Arber Shabanaj: Paradoks

Paradoks

Mjerë ai që s’kish vëlla!

T’kisha unë sot Arkimendin gjallë,

s’kishte për t’më lënë mua n’zjarr me u kallë…

Mua ca nipër e mbesa m’kan qëllu,

vijnë n‘Gjakovë me pazaru,

soditin shtetin ku xhaxhai i tyre ka luftu,

edhe vijnë ndër veti duke u inatu

për pasurin që “mixha” këtyra ju ka pagu…

Të pij e të dehem një herë,

derën me shqelma t’a hap,

përjashta nga bota e mjerë

të dalë e mos t’kthehem më prap…

Të ikë diku nëpër pyje e fusha,

ndër grurishte t’pafund,

një shishe raki me yje t’a zbraz,

i vetëm t’a shkund,

se unë vetë mbusha gjitha ato gusha,

s’lashë dot të zbrazët asnjë “gurmaz”…

E dhimbje mos t’ndjej më në gjoks,

vetëm të qeshem si i “marrë”,

mos të dëgjoi më kurrë gënjeshtra paradoks,

nga njerëz ardhacakë, apo nga vet këta “zuzarrë”…!

Arber Shabanaj