Zog Hysenaj: Mos më prisni

N’Geg-hysen s’kej Kalasë së Lekës

-5 Cikle poetike (3)-

Nga Zog Hysenaj

 

Mos më prisni

 

Ju më prisni mua, unë me ju të jem,

Këngë trimërie së bashku të këndojmë,

Vargje kënge nëpër telat e sharkisë në dyzen,

Bora e shiu, vetëtimat dhe retë t’i dëgjojnë.

 

Më prisni ju, që unë të jem aty,

Kur fëmijët me bukuri përshëndesin lirinë,

Ju e dini, Unë, s’mund të vi,

Emri Selimaj bashkë me emrin tim rrijnë.

 

Ju kërkoni që në dasmat e djemve të këndoj,

Se i dua dasmat malsore, por unë s’mund të vi,

Se…vetë tupani, sharkia vetë do të më kujtojë

N’shtatin e nuses, heshtur nipi im rritet e rri.

 

Ju doni rrëfime për të rënët, që me ju s’janë më,

Më besoni, erë e dritë jam bërë, gëzim fëmijësh ju sjell,

Ua kam dhënë krejt rrëfimet, o njerëz të mirë, në këngë,

I kemi bërë këngë, të ardhmen me të shkuarën ta mbjell.

 

Unë vij në çdo mbrëmje, ju më doni në ditë verash,

Në cepin e krenarisë së njerëzve të mi, kur ndizen dëllinja,

Jam aty, ku këngë për lirinë këndojnë, këngë vajzash,

Jam udhëtari më besnik i kujtimeve të mija.

 

Ju betohem në muret e kullës që linda, e në dritën e lirisë!

Jam me ju, ç’bëni e ç’thoni për Selimajt, n’Lumë e n’Lamnicë

Dhe nëse nuk më shihni më, unë Ju, kurrë nuk do t’ju braktis

Sa herë që të flitet për atë vend, ku unë kam lindë dhe rritë.

 

Izlamit

 

Kaculiqi, guri thep

Simboli i Izlam Musës,

Në rrënjën e Kaculiqit mjekon

(Lala Izlam, në Gabrraj)

Të çarat e duarve gjakosura,

Në plasat e atij thepi rrjedh

Tambli i tokës së Gegysenit,

Thithë prej majës së Kores,

Nga ashti i asaj toke mbinë

Djelt e atij fshati

Me kreshnikët në Log të Kunorës.

Eeeh,

Sa herë më bie ndërmend

Kaculiqi i lal’s Izlam...

 

Në rrënjë të një gështenje

 

Në rrënjë të një gështënje

Babai pati mbjellur një rrënjë hardhie,

Iu lidh trupit të saj e iu mbështuall

Deri sot.

Jeton në krahët e saj

Si amanet i babait tim.

Ajo gështenjë për vjetë mallkon

E përvjetë ther me eshkat e therrëta

Trupin elegant të hardhisë

Me kokën mbi majë të gështënjës,

Më dhemb edhe mua kur e shikoj

Sesi iu ka lidhë stupit të saj

Si dredhë nga rrënja

Deri në degën ma të epërme,

Kur del pranvera dalloj stupin e gështenjës

Plot gjethe rrushi e gështenje

Në vjeshtë

Gështenja e rrush në një stup.

 

Bash në atë vend

 

Bash në atë vend, është ai mur,

Është edhe oxhak, aty e gjithmonë

Sikur thithë e nxjerr tym duhani maxharr

Nga hundët e përnxira prej motesh,

Si një llullë gjigande e moçme

Tym të bardhë si fjalë të bardha burrash

Të motit që pati ai truall,

Çdo ditë e më e zdritshme bëhet ajo rrënojë

Kullëgurtë,

Ato shtëllunga tymi që shprushen e lartësohen

Në erën e lirë të qiellit,

Një buzëqeshje këthjellët si loti

Reflektohet nga drita blu e qiellit,

Si një llampë gjigande Hëna përmbi,

Një zë ma dërgojnë ato faqe muri

E po më thotë:

Ngrihuni o bijtë e mi!

Hapuni ju, o sy të mbyllur!

Rrehni o zemra fort,

Kur të lindni, ta mendoni mirë

E mirë ta matni,

I vetmi si i vërtetë, mali i Kores përballë,

Që shpatullat e shpatit Selimaj perkëdhelë

Me duartë e tij të buta,

Darkave ma afron hijen deri në oborrin

E kësaj kulle

Kaq sahat ditë ke, -më thotë.

Edhe shtatin m’ia prenë motet e kohët

Odën e burrave, e nja dy oda gjumi

dhe dy frengjiat m’ia hoqën,

U përpoqen ta heqin krejtë prej aty

Ma shkurtuan:

Vetëm një kat m’ia lanë

Sa për ta parë kullëgurtën time

E kujtuar ata burra të atij trungu shpie

Shumëshekullor ,

Sa ta shoh veten aty, ulur në rrasë të manit

E ta di se jam i atij trualli edhe unë

Se më e lartësuar e më shpatullgjerë

Po më duket sot

Kulla e Hysen-makajve.

-Per ZSh-në, nga Tirana, Janar 2014-