Kasam Shaqirvela: Korridoreve të kohës

CIKLI POETIK – 13-6 shkëputje nga libri “ KORrIDOREVE TË KOHËS “, poezi

Autor: Kasam ShAQIRVELA

 

ME MOShËN E RrUDhAVE NË BALlË

 

Dhe unë të pres e dashur me moshën e rrudhave në ballë

Durimi im nuk më soset, pritja ma shton dashurinë

Ti zbrit ngadalë shkallëve magjike që yjet i ndriçojnë

Tek gjoksi im do mbështesësh kokën tënde të thinjur

Sa për ta dëgjuar trokitjen e zemrës sime veçse një herë

Po qe se dëshiron që dimrin e shpirtit tënd ta bësh pranverë

E të thithësh aromën e luleve të zemrës kah ndjenjat të çojnë

 

Fjalët boshe, që vijnë si re të zeza, e kanë qëllimin e ngushtë

Përpiqu rahjen e zemrës së dashuruar veç njëherë ta provosh

Meteorët që i nxjerr një kraharor kur ai ndodhet në vlim

Nuk janë të rastit a çastit, s’dalin nga një përqafim i prrushtë

Ata lindin nga zjarri i zemrës ku vetë shpirti i kallur i gatuan

Shkallëve magjike, në ngitje të përflakur, fluturojnë në amshim

Këtë zjarr të shejntë, Dielli në gjirin e vet përjetësisht e ruan.

 

 

ME NAMIN DhE GjËMËN NË KËNDIM

 

Kalvaret nuk kanë të sosur edhe tani,

ato e bëjnë historinë time të dhimbshme

sepse rrënjët i kanë të futura thellë

në tokën e premtuar të të parëve të mi,

ku luginat u bënë pellgje gjaku të mbledhur

që luftëtarët e paepur dejesh i derdhën,

lumenjëve që vërshuan me rrëmbim

unë nuk u tremba, madje, rrojta në këndim

sepse shpresën e mbështeta tek Ti

i Lashti, i shtrenjti, o i shenjti Atdheu im!

detet t’u mbushën nga lotimet e pandalura

të nënave sypërlotur në pritje të ankthshme,

malet t’u përkulën nga kushtrimet

kumbuese të burrave zëmëdhenj,

shkëmbinjve ndër thepa zemra iu dridh

nga të qara fëmijësh në piskamë,

edhe zotat bënë kuvendime të mëdha

për tu vënë emra heronjësh maleve,

atëherë kur lindnin fëmijët ndër gjëma

atëherë dhe vendit tim i rritej nama.

Atdheu im sa i madh më je, madje

unë mundohem të të mbajë në zemër,

dhe për çdo ditë e natë, sot e mot

të të shkel me shputë e me thembër,

në kërkim mbledh farën time të shpërndarë

bashkë me namin dhe gjëmën në këndim,

eshtrat më kanë mbetur të derdhur

jashtë kufijve të atdheut tim të dashur,

edhe gjakun e derdha kohë e pakohë

vend e pavend anekënd botës mbarë,

por unë nuk e ndërrova plisin e bardhë

me asgjë edhe kur të tjerët ma hoqën,

u përpoqa ta rruaj edhe emrin që gjyshi ma la

kurse babai im atë ma vu me nun e kanun,

kur të tjerët ma fshinin saora, si me gomë

sikurse të ishte një gabim i shkruar me laps,

unë, u poqa e u ndoqa nga soj langonjsh e zagarë

kur dimri m’i binte derës, acari më tërhiqte zvarrë,

të ftohtët e zbova me të ftohtë, ndërkaq

tufanin e zi e zbrapsa me tufan si ai,

dhe nuk lash shteg pa mbyllur për armiq

e derë pa hapur për dashamirë e miq,

m’i mblidhni pra eshtrat nga i kam e s’i kam!

dhe gjakun ma mbani t’mos më derdhet më,

jepjani yjeve le t’mi ruajnë atje lart në qiell

ku s’do të mund të m’i zhbëjë askurkush,

vendet ku unë i shkela i gjallë apo i vdekur

s’ka rëndësi, por, ju venjaju emrin tim,

le të mbetet kujtim i shkruar, relikt i kohës

për brezat që do të lindin n’të Bardhin Agim,

dhe rrugës së Diellit ata do të ecin mbarë,

rrugës që përshkon ai vetë për çdo ditë

nga lindja e kuqe drejt të kaltërit perëndim,

atje ku e mba fronin edhe Fisi im i vjetër

i shndritur në ballë me yllin e Bardhë

i praruar në krah me Hënën e Artë,

edhe emri shqiptar ndër shekujt e kuq

le të ngritet bardhësisht, lart e më lart.

