Zog Hysenaj: Ka një emër çdo gur shpie

Ka një emër çdo gur shpie

 

Nga Zog Hysenaj

 

Hajde sonte po m’thotë shpia

Kimet mjekrrs m’iu kanë rritë

Strehtë e shpisë janë lott’ e mia

Tash sa vjet që jam tuj t’pritë.

 

Lott’ për mur po dirgjen n’tokë

Sytë përpjetë po i mban oxhaku,

N’rrajtë e mia akull ftohtë,

Qyqe vetëm mbetë konaku.

 

Trentë e shpisë m’u kanë mizatë

Krejtë myjavë m’u ka qypria

Nuk po i ndiej as fminë as gratë

Krejt m’kan ikë prej k’tu djelmnia.

 

Marimangat më kan kaplue

Therrat murit m’iu ka ngjitë,

Deri sa t’vish ti me m’pa mue

50 vjet që jam tuj t’lypë.

 

Me sy t’keq Korja m’shiko

Gjuejn me gur muret e arës,

Hajde i natë e m’i kujto

T’partë e tu te Ara e Agës.

 

Qyqe vetëm rrasa e manit

Rri tuj fol me mure t’shpisë

Bash si plaku n’teh t’divanit

N’rrajtë e mia streha e burrnisë.

 

E trënt të era kur kcen acari

Përmbi borë me rrath do t’vi,

Te pranvera që bleroi bari

Aty bashk ishim na t’dy.

 

Borë e shi brenda po m’hinë

Hyn e del n’dritare era

Lëndët e ngrehës ndërveti flasin

Shekuj pres t’më vijë pranvera.

 

O banorë i barkut tim,

Po m’thotë kulla për shpat mbshtet,

Me rrajë n’tokë temeli im

Pa miell n’magje m’keni gjetë.

 

Magjia ime pa bukë mbetë

N’Prrojz mullini s’pat me blue

Prej atyhi un’ hupë e tretë

T’ika ty, ti m’ike mue.

 

M’u ka lag rrasa e gurit

Për nën man në oborr t’shpisë

Ku u ndiejke fjala e burrit

Ku jan ditë shartet burrnisë.

 

Sot me gjumin unë jam nda

Sytë po m’shohin gjithë inatë

Qysh atë dit që ty s’t’kam pa

Midis shpati ku t’lash at’natë.

 

M’ndoqi era përronit poshtë

Ika shpejt shkova tuj dvetë,

Udha e mbarë biro të koftë

Më tha një za, shko ka t’çojnë retë.

 

Pa e ditë a kthehna, e kurë,

Mora rrugën me sy mshelë

Emrin ulë e shkrova n’gurë

Kur t’vi deren, kush ma çelë?

 

Tuj ba zhurmë si defi n’dasëm,

Vi përpjetë një natë me bujtë,

Mblidhen fluturat si lulat n’basëm

Mirë se erdhe! A kie mujt?

 

Aty flen heshtja e mërzia

Se shpi buke t’kan pas thirrë,

Kurr pa miq nuk ka metë votra

Një urim: -e shtrofsh për t’mirë.

 

N’Hysenmakaj ato troje

Janë vadit me lot burrënie

Historia asaj i ban roje

Ka një emër çdo gur shpie.

 

...!

Sa her vjen pranvera tokën jeshilon

Fillojnë çelin lulet dalin lozin fëmija

Dalim dhe shëtitim, jeta gjallëron

Si në ëndër nate më kujto fëmijnia.

 

Vendi ku unë linda, ëndrra që nuk vdesim

Në hijen e saj frymëmarrjen ta ndiej

Zgjohen nga një çikë për të mos harruar

T’ia fshij lotët kullës, muret t’ia lëpij.

 

Pres diellin të lindë, vdes nga pak përditë

Ti më tregon mua unë të tregoj ty,

Harresa e trojeve më zgjon, mi hap sytë,

Pranverë apo furtunë nuk e di se si.

 

Është një shtëpia që i kanë thanë kullë

Përgjithmonë është djepi im

Djepi i drunit n’shpinë me gurë

E shoh në andërr plot trishtim.