Kristaq Turtulli: Monolog me veten

KRISTAQ TURTULLI

MONOLOG ME VETEN

Që fëmijë dëgjova të shurdhëtën pëshpërimë,

Kur këmbadoras zvarritesha në oborr të shtëpisë,

Nënës i thyheshin shtambat te çezma e bronztë,

Prej skërmitjes së dimrit dhe sherreve të grarisë.

Stërkala e parë u tret te fleta e një luleje,

Si lotës e brishtë i vesës mëngjesore,

U zbardh nëna s’ kish shtamba të mbushte ujë,

Vera e nxehtë prej etjes kruante gjoksin e thatë.

Oshtimën e ndjeva sa preka rininë,

Kur luaja kukamçefshi me fantazinë,

U kërrus nëna së zbrazur torbën e halleve,

S’u lodh mëhalla së hedhur mjegullën e llafeve.

Gjëmimin e dëgjova kur preka burrërinë,

Shtigje kërkova, rrugë hapa të prurja ujë,

Por s’ ishte nëna të mblidhte kristale,

Të thoshte urata, të thurte kurorën e yjeve...

S’vjen mirë por e dëgjova trokitjen e pleqërisë,

Me zverdhjen e një flete, kërcitjen e një dege,

Lumi rrjedh si gjithnjë ndanë udhës me shelgjishte,

Nëpër gishta na shket e humbet ëndrra erëmirë...