Nebi Dragoti: Dashuri jete

NEBI DRAGOTI

 

DASHURI JETE

 

Kam dashuri për lëndinat valëzore,

për arat me dallgë ngjyrë flori;

kthehem i qeshur mbrëmjeve hënore,

oborreve kuajt ngopen me qetësi.

 

Zbriti hareja këtu tek ne,

ja, tek ne ne lumturia erdhi,

këngën fëshfërim gruri s’e le,

me ëmbëlsi hëna fushat veli.

 

Kurorën e bardhë dardha e hapi

me këngën e zoçkave në gji;

ja, kështu Dumre më kapi,

më kapi për ty e zjarrta dashuri.

 

Ti mbytna me gëzime jete,

toka jonë,mëmë e dashur…

Këtë qiell e diell plot rreze

ne, e mbajmë ne mbi shpatull.

 

Veç gëzime paçi, ju vise blu,

vitet stoli Shqipërisë i ngrenë;

ulem një çast mbi dhe në gju

ndëgjojë token ç’melodi shpërthen.

 

Këngë shqipesh ti më kumbo,

viseve krifëgjelbërt thurju ti,

jepna krah e zemër e jeho

ëndrrat tona t’i kthejmë në lumturi!

 

Dehna, pra, me gëzime jete ti,

Atdhe, me rreze drite shpëlarë;

Atdhe martir,ke bukuri e pasuri,

ngjatjeton këtu kombi im shqiptar.

 

 

PASTORALE

 

Moj pastorale,

po pastorale më ngele ti

me qumështin e syskave e bejkave,

me këmborë e zile në qafë

kullotave verore vërri më vërri,

tund këmborë e zile në qafë.

 

Netëve malore me hënë mbi bri,

hëna në vedër zgjat kryet e pi

dhe fletorkën time me poezi,

dhe kulloshtrën tënde të bardhë

të ëmbël, të ëmbël si mjaltë,

hëna netëve në vedër ç’u zbardh!

 

Pastaj, pastaj unë lutem si poet:

-Dele leshartë, na lind një qingj,-

hënës i them,-

dhe gjirin tend lëshoje mbi stan!

 

Hapsira të mbushura me blegërimë të bardhë,

nëpër kullota shqiptare verore u mburrem poetëve

me fyellin  e blirtë poetik që më dhatë.

 

 

ERÊ DIMRI

 

I bie morsit,rrugët i fshin,

zgërdhuin a kuis dimrit në xham,

dallgët e ujrave me jele shkume i rrit;

me jele shkume pulbardha u zbardh…

 

 

BISEDÊ ME BLIRIN

 

-Në erë, në fllade, në acar

si ka ardhë jetën kemi bërë;

ne na ka ngarë jeta si kale,

jetës kuaj të urtë i kemi qënë.

 

Veç klimë tjetër ka në bregdet,

pra, t’i shtrijmë rrënjët dhe këtu.

Belkëputura durrësake mos të qeshë,

mos të na përgojojë keq nën buzë.

 

Ti mik bli,o i dashur,bli,

ma ke veshur lirikën me vjeshtë;

ah, dikur, në të qeshurën rini

kam kënduar për ty e për të tjerë.

 

Ke lëshuar rrënjët ndanë bulevardit

dhe erëzon e pastron ajrin në qytet,

teksa sjell ndërmend korijet e fshatit,

ku lirikën e parë hodha në fletë.

 

Hapsirat e lira, të buta fshatare

me ditët e netët veshur qelibar

me sy kërkojnë, pyesin kureshtare:

-Tani Nebiu dhe bliri ku janë?!

 

Kush lëviz, për keq nuk lëviz

dhe nga kjo pendim s’kam aspak,

dhe qoftë sistem i ri demokratik

për Shqipërinë rrugë më e begatë!

 

Këto qytetare me minifund

nga kemi ardhur, jo, nuk e dinë,

veç na tunden gjithë naze me parfumm,

e  kjo ne aspak nuk na gudulis.

 

Përcillmi fjalët nëpër stinë

me aromën e luleve që përhap…

Këtu për poet s’ e njohin Nebin,

tërë jetës do këndoj si fshatar.

1998.

 

 

HÊNA DHE POETI

 

Hënë e Pozhokut në dhjetor

si vajzë përralle në qiell,

fjongon e Devollit në kokë

lidhe si vashat e Dumresë!

 

Me vete ç’këndoj nuk e di,

s’di as kjo erë ç’më flet,

kësaj nate që kullon flori,

o, më paske ti mua poet!

 

Zilka gjethesh tringëllin

ti apo era  përmbi fushë?!

Ç’të bëj?Kacavirrem në një rimë,

tek një burim të puth ty në gushë.

 

Zile gjethesh më bëhen muzikë,

unaza tingujsh në një pellg;

eh, ç’më rrëshqet jetë e mirë,

dalëngadalë burrërohem si poet.

 

Hënë e Pozhokut në dhjetor,

vozit si pëllumb në qiell;

në iki unë nga kjo botë,

bota nuk mbetet pa poet!

 

 

PÊR VETEN

 

I pasur nuk bëhem me ty poezi

sikur edhe të bëhem me fame;

dëshirë: siç thur vargun tani,

kam nisur udhën për larg…

 

Ç’iku, ç’ka vjen me ritmikë

është më mirë se ç’ shkon rrëmujë;

kënga e shpirtit tim lirik,

po s’ ndriti, do të mbetet gjurmë.

 

Njeri, ndodhka në jetë dhe kështu

vetes t’i këndosh se kush je;

mos qofsha vetëtim në qiellin blu,

shterpësi vetëtima qiellit pa re.

 

Me ty poezi,jo, s’bëhem i pasur,

(i varfër mbetem sikur të bëhem me fame).

Të mbjell për popullin tim kam dashur,

farë gëzimesh e shpresash me art!

 

 

PIKTURÊ DETI

 

O det, s’u plakëke ti, det,

përdridhesh,shtiqesh, buçet.

 

Flet me jele, flet me dallgë;

dëgjomë,  mua poetit,një varg:

 

Mëngjeseve me gishta magjish

me diellin lahesh lakuriq.

 

Mbrëmjeve gjithë hir poezie

pikturon pikturë  perëndie.