Fetah Bahtiri: Monolog për Kosovës

Fetah Bahtiri (Suedi)

MONOLOG PËR KOSOVËN

Unë,

I humbur në largësi

Varrosa shumë vite!

Këtu vërejta

Se njerëzit ishin

Më helmues se gjarpërinjtë!

Shikova

Edhe lot të zi

Të mikeshës së djallit.

Këta lot i freskuan kujtimet

Për Ty,

Kosova ime!

Unë,

Larg Kosovës,

U ndesha me pëllumba të zi

Dhe engjëllusha pa krahë,

E ti, Kosovë,

Prapë,

E fortë,

Lart u ngrite!

I ndarë prej jetës

Shumë vite,

Jashtë njeriut –

Shumë mote,

E Kosova,

Dashuria ime e madhe,

U rrit e gufoi.

Kosovë!

Rrita ime!

Më erdhi vetë kjo këngë

Për Ty

Dhe

Si mjegull e lehtë

Hyri nëpër dritare

Drejt në gjirin tim!

Sa e imët që ishe,

Por, çfarë shkëmbi u bëre

Kaq shpejt

Me kaq lezet!

Kosovë!

Dashuria ime,

Sa shumë njerëz të kanë lakmuar…

E ne,

Sa fort jemi gëzuar

Për rritën tënde

Të amshueshme sot.

Shumë vdekje,

Për shumë lindje –

Për lindjet Tua!...

Edhe Diellin e ka fikur

Dashuria ime për Ty,

Kosova ime!

Fytyra më njomet me lot

Dhe nuk më teret kurrë!

Kur unë isha në Ty –

Ti ishe në mua,

Kosovë,

Rrita ime!

Me lot u ndava prej teje,

Me lot e mall

Po kthehem në Ty,

Kosovë!

Dashuria ime!

SI TË MOS THUREN EPOPE

Ku bashkohen në kalamendjen e vet dy lumenj –

Ibri e Sitnica,

Dehet e kotet në gjumin e vet

Qyteti im – Mitrovica.

Të njoh qe shumë pranvera,

E lashtë m`u dukeshe.

Një grusht njerëzish ishim

Dhe vetëm një grusht miell e kishim.

Para jo shumë vitesh

Qyteti agoi i zbardhuar

Dhe po atë ditë

Balli i shkëlqeu i praruar.

E vështirë është kjo rruga jonë!

I gjallë është jehu i punës!

E rëndë është barra e dhunës

Në lirinë e kufizuar!

Trepça e huaj na ishte –

Beogradin pronar e kishte!

Fabrika e akumulatorëve,

Duket si të jetë në duar të barbarëve!

Elektroliza e zingut, sa e mirë, sa e bukur,

Tani nga faqja e dheut është zhdukur!

Por, rrugët e asfaltuara

Me rrokaqiej më anësh –

Krenari e qytetit tim.

Lumenjtë e njerëzve

Në rrugë, në shkollë, në punë –

Pasuri në shpirt, pa fund.

Si të mos tregoshë përralla

Pas viteve tona të errëta!

Si të mos vesojnë agimet

Për zbardhjet tona të blerta!

Si të mos jehojnë këngë të bukura

Për lindjet tona të skuqura!

Hej! Si të mos thurësh epope

Për të sotmen tonë më të re!

FILLIMI I SHEKULLIT 21

Dritë e diell,

Terr e tmerr.

Nga Lindja –

çuditërisht:

Terr e tmerr.

Nga Perëndimi,

në Kosovë e Shqipëri:

Dritë e diell.

MITROVICËN KA KURORË

(Kushtuar Isak Ibrahimit nga Shupkovci, Mitrovicë,

i cili u vra nga snajperët serbë më datë 17 prill 2004

gjatë demonstratave në pjesën veriore të Mitrovicës)

Cili ishte trim më trimi?

Prej Shupkovci Isak Ibrahimi.

