Shahin Ibrahimi: Dënimi

Shahin Ibrahimi

 

Dënimi

 

Oh gjyq Politik,jehonë kasaphane

U more me mua,që thash ska bukë

Oh Nene drithëruese, Propogante

Ti,që mbush bankat,bën dhe Tabutë.

 

Oh mëshirë, pse je e ndrojtur

Pse mendon, të më lësh në harresë

Ska bërë faj,zëmra e pa mbrojtur

Më vonë vetes,do i kërkojsh ndjesë.

 

Në vetmi, me qelinë i izoluar

Mu kujtua mirë, ajo bizedë

Mes miqsh ishim, duke bizeduar

Thashë, vetëm një të vërtetë.

 

Oh ndërgjegje, një mendim në terr

Mendoj që ti, nuk ke fe dhe besë

Kur dole si dshmitare, ishe ne ferr

Sa shpejt miqësinë, e le në harresë.

 

Hetuesia, dhunë ndaj gjynahqarit

Nga premtimet boshe, veten gënjen

Dëshmia jote, i dha shkas gjyqëtarit

Kësaj fjale, ti përshtati një Nen.

 

Me kohë, hanim dhe pinim bashkë

Shpesh flisje, shumë i avancuar

Nuk e dija, që ti mileshe çdo darkë

Për jetë, Ti do jesh i turpëruar.

 

Përpara pa besisë, ti po buzeqesh

Shikoje sallën se, sa të urrejnë

Gjithmonë, vulë në ballë do keshë

Dhe medaljet,gëzim tek ty sdo gjejnë.

 

Bizedën hape, që folëm rreth ekonomisë

Nuk bëmë Politikë, se ishim punëtorë

Rradhët, dhe çi mungonte shtëpisë

Për propogantë ,u shpallëm fajtorë.

 

Përsëri ti do jesh, në kujtesen time

Nuk e harroj dot,bukën që ndanim bashkë

Por sdo kesh me buzëqeshje dhe as urime

Do më kërkojsh falje,por do të lë jashtë.

 

Do vuaj, do duroj,pa u penduar kurrë

Pa ndëgjuar të tjerët,se çthonë për ty

Pendimin tënd , do ta hedh në furrë

Se e bëre me dashje,s`të ra lot në sy.

 

Për dënimin me këtë nen,unë jam krenar

Vendimi po ipej, të tjrët po mendonin

Kështu bizedon i gjithë populli Shqiptar

Tani duhet dryn për gojën, po thonin.

 

Nga salla dola krenar, por i dënuar

Sytë e të gjithëve, po më lehtësonin

Kërkova se mos shihja,sytë e trishtuar

Shoku kish ikur, nuk po më shikonin.

 

 

Bilal Xhaferi

 

Dhe në bust, të kam parë

Të menduar dhe krenarë

Ashtu siç je, në të vërtetë

Më dukesh, sikur më flet.

 

Jehonë bëre, ti me shkrimet

Se ju re ndesh,në mendimet

Por kjo gjë, nuk jë pëlqeu

Si s`të zhdukën,nga faqja e dheut.

 

Ishe i ri,për ty s`menduan

Për politikë, ty të dënuan

Në Internim,ty të dërguan

Për edukim, të shfrytëzuan.

 

Ishe i ri, dhe ti durove

Lirinë,prap  e gëzove

Na ke munguar,na beso

Me ato shkrime,na ndriço.

 

S`je veç ti,ka dhe të tjerë

Që kanë ikur të hidhëruar

A do ja heqim,këtë lerë?

Dhe ta bëjmë,të bekuar.

 

Pse të rrimë në errësirë?

Pse qëndroni, në dhe të huaj ?

Pse lini vitet e rinisë?

Dhe punoni, ju pa druaj.

 

Kujtoni nënën, shtëpinë

Vëndin, që ju ka dhënë gjinë

Mos shisni, nënën për njerkën

Se ashtu, ju rruajnë mjekrën.

 

Në vetmi, çfar keni menduar

Vitet e humbura,duhen kujtuar

Luftoni,me kohën ndryshoni

Djersën tuaj kësaj toke dhurojani.

 

 

Penës të Ninatit.

 

Kohë kam pa e parë

Në Sarandë,atë lapidarë

Për të malli, më ka marrë

Është, i dashur dhe krenarë.

 

Shumë kohë kan kaluar

Tjetër bust,është skulpturuar

Ai është, i ri në moshë

Por me mëndje, të shëndoshë.

 

Janë në kohë të larguar

Atedheu i ka bashkuar

Është gjë, që nuk venitet

Për çdo vit, malli të rritet.

 

Se kanë pirë ujë burimi

Kanë marrë erë trendelinë

Kanë pushuar nën ullinjë

Kanë shkruar, për Çamërinë.

 

O Ninat, të jesh krenar

Ke lindur,burra të rrallë

I kanë zili,letrarët mbarë

Për dorën e tyre të artë.

 

Ju u rritët me manxuranë

Hidheni tutje,shportën me lot

U flijuat për vatanë

Ne ta bëjmë,të denjë sot.

 

Sytë poshtë, jugut na mbetën

Zemra gjak, pikon ngadalë

Ku ka qënë, djepi i ngrohtë

Të shoh Jonin, tek lag Volë.

 

Hajde Nënë, mos rri e ngrysur

Djemtë,nasihatin kanë marrë

Morën miellin e sitisur

Të na ndriçojnë, sa më parë.

 

Shpirtin, mos e lini në rrugë

S`jeni jetim,keni njerëzi

Vargu juaj, ka qënë fugë

Ju na kthevët, një ndjesi.

 

E kaluara, ju ka trishtuar

Potiseni me vasilikua

Se keni,për tu lehtësuar

Më shumë, do më doni mua.

 

Shihni vëndin,që ju ka rrit

Shkoni, lini një amanet

Mendohuni,kujtoni nasihatin

Populli dhe Atdheu ju prêt.

 

Telat me gjëmba mbërthyer

Piramidat, shohim nga larg

Malli zemrën,e zhuriti

Se kalojmë dot, atë prag.

 

Dhe Tasimi i mërguar

Rrugëve të Rumelisë

Me shpirt punoi i vetmuar

Ka nderuar, Shqipërinë.

 

Hoxhë po të pyet,mileti mbarë

A e ke zemrën e begatëë

A ke vënd,në atë lapidarë

Të të bëjmë,një dhuratë.

 

Se ju ka rritur, një nënë

Keni patur, një ideal

Prandaj pranë ,duam tju vëmë

Tju shohim, të dyve me mallë.