Poezi nga Bejtullah Sadiku

SI ZOGJ

TË STRUKUR NË KLASË

POR

RRIJNË TË LUMTUR!

 

Nga Bejtullah Sadiku

 

ZHURMA

 

Dita e parë e javës

ishte dita e hënë,

për nxënesit mbërzi

plot zhurmë e huti.

 

Te ç´lodhur ishin

por të lodhur ndiheshin,

piskama e zhurmat

në obor ndiheshin.

 

Këto nxënës kaq të shqetësuar,

s´kish rrugëdalje si me i qetësuar.

Lexim-shkrim, lojë e mësim,

të kombinuara me zhurmë, plot shqetësim.

 

Kur njeri ia niste

tjerit s´kishin të ndalë.

Te kota mundimet e mësuesit,

si me u dale n´ballë.

 

Urte! Qetësi!

Punë e mësim...

angazhimi i kotë,

pa i lëshuar n´pushim!

 

U pa shkaku

pse ishte kështu?

E vone mësuesi,

punën kishte kuptu.

 

Nxënësit duhet

bukur me i njoftu,

për sjelljen e tyre

kërkesat me ua realizu.

 

Pas dhjetë minutave

pushim të shkurtër,

nxënësit si zogj të vegjël

ne klasë ishin strukur.

 

Tani filloj puna

me qetësi të duhur

mësimi zhvillohej,

hiç pa u penguar.

 

Kënaqësi e madhe

për mësimin e ri,

nxënësit shkuan

plot kënaqësi e dituri.

 

 

PUNA

 

Oh! Sa kënaqësi,

për këta nxënës t´mi.

Të qetë, urtë mësojnë,

por edhe praktikisht punojnë.

 

Lexuan dhe shkruan

në dy gjuhë kënduan.

Shqip e gjermanisht mësuan

me fotografi, tregim formuluan.

 

Në parje, punë e thjeshtë

që të kryejnë, edhe të vegjlit vetë.

Por në bazë të fotografive me mendu

çudi! Tregimi u formulu.

 

Kjo nuk qe punë e kotë

Por, zgjuarsi e mençuri,

e këtyre nxënësve t´mi

Se menduan me krijimtari.

 

 

PUSHIMI SHKOLLOR

 

Dalëngadalë, ditët po afrohen

fëmijët në shkollë disi shqetesohen.

Fundi i vitit shkollor mbaron,

Femijet në pushim, ai i fton.

 

Nga hareja e gëzimi,

femijët i kap mosdurimi.

Javët, ditët i numërojnë,

se pushimin e ënderrojnë.

 

Nga funndi, puna e mesimi

vështirë shkonte kah realizimi.

Nxënësit presin, viti t´përfundohet

që nga lodhjet shkollore,

të pushojnë e t´çlodhen.

 

Kjo kështu është gjithëkundi,

por si këtu jashtë, askundi?!

Se mendojnë e ëndërrojnë

te gjyshi e gjyshja t´shkojnë,

dhe Atdheun e dashur të vizitojnë.

 

Pas pushimit ato udhetojnë,

vijnë e këthehen,

në vendin ku jetojnë.

Që aty, përsëri mësimin të vazhdojnë.

 

 

FEMIU I KOHËS

 

Edhe fëmijët e të rinjtë

luajnë lojën e vetë.

Të kufizuar e të shtanguar,

Per ate që u ndodh e ç´ngjet.

 

A thua vallë, s´është çudi e habi ?!

Këta të vegjël, me i shti n´huti!

Në vend se për lapsa, libra e fletore,

të diskutojnë për rende, të sotmes ditore…!

 

A s´është gjynah e mekat i madh?

Për këta dallime, të së sotmes kohë,

dikushi i ngimur, çokollata xhepat plot.

Tjetri i leckosur e i urritur grep,

me sytë e shkrirë, e të venitur shkret.

 

Fëmiu si fëmi, qysh në vegjëli

le të gëzon liri, por edhe kenaqesi.

I shëndoshë të rritet, drejtë të edukohet

se prej tij nesër, ardhmëria do t´kërkohet.

 

Ne shpejtojmë, por edhe harrojmë

se në sytë e tyre, duhet të shiqojmë.

Për të mirën e ndihmën, që do t´na ofrojnë

të gjithëve zemra do t´na vlon,

që s´bashku këngën të këndojmë.

 

Fëmijë-fëmijë o zogjtë e mi,

thuanja këngës, me plot krenari.

Punoni-mësoni, pa përtaci,

që e ardhmja t´ju jetë e lumtur, plot kënaqësi!

 

Fëmiu din çka është vegjëlia,

të mëdhenjt harrojnë, e i rrok hutia.

Me kërkesa të rrepta të rregullesise,

duke harruar të tërë, jetën e fëmirisë.

 

Ne e dimë bukur mirë,

prindi për fëminë s´ka të ngirë.

Andaj pse e don, dhe e qorton

që ai të jetë një shembull, për gjithëmon.