Poezi nga Vullnet Mato

Vullnet Mato

 

DUKE FSHIRË LOTËT E SAJ

 

Mbesa vogëlushe,

doli në mesditë,

kur derdhej

lumi diellor te sheshi.

Zërat e kalamajve,

që laheshin në dritë,

nga dritarja,

më pllaquriteshin te veshi.

 

Pas disa çastesh,

dera e dhomës u rihap,

dhe mbuluar nga lotët

hyri mbesa...

Brofa nga divani

dhe renda me vrap,

tronditur nga kuja e saj

plot dënesa...

 

Zëri i bukuroshes

dridhej si tel violine,

por melodia e dhimbjes

ishte krejt e thjeshtë.

Përplaste krahët,

si fluturim gjeraqine,

se Beni nuk e qaste

në lojën e vet...

 

Duke pritur rubinët

që i kërcenin mbi faqe,

do vij t’i lutem unë Benit!

thashë dhe mendova kështu:

Eh, ta dinë benët e kësaj lagjje,

me sa përgjërime do i paguajnë

kur të rritesh këta lotët e tu!...

 

 

BETIMI BRENDA VETES

 

Kur më goditën

për gjoja gabime ideologjike,

u betova brenda vetes

tri herë me radhë,

se s’do të shkruaj më poezi

për sferën publike,

edhe po të më nxihej prapë

floku i bardhë.

 

Por, ja që edhe vjershërimi

qenka një ves,

si cigarja pa të cilën

duhanxhiu dot nuk rri.

Dhe nisa prapë

çibukun e poezisë ta ndez,

si djaloshi,

që fshehtas të mëdhenjve e pi.

 

Dhe me poezi u fola sërish

njerëzve të zemrës,

të gjithë të dashurve të mi

dhe tërë miqve.

Fillova t’i këndoj bukurisë

dhe hireve të femrës,

ndonjëherë zura të shaj

dhe veset e të ligjve.

 

U bëra zë gjithë vajzave

dhe djemve të ri,

të duhen pa hile

e paramendime hipokrite,

të shihen me njëri-tjetrin

sinqerisht symësy

kudo qofshin,

në të gjitha  gjerësitë gjeografike.

 

Kësisoj frymëmarrjen njerëzore

e bëra më të gjerë,

hyra kokë e këmbë

në mes të realitetit të prekshëm,

mora përgjegjësi qytetare,

për të folur me të tjerë,

duke qëndruar këmbëkryq

në thelbin e së vërtetës.

 

Hyra në mesin e logjikës

së mprehtë të kohë sime,

me dashuri dhe urrejtje

mbushur njëkohësisht,

për të përqafuar njeriun

me ndjenja sublime,

duke pështyrë direkt në surrat

djallin me bisht.

 

Sakaq brenda meje u kryqëzuan

rrufetë e horizonteve,

ylberet shpalosën ngjyrat

në brigjet e shpirtit tim.

Ndjeva se u bëra më i denjë

të quhem njeri i kësaj bote,

njerëzimit të madh t’i thur

edhe unë ndonjë himn...

 

 

RIZGJIMI PRANVEROR

 

Ngazëllon po të soditësh rizgjimin e natyrës,

në këto çaste mëngjesore kaq solemne,

kur toka e përgjumur fillon lan fytyrën,

në dushin e madh e çudibërës të rrezeve.

 

Fshesa e rrezeve si amvisë e kujdesshme

nis të fshijë nga dheu hijet përrallore

duke zbuluar pak nga pak konturet e së djeshmes,

si mozaikë të kredhur nën blozën natësore.

 

Pllajat e pyllëzuara vështrojnë majëmalet,

dhe nisin të stolisen para pasqyrës së qiellit.

Kumbullat sykaltra përshkëndisin petalet,

për të pritur vizitën madhështore të diellit.

 

Zogjtë e tulatur nëpër degët blerore,

shkundin gjumin nga puplat, me cicërima,

qingjat e fjetur staneve ndër bregore,

përshëndesin agimin me të parat blegërima.

 

Gonxhet mes gjetheve, rihapin gjinjtë

dhe zënë të shkundin kristalet e vesës,

grunjërat e mëndafshta drejtojnë kallinjtë

dhe luhaten në valëzimin e ndritshëm të dehjes.

 

Gjithë konturet e së djeshmes dritësore,

tashmë shfaqen madhërisht në ripërtëritje,

me zbardhëllimin e së sotmen pranverore,

mbushur plot e përplot me qumësht drite...