Pëllumb Gorica: Nënë Tereza

PËLLUMB GORICA

 

NËNË TEREZA

 

Kur krahët rrahu vrullshëm jeta,

me zgrip ku endet sot kjo botë,

në mes mijëra e miliona zemra,

mirësi shpërndave nëpër lotë.

 

Mbi kryqe zish nise një shpresë,

fëmijët rrotull teje i mblodhe,

qarjet të mbeteshin në harresë,

dhe uria të mos i perëndonte.

 

Mes kohës ëngjëll ke qëndruar,

mbi dete vuajtjesh dhe marrëzi,

ku dita mbetet perëndimi i vagëlluar

e nata lutet në paqe për ty.

 

 

KOHË URREJTJE

 

Dëgjon lajme e kudo ngjyra,

se vdekja në prag qëndroi.

vrer po lëshon urrejtja,

me re tw zeza dielli perëndoi.

 

Jetojmë në një botë të re

apo në një  planet pabesie?

AIDS, drogë, krime,

mashtrimet prolog çmendurie.

 

Çdo shpirt gatuar me mëkate,

dhe ditët staturë dhimbje

shkelin edhe mbi qënien tende,

helmuar gjer në inde.

 

Luftojmë me fjalë për pak jetë

shpesh herë me vrazhdësi

mundohemi t’i humbasim si netë

shkulur sy vështrimesh për lumturi.

 

 

DHIMBJE NËNE

 

E ka zemrën sterrë e plagë,

s’ka zhurmë e s’ka klithmë,

hapat hedh në udhë ngadalë,

tej, te varret në një brinjë.

 

Dhimbja vetëm lot pikon

për një bir që ja kanë vrarë

shpirtin i bren një erozion

dhe një mal gërryen ai mall.

 

Prek ngadalë atë pllakë të ftohtë,

me mall nëne puth në ballë,

numëron ditët sot,

qan e qan djalin e rrallë.