Nehat Jahiu: Unë jam një lis

NEHAT JAHIU

 

UNË JAM NJË LIS

 

Unë jam një lis- lis me degë e rrënjë

që më ka lindur e imja nënë,

rritur e përkundur në djepa

në atdheun tim mbjellur me eshtra.

 

Sa herë që i lidha plagët e mia në ballë

e ruajta veten për ta mbajtur gjallë,

aty ku baba kishte bërë ugar në arë

në pranverë e vjeshtë unë mbolla farë.

 

Unë jam një lis i madh me komb e fis

që në çdo varr kemi nga një plis,

sa herë që më plagosën pas shpine

unë i futa thell rrënjët në Orizishte.

 

Unë jam një lis që më pren në dega

por, me trung e rrënjë në Orizare mbeta,

sa herë trupin që ma shkurtuan

shpirtin edhe më shumë ma forcuan.

 

Aty unë vura themelet gurë mbi gurë

ku valvitej shkaba në flamur,

në ato male e fusha e në ato varre

aty në të timen vendlindje në Orizare.

 

Unë jam një lis që nuk njoh kurr e stuhi

rrënjët i kam tek vargu im në poezi,

jam një lis me rrënjë të thellla

kot e ka të mi shkuklë kjo  kushledra.

 

Rritur jam në këto male në këto bjeshka

këtu ku emrin e të parëve të mi e gjeta,

aty tek vargu im-vargu i poezisë

tek faqet e shkruara të të lashtës historisë.

 

Unë jam një liis me degë e me rrënjë

fjalën time gjithnjë e kam thënë,

pisave çdoherë ua kam thënë në sy

se jeni  pisa ...,hajna,servila... e dilingji.