| E premte, 03.10.2014, 05:15 PM |
VLADIMIR MUÇA
(Nga cikli “Burimet e jetës”)
NË SPAÇ
Shkëmbijt e kuqerremtë
këtu janë më të ashpër,
Era në mbrëmje
grykave lepihet më me vrull.
Mbi shkëmbij degë të thyera,
dhe një fanellë e grisur mbi murë.
Vdekja kaloi sa e sa here
duke mbjellë vrima nga gozhdët e sajë,
Këto vrima në zemër
po nga ato gozhdë janë.
Dhe sytë më mbeten atje,
Si dy gurë të zezë në shkretetirë,
Si buka mbi gjurin e të uriturit,
Si zera të thënë nga gjuha erë,
Si fjalë e shkruar nga një dorë e prerë.
MANI I KOLZËS
Të erdha pranë,të dy ishim plakur:
Mani kuqalosh i Kolzës që fëmi
atje bëja gjumë me krahë hapur
sikur pushtoja tërë hijen e tijë.
Të erdha,të pashë,të ndenja pranë:
Shumë u dëshpërova kur të pashë të çarë.
Shikoja vehten:Nuk isha me djalë,
I rrudhur e thinjur,vite,pa të parë.
THËLLËNXËS
Moj e bukura, kanakare
çdo ditë më trëmbje dhitë,
mu tek shullëri me lule
i kishje të gjithë stolitë.
U rrite shkrepave pa ujë,
Atje ku gjenden bukuritë,
Laramane gjumë-prishur
Pikaloshe m’i ke sytë.
Kush të qëllon ju thaftë dora
-Do e mallkoj nga çdo anë
Se dua të ta ndëgjoj zënë
E të më ngjallesh xhanë.
NË TORRË
E dashur,mbi këtë murë të lashtë
U qëllua me topuzë legjendash,
Bajlozët e zinj nga deti
Vështruan egër bedenat.
Këtu,nën këto mure të lashta
U zverdhën barërat pa dritë,
Aty poshtë nën Torrë.
Ku grinden e lozin fëmijët.
Nën mure fle qyteti ynë.
Se ç’gjumë bën nuk e dimë,
Mbi krye kaltërsi e dritë mbrëmjes
Buron në muzikë hyjnishë.
Dhe ne,tek ngremë dolli në Torrë
Me sytë nga bota e madhe e njerëzve,
Të zjarrtë,të çiltërt, si dy dashnorë
Peshojmë gjithë lavdinë e shekujve.
BJER
Bjer shi!
Me gishtat e tua
derdh më shumë thinja
mbi flokët e mi:
Mbi trishtimin tim të thellë
derdhu shi!
Bjer shi!
Të shoh vreshtat si qëmoti:
Gërshet stërmadh i blertë,
Të shoh të bulojnë ndanë rrugës
qiparisët me trupat e drejtë.
Të shoh mbi to fenerët e makinave
të shpejtojnë në lëmej që herët
e në një ylber tej horizonit
Mbi të le të vrapojnë shoferët.
Bjer shi!
Përkëdheli në agim të lashtat
Me gishtrijt e tua vlagë,
Tregoju njerëzve hambarët e mbushur
mbi kalldrëmin e mërzitshëm dhe të gjatë.
Bjerë mbi gjurmët e makinave,
mbi erën e benzinës bjerë,
Në trotuarë ku një fëmijë
ka rënë të flerë.
Dhe unë o shi!
Dua të bie nga lart si ti,
mbi çdo truall ku më shkeli këmba,
E shpresa të zgjohet
E unë si ty nga skaji në skaj
të jem shtrirë,
prej teje të lazdrohem.