Agim Bajrami: Njerëz të ligj

POEZI NGA  AGIM  BAJRAMI

 

NJERËZ TË LIGJ

(Disa njerëzve hije)

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Ju njerëz hije, të paemër,

Gjithçka e juaj sytë m’i vret

Dhe një Golgotë më ngre në zemër.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Ju vështrim zbehtë, si mure kishe,

Ju që me fjalë mbysni një det

Dhe djallin vetë mbyllni në shishe.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Mjaft kam në gjoks kaq llohë dëbore,

Unë miqtë e mi i kam të shenjtë

Dhe dashuroj, veç një shenjtore.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

(Ne jemi larg me vite drite,)

Në vargun tim ndrin një kometë

Tek ju një hënë hermafrodite.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Asnjë këshillë nga ju nuk dua,

Unë vëlla me qiellin jam në jetë

(S’e shihni vallë sa më ngjan mua?)

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Me mëkatarë ditën s'e ndaj,

Këtë botë me daltë e gdhenda vetë

Pak ndihmë për këtë, më dha babai.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Se unë s’kam gen prej Don Kishoti,

S'kam ardhur nga ju në këtë jetë

Por me urdhëresë, e vulë nga Zoti.

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Ju ujq, me dhëmbë gjysmë të rëna,

Ta puth lirinë siç dua vetë

(Dy buzë për këtë, m’i ka bërë nëna).

 

Më lini të qetë, më lini të qetë

Ju verdhacuqë prej zërash vaji,

Përndryshe do t' thërras rrufetë

Dhe s'dihet më, se ç'mund t’ju ngjajë?

IMPRESIONE STRUGE

 

Kur jam këtu, më çel fytyra

Ndaj vij e shkoj, e vij sërish

Se s’janë veç ujërat si pasqyra

Por një banket prej mrekullish.

 

Nuk janë veç peshqit me miliarda

Kur pas më vijnë me ledhatime

Është vallja e valëve të kaltra

Që i gëzohen ardhjes sime.

 

Kjo tufë prej rosash varkëtare

Që grisin heshtjen me “kuak”

Narcistët unë s’i dua fare

Por këtu, kam qejf të bëhem pak.

 

Kur jam këtu, më zbutet zemra

Prej uji vetveten bëj me duar

Në rrugë nuk dal të shikoj femra

Por blirë me sy të dashuruar.

 

Dhe mbrapa tyre në çdo cep

Do ndesh ca vajza si Demetër

Im bir që kurrë shpjegime s’jep

Me një të tillë puthet patjetër.

 

Mes gjolit bredh gjer natën vonë

Mbi një varkë ëndrrash i shtyj netët

Këtu trupi, gjumin s’e pranon

Ndalohet gjumi për poetët.

 

Kur jam këtu, mbetem pa fjalë

Me mendje vij, pa mendje shkoj

Ky breg, këto yje, këto valë

Jam rob me fat, nuk e mohoj.

STRUGË, shtator 2015

 

 

ELEGJI PA LAMTUMIRË

(Kushtuar poetit të madh disident çam, Bilal Xhaferri)

 

Ullinjtë prej kokrrash janë rënduar

Po prap seç kanë një pikëllim,

Askush s'është gjallë ,t’i mbledhë me duar

Poeti im, vëllai im.

 

Asgjë s'lëviz, veçse ulkonjat

Që diellin shajnë me ulërimë,

Janë vrarë ylberet dhe shqiponjat

Poeti im, vëllai im.

 

Ti na shikon përtej një reje

Si lot që bie në rrokullim,

Kalorës prej drite dhe rrufeje

Poeti im, vëllai im.

 

Mbi sup të ngrin një lamtumirë

Mbi shpinë një mal me pikëllim,

Lirisht e kuqe, prap është nxirë

Poeti im, vëllai im.

 

Gjithçka të ngjan si atëherë

Kur Çamërinë e lamë nën tym,

Me përshëndetje pa ylberë

Poeti im, vëllai im.

 

Shqipërinë ti zgjodhe këngën tënde

Çamërinë një hymn me psherëtimë,

Me dy Atdhe në shpirt e mendje

Poeti im, vëllai im.

 

Çapitej koha këmbëzvarrë

Mbi tela gjëmbash dhe rrethim,

Andej në flakë, këndej në zjarr

Poeti im, vëllai im.

 

Demoni klithte i xhindosur

Me gaz dege, kërcënim,

Në darkë i lirë, ditën prangosur

Poeti im, vëllai im.

 

Por burrërisë, s’i shkojnë lotët

(Një burrë prej lotësh është mallkim),

Atdheun s’e bëjnë kurrë Don Kishotët

Poeti im, vëllai im.

 

Prandaj heronjtë ngjallje nga dheu

Me varg na dhe pak ngushëllim,

Berati ra, por jo atdheu

Poeti im, vëllai im.

 

Çdo çast na flet pa lamtumirë

S’ka gjë se plumbat s'ndërrojnë drejtim,

Ullinjtë janë plakur, prerë dhe nxirë

Na presin ne, të shkojmë nxitim

Poeti ynë, heroi im.

 

Shënim : "Lirishta e kuqe" dhe "Berati ra", janë dy nga veprat

më të rëndësishme të  Bilal Xhaferrit.

Durrës, 5. 9. 2015

 

 

DUHET NJË KRISHT

 

Ne bëjmë çdo orë ndaj vetes faje

Si farisejtë ndaj zotit Krisht,

Kërkojmë ndjesë, por s'lypim falje

"Dëshpërimisht, dëshpërimisht."

