Vlera Bytyçi Ejupi: Do të jetë vonë

POEZI  NGA  VLERA  BYTYÇI  EJUPI

DO  TË  JETË  VONË....

Edhe dielli filloi te pikojë pika gjaku

Përderisa qielli i ngrysur nga lart gjëmonte me mllef

Këndej gjarpërinjtë gjithë helm dhe gogolët vlonin – ky qenka shkaku

Gjakatarë shekullorë, mllef dhe vrer ,kur tu kujtohet mbi ne bëjnë bef....

Perdhet e dritareve u bënë çarshafë vdekje për foshnjet e palindura

Dhe kështu na kalon koha, me këta që kanë folur gjuhën tonë

Dhe e tradhëtuan veten si bisha të çmendura

Në gjirin tonë për tu këthyer, më çdo herë do të jetë vonë....

GJETHI  DHE  MENÇURIA

Dhe më në fund ra poshtë në dheun e etshëm dhe gjethi i fundit

Ambicja e kreu të veten me drurin lakuriq, i cili urrente erën e fuqishme

Dhe po ky dru i tha natyrës që të shpërblejë virtytin

Ta ushqejë dhe mos ta harrojë sakrificën e drurit

Lëngun e jetës nëpër shpirtin e tij le ta shndërrojë në kënaqësi të dëfrimit

Dhe druri mos të quajë shpresën marrëzi dhe dritën terr i zi.....

Por le të gufojë në gjelbërimin e tij, nga natyra të jetë kjo dhuratë-mençuri

Mençuri e shpërbërë në epitafe, dhimbje, pluhur, koka plot dinakëri...

NDËRGJEGJA

E mira u shfaq para meje si puhizë e bregut të ngrohtë

Duke përkëdhelur flokët e masës së hutuar

Nga bërthama e tokës doli zëri i ëmbël, magjepshëm duke jehuar

E bardha mirësi, rri këtu dëshpërimin e akullnajeve për të shporrë...

Dëshpërimi i akullnajeve jam unë vetë, i tha masës mirësia

Dhe toka gllabëroi masën dhe mirësinë, atë të vërtetën, duke hedhur zinxhirë

Dhe retë e vetëtimat hodhën mbi ajrin të ftoftin e pështirë

Dhe ndërgjegjen e torturuan me egoizmin dhe misterin e vdekjes

E shkreta ndërgjegje u fut në kallëpet e zjarrit duke flakur ato të mendjes.