Zog Hysenaj: I bukur vendi im

I bukur vendi im

N’Geg-hysen s’kej Kalasë së Lekës

-5 Cikle poetike (4)-

Nga: Zog Hysenaj

 

Valbonë edhe emri gurëve

 

Valbonë, lumi që rrëshqet nëpër gurë, lumi ynë

Herë më fshihesh e herë më del përpara krejt’gafil,

Mes malesh përbiron mërrotshëm, si gjarpri në lëndinë,

E ftoftë si bora, valët bardh si bora, me ujë bash jeshil.

 

Edhe gurëve që shkelë ua ke dhënë ngjyrën tënde

Gurë ngjyrë vale, ngjyrë uji, ngjyrë bjeshke, ngjyrësy,

Vetja po më duket asgjë, sytë po më dalin qëfi për këto vënde,

Kurrgjë e gjithçka për rreth teje, gjithçka malsia, që të ka ty.

 

Vajzave kur lindin, që të rriten të bukura thonë,

Me sytë jeshilë e të gjelbërt si bukuri e asaj gryke,

Prej teje, ja u kanë ngjitur atyre emrin Valbonë

Të rritet si pehrri, si orë e malit, si ti, trupi asaj çike.

 

Aty ku buron ti

 

Aty ku buron ti, e ku e ke shtëpinë

Është kthyer në turizëm, është bërë bujtinë

Nga të katër anët e botës shkojnë edhe vijnë

Shëtisin, sodisin, ujë valbone pijnë.

 

Të përshendesin kur vijnë, si edhe kur ikin

Sybojqielltit tu, kush nuk do t’i shohë?

Fotot e tua gjithë globin e shëtisin,

Stërpikat e valave të tua, botën habisin.

 

Me ftoftësinë tënde, shpirtë turistësh ngrohë,

Me ato troftat tua, nuk i gjen kund në botë,

Majë malesh mbi krye, gjarpëroshja Valbonë,

Mos u mundoni, se nuk i gjeni dot.

 

Alpet e veriut pa ty, nuk e kanë hijeshinë

Rruga bregvalbone plot shtegtarë ngjitë,

Hanë troftë vlabone dhe çaj mali pijnë,

Shëtitjen asaj lugine ata e bëjnë për ditë.

 

Jeshilllëk, majëmalesh, pyje t’shikojnë sytë,

Shtrohen në sofrat pite, flija, mazë të zier,

Sado i vjetër të jeshë, prapë të kthehet t’ritë,

Sa shpejt kalojnë ditët, ikën zemërthyer.

 

I bukur vendi im

 

Vendi ku unë linda është larg,

Shumë larg jam edhe unë prej tij,

Ndaj edhe shkruaj përherë nga një varg,

Varg mallëshpirti ashtu si t’më vijë.

 

Përditë e kujtoj atë, dimër e verë,

Stinët, pamjet po m’ia ndryshojnë,

E mirë në katër sitënt, e bukur përherë,

Katër herë në vit stinët e shikojnë.

 

Fillon gjelbërimi në Gryka i pari,

Me njëherë në Flutur, n’Dushaj pak përmbi,

Pastaj në katër anët, nis e shpërthen bari,

Hijeshohet më pastaj, me bjeshkë e me vrri.

 

Vjen dimëri e ma zbardh, në fusha e në male,

M’ia shton edhe i kapuç të bardhë Malsësisë,

Një kapuç i shtohet, i shtohet një peshë fjale,

I shtohet edhe një gradë më shumë burrërisë.

Gjyshi im analfabet!?

 

Kurrë nuk ka ditur të shkruar as të lexojë gjyshi im,

As firmën e vetë kurrë s’e pati mësuar,

I paditur lindi u rrit dhe vdiq,

(pa ditur këndim as shkrim),

Iku në atë botë, këtë për ta harruar.

 

Shkoi i vetëm, krahë hapur e pa gjë, iku e na la,

Kullat, pronat, fjalët e urta, na la, na la kujtimin,

Në shikimin e fundit të jetës na shikoi dhe na tha,

Në murana, ara, bahçe e lendina, ua lash dorëshkrimin.

 

Në muret e kullës na e firmosi bujarinë,

Në tymin e oxhakut ndau fjalë burrërie,

Në portën e jashtëme që mbyllën avllinë,

La një shenjë, traditë të kësaj shtëpie.

 

Besën e burrit e la të parën fjalë,

Bukën e kripën të mos ia kursejmë,

Kurrë ky truall të mos mbetet pa djalë,

Rrugën e drejtë kujtdo t’ia rrëfejmë.

 

Mos ia jep dorën kurrë kujt, e sytë

T’i lëshon në majë të këmbëve kur të folin,

Shikoje në sy pa e ulur kryet

Ruaju atyre që në sy nuk të shohin.