 

Dhe njëri-tjetrin çdo ditë hamë

Ia presim bishtin, në ka bisht,

Kur s’kemi thikë përdorim kamë

"Heroikisht, heroikisht."

 

Çdo çast ne thithim erë fekale

Na bredhin minjtë nën shtrat lirisht,

Se bëjmë pallate, por s'bëjmë hale

"Qytetarisht, qytetarisht."

 

Çdo javë ne ndërrojmë dyzetë kollare

Azil kërkojmë familjarisht,

Atdheun shajmë dhe s'pyesim fare

"Triumfalisht, triumfalisht."

 

Me xhepat bosh por me X-pesa

Dhe smogun përmbi tru dy-gisht,

E shtypim gjyshen me gjithë mbesa

"Shumë njerëzisht, shumë njerëzisht."

 

Se jemi trima dhe bohemë

I rrisim mjekrat arabisht,

Hashashin kemi bërë emblemë

"Shqiptarisht, shqiptarisht."

 

Në udhëkryq dhe zgrip gjithmonë

Pak diell kërkojmë me sy të trishtë,

Rrëzojmë një djall, ngrejmë një demon

"Partishmërisht, partishmërisht."

 

E mbajmë veten për të zgjuar

Po kthesat presim gabimisht,

Çdo vit në gropë na gjen rrëzuar

Fatkeqësisht, fatkeqësisht.

 

Ne bëjmë çdo çast, faje gjithfarë

Dhe mend s'vëmë kurrë, sigurisht,

Pa sens, pa busull, pa kandar:

Duhet një Krisht, duhet një Krisht!

 

 

GRUA QË GATUAN  MAKARONA

 

Grua që gatuan makarona

Dhe me bukuri tundon dhe xhindet

Që qëndron pa gjumë në orët e vona

Mbi një metaforë që nuk të bindet.

 

Prapë në këmbë të zuri ky mëngjez

Një pikë djersë të shfaqet si rubin

Me një dorë shtron pjatat në tryezë

Dhe me dorën tjetër poezinë.

 

Po të thinjen flokët ditë për ditë

Mbi qerpikë ka ngrirë një qiell gri

Burri që t’i thithi mrekullitë

Tashmë të vështron me qesëndi.

 

T’i atij i fale gjithçka kishe

Puthje, dritë dhe djema si lastarë

Në këtë kohë që çirret me zë bishe

Në këtë dhomë me ajër gënjeshtar.

 

Por ti s’qahesh, s’erresh në fytyrë

Vargjet i bën diell t’i kesh për vete

Është vështirë tek ne, tmerrësisht vështirë

Që të jesh dhe grua, dhe poete.

 

Netëve një ishull bën me mend

Dhe nga gjoksi i burrit fluturon

Dorë për dore me poetin tënd

Që të do kaq shumë dhe ti s’guxon.

 

Grua me vështrim si një Venerë

Netëve vij të puth, e shkoj pastaj

Ta ndërroj pak këtë ajër që mban erë

Erë prej makaronash, edhe vaj.

 

 

MISION I PAMUNDUR

 

Unë s’isha për ty njeriu i duhur

Një hënë s’e prek dot kurrë një yll

Aventura të tilla, janë mision i pamundur

Por kisha qejf ta bëj një trill.

 

S’mbaj mend ç’më the, me gjysma fjale

Qyteti im është zhurmanjos

Veç pashë që diellin ti ma ndale

Dhe kupë e qiellit, u tendos.

 

Një pemë në rrugë më pa hutuar

Ai çast në shpirt kaq shumë më dhemb

Kaq vonë, kaq vonë e kam kuptuar

I kisha hyrë detit në  këmbë.

 

Gënjeja veten kot së koti

Siç mund të bëjë dikush pa mend

Unë s’jam dhe notar i zoti

Të mposhtja dallgët e syrit tënd.

 

Ti ishe një krijesë prej xhindi

Herë hënë e plotë, herë natë e gjatë

Në gjoksin tënd s’hyn as Kupidi

Sado që ka shigjetë të artë.

 

Dhe unë patjetër s’mund të hyja

Çdo aventurë sjell një pasojë

Por më dha urdhër dashuria

Që unë s’kam forcë ta kundërshtoj.

 

 

NË PËRMET NË MBRËMJE

 

Naimi s’është, Abdyli flë

Nuk ndrin as mjekra e Samiut

Veç era reciton pa zë

Një strofë nga flaka e qiriut.

 

Tek zbres i vetëm në stacion

Diçka më prek mbas qafe

Është valë e Vjosës që më fton

Të pij me të, një kafe.

Qyteti del nga shtrati i mbrëmjes

Me ngazëllim fëmije

Më deh me flladin e Nemërçkës

Dhe me gliko qershije.

 

Dhe unë i dehur nuk mbaj mend

Në shtrat se kush më shpuri

Por di të them, se në atë vend

Erëmonte edhe guri.

 

Ca trëndafilë thyejnë saksitë

Me dyzet lloje ngjyre

Në do të dish ç’janë dashuritë

Puthu me një prej tyre.

 

Unë s’ta kam thënë, se ti do qeshësh

Me mua për çdo natë

Mbas puthjes sonë,

disa petale

I mbaj nën buzë për fat.

 

Dhe bashkë me to fus krahërorit

Si dekorata nderi

Një varg prej Lumos dhe Ligorit

Dhe një kaba Laveri.

 

Naimi s’është, Abdyli fle

Nuk duket as Samiu

Veç era fërshëllen me nge

Një këngë me flakë qiriu.