Neki Lulaj: Bariu i natës

Neki Lulaj

 

ATA JANË

(Pampurëve me shpirtin e shtjerrur)

 

Ata, ata janë zvarranikë pa kurrizë në trupat skelektikë

Janë zagarë endacakë të rrugicave miniballkanike

Ushqehen me mbeturinat e ngordhësirave në rrugicë

Lehin e ju sulmojnë nga smira bajate skizofrenike

 

Ata janë “fatbardhët” e paharruar të atdheut tim të lashtë

I ka zënë egjra e tagjisë së mykur lojale mes govate

Janë bërë sot ca butakë pa shpirt pa zemër e pa gjak

Teka ëndërrojnë për karrierë me “vëllezërit” nga Karpatet

 

Ata janë për ne parazitët e ndyrë të rriqnave të zeza

Që jetojnë luginave e përrenjve nga mot të harlisura

Dremiten mbi myshqet plot gjarpërinj ndër këneta

Si të ishin hibridët e flamës me pleshta e hardhuca

 

Ata janë bërë vobektësia shpirtërore për kohën e perënduar

Janë barrikaduar në kalanë  e djajve për gjak e fyerje frenetike

Ushqehen me adrenalinën maniake në trupat e majmëruar

Dergjen në shtratin e zhdukjes e krrokasin si sorrëzezat ballkanike

 

Nga smira kafshërore gërvishin plagën e kombit të pathyer

Vrasin pa gjak ndërgjegjen e ndritur të dëshmorëve të tokës

E vetë kundërmojnë erë ngordhësirash që shpërndahen ndër pyje

E për këtë “fatbardhët” mbeten pa varre gjer në fund të botës

 

 

KËNGË E PAKRYER

 

Ninullën e  këngës së djepit e këputi me kukamë një krismë pushke

Qëlloi mbi kaptyll si të ishte fluturimi i një shqiponje krushke

 

U thye kaptylli nga kjo dhembje shpirti e kënga lëshoi piskamë

Një zë i thellë preku terrin e plasi dritë krismë pushke mbi xham

 

E unë dola jashtë t’i mbledh xhamat e shpirtit që ishin ngjyer me gjak

Krah shqipesh në fluturim mbeta tërë jetën duke gavruar mbi xham

 

Mbi stolin e gjyshit ligjërova kushtrimin këndova Himnin e ri

Për të gjithë ata që e mbollën lulet e kuqe për kronikë dhe lavdi

 

 

KODI I TOKËS

 

Grykat kurrë s’e ndalën këngën

E mbi to u ngjitëm deri në qiell

Damarëve të  shkëmbit të egër

Udhëve në kohë  errësire pa diell

 

Im Atë pat thënë një fjalë të mençur

Në vitet e tij të bardhë diku në Kullë

Se toka jonë e mirë ka Kodin e Qëndresës

Që për Paqë ka bërë brez pas brezi luftë

 

Lisat e gjatë u kalavitënmbi shpatullat e kodrës

U lëkundën plepat e drurët nga lotët në qiellin e kaltërt

Eshkën e bëmë barot e mbajtëm mundimin e kohës

E mykun e shekullit e shndërruam në mordin e natës

 

Për sot nesër e pasneser toka jonë do ketë  Kodin e vet

Se në këtë vend kemi jetë e do të kemi varrin e shtenjtë

 

 

PËR BARIUN E NATËS

 

A është ende atje, si sot, si nesër, si dje

Se ti edhe gjumit të natës ia ndez qiririn

Këtë s’e di ti por e di perëndia atë e dimë ne

Se nata ësht’dhuratë frymëzimi e ti ende nuk fle

 

E dimë se s’ke frikë nga gjumi

Se koha ik si një re qielli e s’kthehet

Se n’ditët me diell të praruar e fsheh heshtjen

Se ia fale bibliotekës rafteve të mrekullive kohën e gjurmimit

Që ta zbulosh të shkuarën në faqet e shkrimit

 

E di se të dhimbset koha që ikë si kalë i pashaluar

Se në sirtarët e shpirtit mban enciklopedinë e bekuar

Kurrë në pluhurin e harresës historinë tonë s’e le

Me shtatin e rritur në arën e lavruar bari i fjalës je

 

Në konakun e  e burrave të Bukureshtit

Gjurmëve të Asdrenit ti ecë si plaku me shkop

Edhe kur qielli është i mvrenjtur me bubullim’e re

Shiu i mërgimit ty s’të lagë kurrë e as reja s'të ze

 

O moj bubullimë që hesht duke vajtur në kishë

Kush ishte ai që deshi të të kafshojë si bishë

Duke të kërcnuar madje me hedhje në gjyq

Pse butakut antikosovar i the maskara e shpirtlig

 

Ashkla e gurbetit po na shpon po na zbardhon e zbeh

Lehin qenjtë rrugicave t’i lëpijnë eshtrat e zhveshur

Por ty as qenjtë as shiu as bora as murlani s’të kthejnë

Nga rruga e mbarë se ti ke bekimin e engjëve

Që luten për mbrojtjen e një shpirti të shenjtë