Puntorie Ziba: Tellallët e zi

Puntorie Ziba

 

Tellallët e zi

 

(Mendje arratisurve)

Mes linjesh ankthi shpirti po na del,

në vendin tonë ngulim këmbë, liri po kërkojmë.

Ndizni sonte kandilet e kuq

dhe dëgjoni gojët zjarr,

sillen e pështillen tellallët derë më derë,

uf, ç’hov kanë marr,

uf, ç’hov kanë marr !...

Mitizojnë veten

përbaltin njerëzinë

çengelat e mendjes, s’i vënë në kandar.

Ky udhëtim egzotik një ditë do mbaroj

me këngët tallava në gojë,

tellallët vetes do t’i bëjnë varr.

Këtu asgjë nuk ndryshon asnjëherë,

po ju bëj za

po ju betohem.

Edhe kur flakën ua vënë pishave të varrezave

edhe kur liria njerëzore merr arratinë,

ata lahen-lyhen e gëzohen...

S’ua vuri kush, frerët në brirë

në pikë të ditës, diellit i bëjnë hije,

natën përqeshin hënën

dhe godasin mëllenjat.

Si do të mbajnë pusullë

frerët pa ua vënë !?

Çirren, na e çajnë kupën e kokës,

e s’bëzajnë për eshtra të brishtë varfanjakësh

që shkrehen në vaj si foshnjarakë,

mes linjesh ankthi shpirti po ju del

aty, ku ngulën këmbë, dem baba dem,

liri nuk gjetën.

Është dikush që shpushpurish historinë

eh,

asaj nga goja gjak po i rrjedh,

se po ç’varrosen e varrosen tej për tej

idhuj dhe mite,

idhuj dhe mite,

të gjallë e të vdekur,

vetëm nëna përlotet.

Kur do shikojnë veten në pasqyrë

këta tellall monstrumë që trembin filizat e ardhme !?

Keni për t’ia dëgjuar zërin kësaj heshtjeje

në një devër tjetër,

se një gjëmë merr hov drejt kupës qiellore...