Albert Habazaj: Nënave u falet Vlora

Albert HABAZAJ

 

Dashuria sublime për Nënën në dy poezi:

 

1- KËNGË E VJETËR PËR NËNËN

 

Dhembja e plakur me këngë,

Shpirt i shtrenjtë, sa shenjtëria,

Më ke rritu me mundime,

Nëpër hallet që s’t’i dija…

 

Më vështroje ti në sy,

Kur s’kishe gjë në sepete.

Unë ngopesha aty,

Dritë syri ti më jepje…

 

Moj e pakta nga fiziku,

Loti i patharë në bukë,

Hall i sofrës si nuk iku:

Sos na e prure në futë?!

 

2- NËNAVE U FALET VLORA

              

Si bekim nga Perëndia,

si drit' e bukur hyjnore,

energji nga mirësia

shpërthejnë sot lule Vlore.

 

Janë lulet e urimit

për nënat tona të mira,

janë gonxhet e gëzimit

për motrat tona të dëlira.

 

Dëlirësi e bardhë si bora

në majën e lart' të Çikës,

u falet nënave Vlora,

se nëna ësht' motër e dritës.

 

E dritës që na mbush jetën

dhe dritëron dashuri;

nën' e dhembshur, si ti tjetër

nuk gjej dot në Gjithësi.

 

Ësht' e vogël galaktika,

s'e mban dot zemrën e nënës,

bëhet më fisnike dita

me nënën - thelbin e këngës.

 

Nga një vallëzim ëndrrash dehem

kur përkundet dashuria,

kur në gji të nënës kthehem

në gji më merr shenjtëria.

 

Mjalt - e bardha nënë - flori,

nga ti qofshim të bekuar,

kur veprojmë për Shqipëri

ballin tënd kemi nderuar!