Elida Buçpapaj: Letër e Vehbi Skënderit nga parajsa

(E RIPUNUAR) LETËR  E VEHBI SKËNDERIT NGA PARAJSA PËR 20 SHKURTIN

Poemë nga ELIDA BUÇPAPAJ

 

do të kisha arritur

nga fundi i botës

sot më 20 shkurt

23 vjet

pas asaj dite

kur Zoti kishte zbritur në

Tiranë për të mbjellë

tek rinia

trimërinë dhe

shpresën

e jetës

tonë të vrarë

për së gjalli

në mënyrat

më të përbindshme

të tokës tonë

që pikon

në vend të shiut

lot

 

 

do të kisha marrë

avionin

trenat

do ta kisha kaluar

Adriatikun dhe Jonin

me not

do të kisha zbritur

rendshëm

shkallëve të qiellit

nga fryma

do të isha bërë

rishtas

 

 

do të kisha ecur

pa u ndalur

me ditë e muaj

natën e ditën

do t’u kisha hypur

kuajve të stuhisë

 

 

do të isha bërë 20 vjeç

si ata djemtë e vajzat

më 20 shkurtin 1991

që sot janë dyzetë

e ca vjeç

të gjithë të zhgënjyer

si unë

 

do të kisha ardhur

edhe i vdekur

nëse nuk do të më

kishin vrarë

të gjallë

dalë e ngadalë

pronarët e lirisë

sikur liria të ishte

jo shenjtore

por prostitutë

 

do të isha aty

i pari

me mish e kocka

me kocka e shpirt

nëse

nuk do të më

kishte rivrarë

prapë për së gjalli

diktatura e tranzicionit

duke i zëvendësuar

torturat reale

me plumbat

abstraktë

të indiferencës

shurdh-memece

nën breshëritë

e kryetitujve

ku shfaqej

Mesia

ndërsa mëkatonte

si satanai

pa vrarje ndërgjegjeje

 

 

ishte një vrasje e ngadaltë

e pabesë

heshtas

për njëzetë vite rresht

pa plumba

me këngët e sorrave

duke i nxjerrë të tepërt

poetët

nga dheu që i lindi

nga qielli e dielli

që i mbuloi

e u dha frymëzimin

edhe në kohën e kolerës

 

ju u bëtë shpirti binjak

me persekutorët

që i mbajtët rreth vetes

 

ju ishit artileria e rëndë

e antilirisë

me skuadrën e pushkatarëve

që i shkrepin karikatoret

e të vrasin me heshtjen

kriminale

 

unë do të isha aty

i gjallë apo i vdekur

nëse Tirana

do të merrte frymën

që Zoti i dha rinisë

atë 20 shkurt

23 vjet më parë

kur unë u futa mes atij oqeani

shpresash njëzetëvjeçare

i gatshëm të vdisja

nga plumbat

që mezi prisnin urdhërat të shtinin

nga tarracat

tek muzeumi

tek 15 katëshi

tek pallati i kultures

 

ju e mashtruat rininë

e mashtruat Tiranën

i mashtruat poetët

që besojnë të parët

por që e ndjejnë

po të parët tërmetin e

zhgënjimit

andaj rebelohen

të parët

 

ju ishit falls

ju shitës

ambulant  sloganësh

ju ishit falls

si paret falls

me të cilat nuk blihet asgjë

aq më pak liria

 

ishit një iluzion

që shkrumboi

miliona ditë

shqiptarësh

 

 

tani i pafuqishëm

të ripërsërisësh skenarin

e dramës që luhet

për 23 vjet

unë që prehem

diku në Zvicër

jam shumë më i fuqishëm se ti

 

sepse duke i patur të gjitha çelësat

në duar

me to u hapën

zgafellat e urrejtjes

sikur nuk na mjaftoi koha

kur na detyruan

të urreheshim

pa asnjë tjetër

rrugëzgjedhje

 

rrugët tona tashmë

janë të ndara

një herë

e përgjithmonë

unë do të vazhdoj të rend

si shpirt i lirë

pas rinisë

që nuk njeh kurrë plakje

që nuk njeh kurrë vdekje

që rilind

20 vjeçarë

çdo 20 shkurt

 

ti s’je ndalur

duke i zvarritur shqiptarët

sa herë ka ardhur 20 shkurti

për 23 vite rresht

nëpër tranzicionin

makabër

 

shumëzoji

23 vite me 5 milionë shqiptarë

sa milenarë jete bëjnë

 

tashmë një kapitull

i historisë

është mbyllur

si dështim i përkryer

i poetëve dhe popullit

 

tani asnjë dhe askush

nuk do të të mundë

të imitojë më

këta 23 vjet tërheqjezvarrë

të gjithë

dishepujt e tranzicionit

majtas apo djathtas

tash e mbas janë

buratinë letre

përpara oqeanit

të rinisë

 

sa për mua

nëse do të rilindja

nga universi i hirit

apo do të ngrihesha nga varri

i baladave

bashkë me të gjithë

shpirtrat e poetët

që i dhanë shpirtin

këtij vendi

për ta bërë më të mirë

s’do bënim gjë tjetër

veç do t’i bashkoheshim

rinisë

për të përsëritur

20 shkurtin…