Nëpër plumba t`mitralozit

U vërsul mbi kullë t`bajlozit.

Isak Trimi shndrit Kosovën,

Zbardh Arbërinë e Diasporën.

U flijua – ra dëshmor,

Mitrovicën ka kurorë.

Flet Isaku duke dhënë shpirt,

Pranë një ylli që bënte dritë:

”S`dua të qahem, të vajtohem,

N`themele t`Kosovës po murohem.

N`ujë të Ibrit e t`Sitnicës,

N`qiell t`Kosovës e t`Mitrovicës,

Krahët i hapa e fluturova

Mbi këtë atdhe që dashurova.”

U flijua, ra dëshmor,

Mitrovicën ka kurorë.

NGA DRITARJA IME VËZHGOJ NJERËZ…

Shpeshherë,

Vonë,

Kur del Hëna,

Qëndroj në dritare.

Nga dritarja e shtëpisë sime

Vëzhgoj lumenjtë e njerëzve duke lëvizur

Nëpër marimangat e rrugëve, mrekulli,

Njerëzit e këtij shekulli.

Nga dritarja e dhomës sime

Kam vërejtuar kasollat

Duke u bërë rrokaqiej,

Rrugicat duke u kthyer në bulevarde,

Arat duke u bërë kopshte gjallërie,

Punëtoritë

Duke u bërë fabrika gjigante,

Jetën

Duke marrë ngjyrën e vet…

Kështu,

Nata u përplas më anësh,

Gazi i bardhë lulëzoi

Në flokët mëndafsh të njerëzve.

Këtu,

Në ditët vjeshtarake

Zbardhin agimet e ardhmërisë.

Nga dritarja ime

Vështroj lumenj njerëzish…

E rëndë ishte kjo lufta jonë,

Gjaku lumë ka rrjedhur.

Funeralet e arkivoleve

Kanë ecur memecë…

Njerëzit e funeraleve,

Fuqinë në zemër e kanë granit.

Njerëzit e funeraleve kanë bartur

Mbi shpatullat e veta barra të rënda

Deri në strofullën e amshueshmërisë,

Që njerëzit e robëruar t`i afrohen lirisë.

Nëpër rrugët e mjegulluara të qytetit tim,

Lotët gurëzohen mbi faqet kreshnike.

Edhe fjalët me zor dalin jashtë buzëve

Të të gjithëve, edhe të ogurzezëve.

Vonë, kur del Hëna,

Nga dritarja e dhomës sime

Vëzhgoj lumenj njerëzish

Që i japin ëndje jetës.

HALLI I TË URITURIT

(Motiv i shekullit 21)

Jam shtrirë mbi tokën cullake,

Me lot rrëke mbi faqe,

Po i kërcej drekat e darkat,

E bukë ka për të gjithë.

Unë – baba, ëndërroj bukën në sofër,

Dhe me zë vajtues në këtë kodër

U flas fëmijëve për bukë e jo për lodër

Se bukë ka për të gjithë.

Qajnë fëmijët e mi,

I hapin nofullat për kafshata:

- Pse ne, babë, nuk hamë bukë përditë,

E bukë ka për të gjithë?!

Vetëm kjo dhia jonë

Me qumështin e saj të bardhë,

Nuk po e shuan urinë tonë,

E bukë ka për të gjithë.

Ma jepni atë kazmën e madhe,

Të pedatem, të vërsulem,

E t`i sjell kësaj toke të trashë.

Këtu dua të këputem e të bie fashë.

Merreni këtë trupin tim,

Tani që u bë vonë,

Mendoni për urinë tonë.

Merreni këtë shtatin tim –

- futeni në ngujim!

Merrni edhe duart e mia –

Punoni për fëmijët e mi.

Merrni këto këmbët e mia –

Ecni për fëmijët e mi.

Merreni këtë trupin tim –

Ushqim për fëmijët e mi.

Merreni këtë zemrën time –

Jetë për fëmijët e mi.

