Poezi nga Shahin Ibrahimi

Shahin Ibrahimi

 

Këngë e mbytur

 

Toka rrënqethet nga një cicërimë

Trumcaku i vogël ankohet,

Kënga e tij më ndal një grimë

Shpreh vuajtjet, zemra i coptohet.

 

Tek ca fëmijë ngeli viktimë

Fati e mëshiroi, dëmtoi vetëm krahun,

Ndihmë kërkoi ti hiqnin robërinë

Me kokën lart, sikur njeh Allahun.

 

Cicërima e tij u kthye në vaj

I harruar mbeti në mëshirë,

Era i tha degës, sytë mos ja ndaj

Të lajmëroj, që ti vijnë në ndihmë.

 

U kthyen fëmijët nga lojrat me trumcakë

Me sy të qetë e të penduar,

Na fal i thanë zogut fluturak

I dhanë një qiell për të fluturuar.

 

 

Mëkatar

 

Vegimet, flen tek unë

Pastaj befas rizgjohem,

Më shfaqen me përdhunë

Dhe s`dinë të kamufohen.

 

Zullumin kishe fis

Dhe shpirtin si zeher,

Ju shite pasurisë

Dhe njerëzve të pa vlerë.

 

Me shpirtin fukara

I tillë ke qënë përherë,

Por jeta s`ështe para

Lakmia është humnerë.

 

Nga pas nuk lë kujtime

?`kujtime lë një bosh,

Në sytë e zemrës sime

Do mbetesh një sarahosh.

 

 

Ndëshkimi i heshtjes

 

Me heshtjen e gjatë vetëm arsyetoja

Dhe nisa me veten të flas,

Një jetë më të mirë, vetes ti kërkoja

Të prek dhe unë, në jetë pak gaz.

 

Jetës i lypa mëshirë

I thashë shih si më ke bërë,

Me ju në supe, s`plotasoj asnjë dëshirë

Dhe esëll më thonë ke pirë.

 

Mjerimi më vrau jetën

Pa para, sta var as miku,

Askush s`pyet për të vëretën

Kohë e idealit iku.

 

Në agimet e ditëve që vijnë

Realiteti bëhet tym,

Në ?do pore shgjëndrrat mbijnë

Lumturinë kthejnë në vegim.

 

Heshtja krim, më ndëshkoi Mua

Unë i padjallëzuar e përqafova ëmbël,

Ajo më qante hallin më thosh të dua

Se halli miq, do forcë e zemër.