Shahin Ibrahimi: Kujtoj vitet

Shahin Ibrahimi

 

Kujtoj vitet

 

Marr kujtesën shkoj ndër vite

Mendoj kohën që kam vuar

Brengat ngrijnë si stalaknite

Prej regjimit të mallëkuar.

 

Koha keq tallej me ne

Na dhuronte veçse vuajtje

Mankthe mbushur kokë përdhe

Kujtime nuk ka në ruajtje.

 

Retë më uleshin tek dora

Qielli tërë trubullohej

Djersën time kurrë se mora

Për një fjalë gjithkush dënohej.

 

Shumë të fortë e mbanin veten

Por nga fllucka s`ngeli gjë

Eshtrat e saj nën hi u tretën

Dhe ideja s`ndriti më

 

Ide që na shtuan hallet

Edhe skamjen si dhuratë

Askush me këtë fjalë mos tallet

Ndryshe dita lind sakate.

 

 

Akoma po na mashtrojnë

 

I heshtur e shoh botën me mërzi

Gjithçka e mat me metrin tim,

Mendohem të largohem, a të rri

Gjithçka më ngjan si det në pikëllim.

 

Ngre kokën lart tavani po rrëzohet

Jashtë në rrugë të fton papunësia,

Në zemrën time dita errësohet

Rrethuar nga paniku, dhe dobësia,

 

Prej trupit zë të heq rrathët e ferrit

Kjo derë mbyllur fort gjer kur do rri,

Kthej kokën shoh urinë e tmerrin

Se atje në vënd të huaj, ska qetësi.

 

Tingujt e mitingjeve, shesheve më ftojnë

Por shpesh andej largohem i uritur,

Bastardët këngët tona copëtojnë

Kaluan dy dekada duke pritur.

 

Në jetë shpirti im në terr mbeti

Kjo kohë as kafshatën s`ndan me mua,

Për pakëz fat, me not i hyra detit

Por fati nuk më preku as me thua.

 

 

Ndëshkimi i heshtjes

 

Me heshtjen e gjatë vetëm arsyetoja

Dhe nisa me veten të flas,

Një jetë më të mirë, vetes ti kërkoja

Të prek dhe unë, në jetë pak gaz.

 

Jetës i lypa mëshirë

I thashë shih si më ke bërë,

Me ju në supe, s`plotasoj asnjë dëshirë

Dhe esëll më thonë ke pirë.

 

Mjerimi më vrau jetën

Pa para, sta var as miku,

Askush s`pyet për të vëretën

Kohë e idealit iku.

 

Në agimet e ditëve që vijnë

Realiteti bëhet tym,

Në çdo pore shgjëndrrat mbijnë

Lumturinë kthejnë në vegim.

 

Heshtja krim, më ndëshkoi Mua

Unë i padjallëzuar e përqafova ëmbël,

Ajo më qante hallin më thosh të dua

Se halli miq, do forcë e zemër.

 

 

Në luginën e Bartasheshit

 

Zemra që jeni duke u përpëlitur

Nga pluhuri i kohës së shkuar,

Rënkimet tuaj e kanë nemitur

Tymin e oxhaqeve të mallëkuar.

 

Se ndjejmë më erën e bukës së ngrohtë

Mushkritë po na ngjizen me hekur,

Oksidi dhe smogu na brejnë në çdo mot

Në trup mbajmë një ëndërr të vdekur.

 

Dikur ju pamë si mrekullira

Ju ishit qelb dhe infeksion,

Nga tmerri vetë rënkon natyra

Dhe asnjë pemë rreth jush, s`bleron.

 

Nëpër boshllëk hapat zvarrisim

Oxhakët tymojnë pa pushim,

Ca zogj me këngë vaji qiellin grisin

Lugina rënkon nën zhgënjim.