Adem Zaplluzha: Vazhdon po ai refren

Adem Zaplluzha

 

VAZHDON PO AI REFREN

 

Ka çaste nuk na kthehet në kujtesë

Fëmijëria pa ëndrra

Si një mollë e vetmuar

Dielli i përskuqur

Piqet në imazhet e horizontit

 

Ecim përskaj trotuareve

Nuk ndalemi në asnjë shitore

Ecim si kukullat në teatrin tragjik

Të përditshmërisë

Pas shpine i lëmë vitrinat e zhveshura

 

Lumëbardhi gurgullon në përgjumjen

E një dite pa rrugëdalje

Njerëzit kalojnë

Ecin pa e përfillur erën

Mjegulla e dendur na i shprish flokët

 

Të nesërmen

Vazhdon po ai refren

I përditshmërisë se numërimit të hapave

Dikush troket nëpër dritaret përdhese

E dikush tjetër

Te portat e yjeve të verdha

 

 

KUAJT E MI TË MIRË

 

Mbi një araba prej ëndrre

Udhëtoj nëpër fëmijërinë time

Më del parasysh

Rrugë e gjatë dhe e lashtë

Vrapi i kalit të zi

Pa frena nuk e ndalte trokun

Deri në Kostandinopojë

 

Më kujtohen imazhet e erës

Kur e ndaja misërniken

Me arabaxhiun babaxhan

Me një copë djathë dhie

Kapërdinim  tërë bukën e çerepit

 

Nëse na premtonte koha

I pushonim kuajt

Në ndonjë han të vetmuar

Ku gjenim hanxhiun duke na pritur

Me pagurin e mbushur

Me verë të kuqe

 

Më pastaj sërish na prite

Një udhë e gjatë

Derisa arabaja tundej

Në ëndrrën e plepave

Kuajt e mi të mirë

Gjumin e bënin në ecje e sipër

Duke i numëruar

Gurtë e kuq të kalldrëmeve

 

 

NUK MARR DOT FRYMË PA TY

 

Të lutem o të përgjëroj

Mos shko në këtë çast

Me trenin e çmendur të mëngjesit

As me atë të mbrëmjes së vonshme

Nuk marr dot frymë pa ty

 

Kjo aromë e pemëve që zbret

Nga kujtesa e degëve

Ishte dikur në ëndrrën e flokëve të tua

Të lutem

Mos shko me trenin e çmendur

 

Jam pakëz i lodhur

Më dridhen këmbët e fishkura

Si purtekët e metaltë  më dridhen

As duart më

Nuk i përngjajnë duarve

Kjo ëndërr e sfilitur po dënes si qilimi

 

Të lutem mos ik sonte

Nëpër shtegun e binarëve të verbët

Ti e di

Se unë tani jam shumë i lodhur

Nuk mundem t’i ndali

As të reshurat e verdha të stinës

 

 

DUART E MIA

 

Duart e mia

Si duart e pemës së egër

Marrin frymë

Qeshin me udhëtarët e vonuar

Qeshin me njerëzit

Që i kanë humbur kujtimet

 

Qeshin

Dhe i përqeshin zogjtë

Krahëthyer

Marrin frymë si gjelbërimi

Nën degët e këputura te shelgjeve

Ndërtojnë kala prej ëndrrave

 

Duart e mia

Si ato të erës asnjanëse

Nëpër skutat e gjelbërimit

I humbin rrugët

 

Dhe asnjëherë më shpresat

Nuk kthehen të pinë ujë

Në kroin e kujtimeve

Ku vërshojnë ëndrrat e përrenjve

 

Duart e mia

Nuk i përngjajnë asgjëje

Sepse çdo lëvizje e tyre

E përqafon pafuqinë

Herë janë si aroma e mushmollës

E herë si kundërmimi i ashtit të thyer

Në ndonjë trup të ndërkryer

 

 

SEPSE E NESËRMJA

 

Më thanë te mjegullat ka varre

Edhe përtej mjegullave

Pohojnë se

Lindin njerëzit me nga një sy

Dhe kur kanë kohë

Dynden si shirat në mesin tonë

 

Atje është ajo e përtejmja

Që i përngjan fjalëve të shthurura

Të vetëtimave

Ku njerëzit me xhelozi

I rruajnë ëndrrat e vjedhura

I rruajnë

Si vashat e vogla kukullat

E drunjta të erës

 

Nëse i lajmë duart me ngjyrat blu

Te ylberit

Dhe të reshurave ua marrim zemrën

Mund të takohemi me një tjetër kohë

Sepse e nesërmja

Më nuk do të jetë më nesër

Por një hapësirë krejtësisht tjetër

Mes të kaluarës dhe të ardhmes