Merreni këtë shpirtin tim –

Le të jetojnë fëmijët e mi.

Oh, ju lutem, fort ju lutem,

Merreni edhe këtë fytin tim,

Le ta vënë në litar të fortë –

Le të jetojnë fëmijët e mi!

MOTRA IME - HIDA

Iku Hida ime e re

U shua ylli i saj mbi dhe.

Nuri lule i motrës sime

U zbeh, aman pse?!

Eu Hidë, motra ime, eu!

Pse morti bash ty të rrëmbeu?

Kurrë s`e kisha besuar

Se kështu ke për t`u shuar!

Kur shuhet ylli

Engjëlli heshtet,

Goja mbyllet si dylli

E zemra vyshket.

Lotët më rrjedhin gurrë,

Që ti na le kaq shpejt.

Por ari nuk ndryshket kurrë,

Medet! Oh medet!

E di se kurrë, më kurrë

Nuk do të takohemi.

Vetëm në parajsën e merituar

Bashkë do të shpërmallohemi.

PARA PËRMENDOREVE TË NËNTORIT

Jam ulur në shkëmbin e Diellit të kuq,

Në mesin e mjegullës së errët,

E me duar të shtrira

Kah Përmendoret e Nëntorit

Të veshura me gjak lirie.

Tretem,

Kotem,

Dehem,

Para Përmendoreve të Nëntorit.

Jeni pas nisur atëherë

Për vdekje a Lavdi!

Jeni pas nisur

Për Lule e Diell.

Mbollët parzma e gjak,

Mbollët eshtra e skelete –

Janë rritur burbuqe e përgjakura;

Janë rritur trëndafilat e bardhë.

KËNDEJ …

Dikur,

O njerëz,

Këndej

Të parët tanë

Robë kanë gjallëruar.

Dikur këndej kanë bredhur

Karavanat e zi

Me karrocat e vdekjes

Duke bartur jetën

Ndër hallkat e veta.

Dikur këndej

Njerëzit,

Duke kaluar

Ndër pranvera të hershme,

Pa sy,

Të vetmuar,

Emrin vetëvetes ia kanë harruar;

S`kanë njoftë vjollca,

As lulebore,

Agime të bardha kanë ëndërruar.

Dikur këndet

Toka tmerrshëm ka rënkuar,

Pa lule e pa pranvera,

Ndërsa uji i Gjelbishtës

Këngë në vete rimuar ka,

Oh! Këngë të thjeshta,

Të cilat puthjet i kanë këmbyer.

Dikur këndej

Duke kënduar,

Njerëzit e humbur

Kanë menduar

Dhe vetëm kanë menduar

Për këngën e gjumit të lehtë.

Dikur këndej

Duke kënduar,

Do zemra

Riga lotësh ndër strehët e shtypjes,

Rënd kanë pikuar.

Duart e vashave janë shtrirë,

Kurse dushkajat e Dushqeve

Darsmorët e pranverës

Strehuar i kanë.

Edhe zogjtë e malit

Kanë cicërruar

Sa një grusht dashurie

Për ata dasmorë.

Dikur këndej

Dasmorët e agimeve të kuqe

Me duar të përvjelura

Kulla jete kanë ndërtuar.

Dikur këndej

Janë derdhur këngët

Më krenare

Dhe bjeshkët i kanë freskuar.

Tani

Këndej kalojnë

Njerëzit e trojeve të përgjakura

Me këngë ndër buzë,

Me agime të bardha

Nën sqetullat e zbuluara.

Ngjyrat e këngës së tyre –

Me sy ndezin.

Fjalët e këngës së tyre –

Dhembjet i shuajnë,

Oh! Dhembjet e njerëzve.

Ngjyrat e këngës së tyre,

O njerëz të pranverës -

Janë pikturat më të bukura

Për këngë të reja himni…

Zemra Shqiptare

Fetah Bahtiri: Monolog për Kosovës