Qerim Raqi: Shpirti i fjalës

Qerim Raqi

 

SHPIRTI I FJALËS

 

Fjala nuk bie, si njerëzit

Nuk jep shpirt Fjala

 

Nganjëherë e shtrydhim

Fjalën e ndrydhim

Derisa gjak të pikojë

 

E pështyjmë  e shtyjmë, shpirtin

Ia nxjerrim fjalës

 

Fjala nuk rrëshqet, kurrë

Nuk vdes Fjala

 

Ne e gjuajmë me gurë

Për fyti e kapim

E lidhim nyje

 

Pastaj e përtypim e kafshojmë

Me dhëmbë ujku duam ta hamë

Derisa në fyt na mbetet

 

Fjala –Fjalë

 

TI

 

Një ujvarë malli

Që ka ndaluar rrjedhën

Në puthje

 

Një prush dashurie

Që ndez

Të gjithë damarët e gjakut

 

Një lum i bardhë

Që ecën përpjetë

E lëshon llavë vullkanike…

 

Në mua

 

ZJARRI NË SYTË E TU

 

Është zjarri  në sytë e tu

Që dua ta zë, ta prekë, të përvëlohem

Është drita e syrit tëndë

Që dua ta puth

Në verbimin e dritës sate

Të më erret nata

 

Është kroi i zjarrtë në sytë e tu

Ku dua të shuaj etjen time

Të pi etshëm  cdo pikë zjarri

Që të mos mbetem

Ujvarë e zezë e dëshpërimit

 

Është lumi  i bardhë vështrimit tëndë

Që dua  më merr me vete

Duke dalë nga shtrati

 

Është shigjetë e ndezur syrit tëndë

Që dua të më ngulet në zemër

Të shpoj vrimë në shpirtin tim

 

Është loti në syrin tëndë

Ku më qanë dita ime…

 

NË SYTË E TU

 

Në sytë e tu

Kam lexuar më shumë

Se në tërë letërsinë botërore

 

Në shpirtin tënd

Luftërat e të gjitha luftërave

I kam ndjerë

 

Në heshtjen tënde

Të gjitha heshtjet e botës

Kanë rënë si perandorët

 

Në fjalën tënde

Të gjitha shpresat...

 

VITET PA TY

 

Vitet, padiktueshëm

Hanë vetveten, hyjnë

Në vrimën e zezë

 

Universi im tkurret

Në një pikë

Vetmia

 

Thika të dhembjes

Më hyjnë në asht

Kthetrat e mungesës sate

 

Gati sa nuk vdes

Nga malli

Pëlcas

 

TË RËNËT

 

Asnjë pikë loti asnjë

Fjalë dhembjeje

 

Asnjë gjamë burri, vajtim

Gruaje, britmë fëmije

Mos u vishni në zi

 

Asnjë kurorë, lule

Mbi barkun e tokës,

Trupat tanë të njomë

 

Ne vetëm sa hymë

Në thellësinë e kësaj toke

Mbi supe për ta mbajtur

MOSRËNIEN  tuaj

 

TMERRËSIHT VONË TË NISEM

 

Tmerrësisht vonë të nisem

Të kthehem kah rrënja

Trungu im

 

Të di si nis emri im

Apo i paemër jam

 

Fillimet t´i harrojë

A fundet të më përkasin

 

Edhe nëse kam këmbë

Nuk di të ecën

Deri tek pragu i shtëpisë sime

 

Po edhe nëse shkoj zvarrë

Si ta hap derën me këtë celës të ndryshkur?

Ku të marrë atë zemë e të afrohem

Po nënës? Si t´rrëfehem nënës?

Me shpirt të huaj si t´I flasë?

Qortimit të gjakut si t´i shpetojë?

 

Jam vonuar tmerrësisht

Unë Konstantin i baladës sime të djegur

As gurë të varrit s´kam të udhëtojë

Nisja s´po më bindet, medet

Pritja po më plaket

Tmerrësisht

Vonë

Të nisem!

 

BIOGRAFIA

Qerim Raqi ka lindur më 22 mars 1965 në fshatin Dardhishtë të Kastriotit (ish Obiliqi). Ka studjuar Letërsinë dhe gjuhën Shqipe në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Prishtinës. Në Universitetin e Halmstadit në Suedi ka studjuar programin studimor Kultura dhe Komunikimi, me orientim të ngushtë (Letërsi Komparative). Ka botuar librat me poezi: ”Gjak në mallin tim” , (”Era”, Prishtinë, 2010),”The Orpheus:s Broken Lyre”, (Marin Barleti, Tiranë, 2011).

Jeton në Halmstad të Suedisë. Punon mësimdhënës.