Adem Zaplluzha: Një palë këpucë të arnuara

Adem Zaplluzha

 

Katër poezi nga libri më i ri “Të vizatosh një zog në mur''

 

NJË PALË KËPUCË TË ARNUARA

 

Mbrëmë dola nga lëkura ime

Shëtita nëpër shëtitoren e vetmuar

Pash se njerëzit kishin  humbur udhën

Në shtëpitë e veta

Ishin të vetmuar

U ngjanin somnambulëve të dehur.

 

Si zvarranikë pamjet groteske

Shtriheshin pranë trotuareve

Një palë këpucë të arnuara

Me një bastun të vjetër vraponin

Si të çmendura pas një këmishe

Që s’i përkite askujt.

 

Një freski pranvere derdhej

Mes gjetheve të fishkura

Gishtat e hollë të natës çuditërisht dukeshin

Si gjelbërimi i përgjumur i livadhit

Stoli në parkun e vjetër

I shkundte shpatullat

Edhe trishtimet.

 

Kjo natë e gjatë nuk kish të sosur

Në kafenetë e vjetra pihej

Dhe shitej me çmim të lirë

Vera e zezë

Mëngjesi ishte shumë larg

Këndesat s’dëgjoheshin askund.

 

 

NUK DIHET KU I ZË MËNGJESI

 

Me valixhe të etura dhe të zbrazëta

Udhëtojnë mjegullat

Shkojnë diku në ndonjë qiell

Të panjohur të askundËsisë.

 

Nuk dinë çka i pret pas atyre maleve

Por të ngarkuara me dertet e skamjes

Si lejlekë kanë marrë botën në sy

Shkojnë matanë hapësirës së verbët.

 

Një shtrezë e verdhë imcake

Zbret nga qerpikët e thyer

Herë hëna

E herë dielli u bëjnë hije.

 

Për të dalë nga errësira ecin

Me kokë të ngritur lart

Herë u përngjajnë rosakëve

Herë strucëve të pikëlluar.

 

Miqtë e mi të fëmijërisë bredhin pa menduar

Mbase nuk dinë të ndalen

Ose nuk kanë se ku të shkojnë

Ecjet janë të pandalshme, të gjata

S’dihet ku i zë mëngjesi

E ku nata.

2

Ecin edhe valixhet

E nuk ndalen askund

Këto shtegtare të mjerimit

Shpejtojnë diku

Ku as vetë nuk dinë se ku.

 

 

KËTU KU FËMIJËT ECIN LAKURIQ

 

Muzikë vajtuese

Zë i trishtuar i natës

Del nga rropullitë e një altoparlanti

Edhe kur ka mort

Këndohet nëpër lagjet e evgjitëve.

 

Këtu ku fëmijët ecin lakuriq

Të vegjlit e lagjes

Asnjëherë nuk vdesin horizontalisht

Vdekjet e këtyre njerëzve janë madhështore

Me një rropulli cjapi dehen shtatë lagje.

 

Pas përfundimit të rropullive

Dhe verës dehëse

Secili burrë

Shtrin kokën mbi një gur varri

Dhe disa ditë nuk i del dehja.

 

Dalin gratë e evgjitëve

Me nga një fshesë

Prej dëllinje

I fshijnë të vjellat e natës

Ajo muzikë e trishtuar

Shtatë ditë reshtë nuk e ndalë cijatjen.

 

 

MBI LËKURËN TONË TË REGJUR

 

Kur ecim pa ëndrra

Rrugëve të zbrazëta të qytetit

Dukemi si rosakët në ikje

Lëvizim kokën djathtas majtas

Ashtu siç boçat e orës së murit.

 

Nga tejdukshmëria jonë

E boshatisur

Dallohen vetëm rropullitë e erës

Ecim të shpërfillur

Nuk dimë kah të degdisemi

 

Po u ndalem përngjajmë me drurët

E tharë në rrënjë

Asnjë degë pa gjethe

Nuk merr frymë

Vetëm nëpër zgërbonjat e viteve

Dëgjohet melodia e erës së çmendur.

 

Mbi lëkurën tonë të regjur

Pamëshirshëm pikojnë pikat e shiut

Trokasin çmendurisht

Mbi xhamat e shpirtit të thyer

Përtej lumit askund nuk mund të shkojmë

Vërshimet e tërbuara i shembën urat