Nebi Dragoti: R.SH.

NEBI DRAGOTI

 

R.SH.

 

Republikë e Shqipërisë,

bukurinë

zonjë e kaluar zonjës e ke

siç ke dhe pasurinë.

 

Fuqinë

ta japim ne;

ne të japim

madhështinë.

 

Republikë e Shqipërisë,

të shoh krenare,

ecën vigane dritëplot

me kurorë dafine e ulliri,

me kurorë dielli në kokë.

 

FUSHA TÊ MBJELLURA

 

Fusha të mbjellura me farëra,

të mbarsura shtriheni, mufateni

në vetëkënaqësi nga vlaga.

Thellë ua ndjej aromën e bukës,

që mbani në gji,

(kujtim i hidhur)

për të cilën kam qarë fëmi…

 

MBRÊMJE

 

Ka stoli një korije ajo çezme;

mbrëmjeve vashat mbushin ujë,

asaj rruge të dashur të vetme

fëmiria me ëndrra më ka humb.

 

Në pellgje kuajtë jelet pinë,

hingëllijnë gazmor, të paqetë;

he,ç’m’i trembin vashat fqinj,

kur kalojnë vrap në këto net.

 

Pjeprin e hënës e mbusha

me mjalt të shpirtit poetik

me lulekëmbane nga fusha

e panorama muzgjesh fantastik.

 

Ulen shpendët edhe pinë

në burime e kroje të kristalta,

fshati ç’erëzon trëndelinë

e diellin me çarçaf mbuloi nata.

 

KUR TÊ MOS JEM

 

Kur të mos jem,

e, kur të merr malli për mua,

kujto ditën me trëndafila maji,

kur të thash të dua.

 

Kur të mos jem,

mos u hidhëro e mos u mërzit

asnjë cast.

 

Shikomë tek dielli, kur lind çdo mëngjes;

jam unë aty dhe veç ty të buzëqesh…

 

Êshtë kaq e thjeshtë,

është kaq e thjeshtë,

kur të mos jem.

 

VIJA E UJIT

 

Vija e ujit e hollë,

gjarpërushe e argjendtë

tërë muzikë ikte në përrua,

përroi në lumë

e lumi thyen qafën në det…

 

Vranë mendtë e i ndryshuan rrugë

bashkëfshatarët llërëpërveshur:

-Ik  e mrizo në liqe,

do na duhesh në verë!

 

Edhe uji këtu marrka

misione të tjerë…

 

IMITIM BALADESKÊ

 

-Shikomë nudo mua e lajv më dëgjo,

-deti më thotë,-poet, buçit, këndo!

 

Lajv shpreh bukuritë e mia;

mëso nga unë: del e bukur poezia…

 

-Mbi dallgë e valë, notar dhe poet,

lajv, nudo dhe poezia ime të jetë…

 

Për art poetik qiell me diell jam,

përvlohem, digjem me vargun pagan.

 

Ndryshe, në mos qoftë kështu, lë amanet:

merrmë, bëmë ç’të duash, mbytmë, o det!

 

VDEKJA E POETIT

 

Një lule tek rrënjët e di se ç’pret,

atje tek varrezët, atje në lëndinë.

 

Poeti do të ketë një varr të thjeshtë

me ylbere mbuluar e me lule çdo stinë.

 

E di tek rrënjët një lule se ç’pret:

ah, lulet poetin e njohin shumë mirë!

 

***

Trëndafili në kopshtin e saj u çel, u ndez

dhe mbushet zabeli me çerdhe , me gjeth.

 

Unë këngë dashurie këndokam si i marrë,

vjershat e mia s’ia mbushin mendjen asaj.

 

Në mëhallë sytë hedh vagabondi i dehur

me flokët si kashtë, kurrë s’i ka krehur.

 

S’ka gjë, s’ka gjë; ajo nuk më desh,

Se vete e bëj dashuri me një jevgë.

 

NÊNTÊMBÊDHJET VJEÇ

 

Më zgjon këngë e gjelave në mëngjes,

kam mëngjeset e fshatit në shpirt;

rriten lladikat spërkatur me vesë,

arës thekrishtja fëshfërit çdo ditë.

 

Me bashkëfshatarët nisem në fushë,

gëzimin që kam unë s’mund ta shpreh,

ndaj i dua vargjet t’i kem prush

e të jenë si fishekzjarret në festë.

 

Këndoj ditët e kaltra shqiptare,

dijeni: për gjakun tim unë këndoj.

Këtyre mëngjeseve të shëndetshëm alle

unë, nëntëmbëdhjet vjeç, gjithçka u dhuroj!

1966.

 

PARA POEZISÊ

 

Kam dëgjuar më parë

vargjet e patave në qiell,

që mbanin mbi krahë

daullet e bubullimave në vjeshtë…

 

Kam lexuar më pas

vargje dallandyshesh në jetë

me tjetër stinë varur në qafë;

kam duartrokitur e thirrur: pranverë!

 

Pastaj, moj vagabondja poezi,

me ty në adoloshencë

u bëra rob në gjirin tënd magjik,

e, me ty u solla vagabond dhe vetë.