Poezi nga Puntorie Ziba

Puntorie Ziba

 

Psallm atdheu

 

Në mugëtirë

flej rehat me psallmet,

e denjë për  mugulli dalë nga dheu,

e harlisur

si, kur piqen qershitë.

... dhe shpirtëroj ëndrrën e kahmotshme

që më përqafon me dy krahë shtetesh.

Ah, lum si unë e lum si nè

me dy koka shtetesh

të shqiponjës sime,

me beretën krrusur përmbi

e qëndisur me muline kuq,

sa krenare më rri,

këmbë mbi këmbë,

si heroinë e kompletuar...

Me çark të syrit shkrep drejt erërave

të zhdërvjellta

deri në kaltërsi,

ku filtrohet historia e argjendtë

dhe ngul sytë shpirtngushëlluar

si një pykë,

pashë më pashë

e mal më mal

det më det,

nga hënëza buzë flakëruar

e, deri në Çamëri...

 

Pas 1999-tës

(Perandorakëve të sertënuar)

 

Kështjellarët qerthullor

të pushtuar nga suferina që fërshëllente

mbetën krimba në imazhin tim.

Të gjitha rrufetë e kësaj historie që bëhet përrallë

goditën bedenat në palcë.

Rrezet pinjolle shtangën shikimin

mbi dritën e syve,

mbi gurë rrëmih një shi i avashtë.

Gjak të sertënuar kanë perandorakët,

kurrë një kokërr loti nuk ua shikoj në faqe...

Pinjollë krimbash varrmihës ,

do të vdesin thurur për grile

gjakun do t’ua lëpijnë zagarët.

... Sa të mnershëm ciceronët

kur përtypin duhmën e lule qiqrës,

një lule qiqre vemesore,

një hithër

që mbin e vyshket, skajeve të damarëve tonë

dhe nuk përbehet në pranverën e sivjeme,

mu aty, ku pat pikuar djersa

e një të riu

të shkrepshëm

që i shkulmonte gjoksi

e mbi shpinë i qullej lëkura

me lëng gjaku

nga tërkuza nyje-nyje

e perandorakëve të sertënuar

që na prishën shpi e katandi…

 

 

Fundjeta

(Për ty Parid nga Helena e vyshkur)

 

Në sfondin qiellor një copëz  faqeje

e mbetur nga fshati

e purpurtë, bojallie.

Në thep të gjuhës ca fjalë prej plake

që zhbirojnë qetësinë mortore

në dhomën me aromë gjellërash pikante.

Një stalaktite në pikë të ballit

vret ëndrrat e stinës me borë;

njëri sy

një gjethe qerpiku pikuar, deri në gjys të retinës,

e tjetri i hapur si arkapia e ndryshkur

me shikime të përhumbura;

një qafë rrudha-rrudha

një zinxhir me një këmbrorëz argjendi

pasuri e vetme në kutinë e Pandorës...

Dhe, më lartë sfondit qiellor

një copëz  barë floku i zbardhur

një shikim i egërsuar

i zhburrëruar

prapa kulisave sterrë.

 Një arsye as e gjallë e as e vdekur,

një shtat nudo trishton lakuriqët

që ikin e bëjjnë zhurmë kalimthi

mbi qelqet e dritares me aromë mortjeje,

dy duar që dridhen

kur mbërthejnë kopsat

për të mbështjellur trupin

me nëntë pelerina të leshta

nga frika se mos trishtohet

një sy mize që jep shpirt

në rrjetën e shpeshtë të merimangës

një tufë idesh

të shkruara në valëzat ajërore

se ndonjë ditë

do të reinkarnohemi

e të shihemi të njomë

si Helena e Parisi

në të njëjtin kopësht.

 

31 gusht 2014

 

 

Vaj për trungun

 

Të shitoi ai zëri i vajit tënd si kambanëz

të la me dy pëllëmbë mbi fytyrë,

të vodhën e të rropën materialistët...

Hiq duart e shiko formën në pasqyrë

njëqind dritare sterrë

as hëna e hënuar,

as dielli i diellëzuar;

pika-pika

lum loti në livadhin e syve të një idealisti.

Ti tretesh me erërat oqeaneve...

Ikin stinët një nga një,

gjurmë shiu, e bore

gjurmë erërash e gjethesh

të fluturojnë nën qerpik...

Mbase nuk mban mend nga  amnezia

se je gatuar me lutje urtarësh

ditëve shenjëtore.

...Nuk ke frikë se të pështjellë mortja

që ta rropi lëkurën e ta hodhi në shtatë gardhe?!

Dhe rritet bima e helmët në grunore

shtohen brengat.

Trungu im,ti ndjell mortjen

pa ua hedhur sytë zanave

fytyrave një pëllëmbë , bardhësi qefini

më shumë varre se lule bliri përmbi.

 

31 gusht 2014