stinët të prarohen...

 

Nuk di a ishte epitaf

Apo këshillë për njeriun

Ky shkrim në rrasë guri

Që aq shumë pëlqehet e urrehet

E nuk ruhet askund...

 

 

NJË DITË…

 

Ndoshta një ditë

Në ulësen e lulishtes

Vetëm me vetveten do qëndrosh

Dhe askush nuk të vëren

As nuk do të shoqërojë

Kurse Ti

Shikimin do ta varësh

Mbi qepallat e syrit

Që nuk I sheh

E shiu

Deri në palcë do të lagë…

 

 

NË KËTË MËNGJES...

 

Pse ky shikim kaq i trembur

Si zogu në acar

E behari kudo ngre mall

Është kjo pritje

Apo etje për përqafim...

 

 

VARGU IM M’I NGJANË...

 

Nganjëherë

Vargu im m’i ngjanë

Lutjes që nuk kërkon përgjigje

Lulishtes që nuk i do muret

Më ngjanë në dorën e vogël

Që hapë dyer të mëdha

Në buzë të plasaritura

Që as akulli nuk ua heq shkrumbin

Më ngjanë në fjalën

Që vetëm pajton

Më ngjanë

Në beharin e të gjitha pranverave

Po çfarë bën kështu

O vargu im

Po edhe pati herë tjetër

Nuk di si do isha ndryshe

Prapë do të isha

Njeri i zakonshëm

Sepse ky është betimi im

Ky është hidhërimi im...

 

 

KUR BIE SHI...

 

Kur bie shi

Duke buzëqeshur

Ëmbël shtrihem

Mbi sytë e mi

Dhe më zë gjumi

Duke mikluar etjen

Për fjalën

Të pastër si loti

 

 

NË KËTË TERR KOHE...

 

...Në këtë terr kohe

Nuk di se çfarë të bëj

S’më mbetet gjë tjetër

Përveçse me dritën e diellit

Llambat e atdheut t’i pastroj...