 

 

PUThJE NË HORIZONT

 

Dashuria nuk pyet për inatin a mllefin e jetës

As për zjarrin e zemrës që ajo vet e ndez

Ajo rrënon gjithçka që i del përpara vetes

Sa një pikë që lind në të vesuarin mëngjes

Ndjenja përshkoi vetëtimthi ende pa u gëdhirë

Kapi horizontin fuqishëm n’përqafim

Ëmbëlsoi palcën dhe ashtin e mërdhirë

Prapë ftoi jetën me ringjalljen në takim

Dashurinë e derdhi si dritën përmbi dhe

Ajo ngohi zemrat e ngrira, akulli krejt u shkri

Drita ndriçoi dashurinë mes dy të dashuaruarve

Dhe preku ata që digjen nga zjarri për dashuri

Ah, edhe unë nga ky zjarr po digjem tani!

 

 

DUA T’I BËJË YJET BAShKË

 

Natën e kaloj syhapur, në gjakim

Mundohem t’i mbledhë yjet bashkë

Për të llafosur vëllazërisht me ata,

Më thuan: - vëllaçko, paksa je vonuar!

Treni i bashkimit, moti të ka shkuar

I mërzitur dhe me shpirt të lënduar

E pres mëngjesin të më agojë mbarë

Me padurim n’këndellje të brishtë

I dal para diellit, dua ta takojë

Përpiqem finokçe ta ledhatojë,

Ta marr me të mirë, aty në të gdhirë

Ai më thot: je plakur or ti djal i mirë!

Eh, them me vete, sa qenkam i pafat

Nuk epem, nuk bie, s’pranoj shah-mat

Mendohem ç’të bëjë, ku të përplasem

Që mos të degdisem e prapë tu qasem

Më zë muzgu mendueshëm, ky terr i zi

Ka kohë që Dielli ka perënduar e po pushon

Kokën e ka të lodhur nga marrëzirat e ditës

Por gëzimi prej fëmije, me hënën tek lind

Dhe unë e marr guximin, veten time ta bind

I shkoj pranë Hënës si në gjirin e nënës

E puth në ballë sepse kam shumë mall

E mbledh pak veten dhe ia rrëfej këtë hall

Ajo më buzëqesh sikur nusja në dremi

Më thot: ty t’i gjejë kujtimet ndër brigje

Plagët e që t’i ka shpirti pa masë të tretin

O shkepe haptas tani, o tënden digje!

Mos u mbështet në shtyllën që ta vë tjetri

Tani erdhi koha, ti, hapin para hidhe

Nuk ke përse ta presësh më trenin tjetër

Nisu në këmbë rrugës tënde të vjetër

Me Diellin në ballë e Yjet në shpinë

Atje tek Molla e Kuqe më prit dhe mua

Sepse vetë kështu edhe unë të dua

Unë, Hëna e Artë, mbushur plot me nur

At’ Festën e Madhe për të ta uruar.

Atë Ditë Bashkimi nën një Flamur.

 

 

KUR ShKULMON GjOKSI

 

Thuhet se, e para ishte Fjala

Që atëherë kur njeriu bëlbëzoi

Pa u analizuar a u kap e mbara

Ashtu, përpara ajo vetë shkoi

 

Kur del nga brendia e shpirtit

Atëherë fjala e ka peshën e vet

Nëse vërtetë është Fjalë Shpirti

Ose të lakmon ose të godet

 

Shpirti, gjithnjë, vetë e nxjerr valën

Por varet se, si i bie Unit çekani

Do të vret përbrenda ndërgjegjja

Për aq sa është i shëndoshë tabani

 

Fjala është si vala, ajo shkulmon

Drejt i bie ballit pa çka se e qëllon

Ajo kur të bie të shkakton plagë

Nuk ka ilaç që ta heqë at’ vragë

 

Dhe shpirti s’gabon edhe kur vlon

Fjalën e vërtetë e lëshon si valë

Ai që ka timpan veshi ia pranon

Tjetrit, si do t’i hyjë, edhe do t’i dalë.

 

 

MË VJEN TË PËLCASË

 

Mblidhuni ju burra të dheut mëmë

Betohuni një herë për emër e nder

Në prag të një stine, të një pranvere

Edhe bleta nuk bën punë tjetër por,

E mbledh nektarin e shpie n’koshere

 

Anija e ime disi po m’lëkundet

Nga dallgët e detit që vijnë plot stuhi

Nëse nuk shembet ajo keq do tundet

Dhe druhem se kursin e ka të humbur

Vala që po ngrihet do të na përpijë

 

Sirenat e Mesdheut moti kanë fjetur

Edhe lundërtarët më nuk frikohen

Nuk kemi ndoshta dhe një Odise

Anijen, këtij deti të çartun ta drejtojë

Të paktën kthimin ta ketë në atdhe

 

Edhe dylli ka kohë që s’shitet në pazar

E ne po i zëmë veshët, atëherë me çka?

As që e dëgjojmë emrin tonë shqiptar

Kur tjetri na e lakon në gjuhë të huaj

Gjuhë kjo që, për vete, as rasa nuk ka.

 

Ne shurdhmemecë po bëhemi vetë

Zërin s’e ngritim, reagime s’ka

Pranojmë para tjerve këtë të metë

Pa e pas kadem, as dhe gjyshi s’na e la

Pse s’mundem ta zbojë këtë çka po ndodh?

Po më vjen të pëlcasë, më vjen pët të qa’ ?!