Adem Zaplluzha: Stoli në parkun e vjetër

Adem Zaplluzha

Nga libri “Stoli në parkun e vjetër”

 

NGA NJË MËNGË

 

Karshi dhomës së gjumit

Banon një këpucëtarë

Ai për çdo ditë

Na i arnon këmishët

 

Ose ua ndërron vendet komçave

Nga një mëngë

I qep në mëngën tjetër

Kështu e mashtron sekondat

Kur galopojnë nëpër korridor

 

Në pyetjen tonë

Ai thjeshtë përgjigjet

Mos t’u mbetet hatri duarve

Na i qep edhe pantallonat

Kur shqyen xhepat

 

Për qepje të tjera

Nuk ka kohë

Për çdo mëngjes

Merret me ushqimin e pëllumbave

 

Në dritaren përballë dyerve

Të tualetit

Për çdo ditë i vjen një kumri

Të cilës ja rruan me xhelozi

Copat e mbetura të bukës

bajate

 

DERI SA SHQYHEN ÇORAPËT

 

Një grusht gjethesh

Mbi stolin e ngjyrosur blu

Dita këtu ikën qosheve

Heshtja ulet në një cep

Dhe i konverton kujtimet

 

Pak shpresë

Në zërin e folësit

Të Radio Kosova e Lirë

Nga një këngë

Për luftën e UÇK-ës

Kërthndezet banori i dhomës nr. 3

 

Dikush del në korridor

Dhe vallja e merr dheun

Djersa kullon nga ullukët e shpirtit

Te çezma “vashat” e azilit

I tundin shamitë

 

Vallja vazhdon me muaj

Deri sa shqyhen çorapët

Dikur meket dita

Nga çatia

Pikon trishtimi

Si morti nëpër dhomat e fjetjes

 

MIQTË E MI

 

Stoli dhe krevati

Qeshin në azilin e murrmë

Një mollë e pjekur në degë

Ngadalë bie mbi gjethet e vjeshtës

Për disa gishta

Zvogëlohet kapela në kokë

 

Dikush i lanë duart

E dikush tjetër

S’mund ta sheh me sy ujin

Hëna i ruan kujtimet

Si rruzaret e lotëve

 

Kur pengojnë zdralet

Dita i kruan sytë

Dhe anasjelltas

Ne veshin tim  të shurdhër

Me qindra vjet

Janë duke lehur yjet

 

ASNJË MOLLË E KALBUR

 

Sonte do të protestojë

Kundër atyre që nuk flenë

Nga xhepat fshehurazi

Largohet nata

 

Të gjithë të uriturit

Me nostalgji shikojnë një mollë

Sa pak kafshata paskan mbetur

Nën tavolinat e mbuluara

Me ofshame banorësh

 

Një nënë e moshuar

E mbushte përparësen plastike

Me të mbeturat e darkës

Nesër vijnë zogjtë e rinj

Pale

Ndoshta janë të uritur

 

Asnjë mollë e kalbur

Nuk paska mbetur nëpër degë

Në frigoriferin e qytetit

Një kohë të gjatë protestojnë

Peshqit e ngrirë

 

Kur dolëm të marrim frymë

Si çdo herë të dielave

Me sytë tanë të uritur

I kafshuam vitrinat

Që na shikonin me habi

 

Kur kuptova

Se sa janë të pangopshëm

Miqtë e mi

Uria veç kishte nisur

T’i  kafshojë

Flokët e thinjura të mjegullave

Nga balluket e “nuseve”

Filluan të pikojnë

Trishtimet e meteorëve

 

DY QIRINJ

 

Ajo iku në dhomën e saj

Dhe në praninë e dy qirinjve

Festoi ditëlindjen

 

Nata rrinte si nusja krenare

Nga syri i sterrës pikuan

Dy grushtua lot

 

Dy qirinj

Dhe një tufë borziloku

Përcollën arkivolin në përjetësi