Cikël poetik nga Meri Lalaj

Meri Lalaj

 

 

Mall

 

Ti ike kur dielli

pikonte zjarr.

Çdo gjë rrotull meje

përvëlonte mall.

Ditë pa mbarim,

eci e vetmuar

midis turma njerëzish

e rrethuar.

Rrug` më rrugë kërkoj

po nuk të gjej dot

një portë e mbyllur tallet:

“Kërkon kot!”

Netëve pa ty në qiell

hëna e ngrënë,

e gërryer fort se malli

e kish zënë.

Çudi, tani hëna

u rrumbullakos,

e ndiej, ndoshta do vish,

o nesër, o sot.

 

 

Pa ty

 

Harrova pa të të thënë

se një yll u këput mbrëmë

kushedi kish mbetur vetëm

e nuk e donte më jetën.

 

Dje shqiponja çeli gjeth të ri

e drithëruar nga malli për ty.

Kam harruar të të them

për hënën e plotë që shkëlqen

rrëshqet hapalehtë nëpër liqen

ty të kërkon e nuk të gjen.

 

Dëgjoj zërin e bulkthit nëpër natë,

por ti je larg, shumë larg.

 

 

Patjetër

 

Edhe sikur të mbarohej nafta krejt

sikur asnjë vapor të mos dilte në det

edhe sikur të mos ishin shpikur fare

vetura, avionë, trena, binarë

ti duhej të vinje patjetër këtu.

 

Ndoshta mbi qilimin fluturues,

apo hipur në kalin gërmuq

ose me ndonjë mjet tjetër përrallor

se unë të pres orë për orë

që patjetër të vish këtu

e patjetër të jem vetëm me ty.

 

 

17 prill 1993

 

Pranvera pa ardhur

buzëvarur tha: “Do iki!”

Farmacive ngulur mbeti

lajmërimi i dikurshëm

“Ruhuni nga gripi!”

 

Një vajzë shiun papërfillur

vrapon me flokët shprishur

e dehur nga lumturia,

qielli i ngrysur bubullin:

“Ruhuni nga dashuria!”

 

 

Ndjekje

 

Ajo

Mijëra kilometra fluturim

vetëm për një puthje,

për të vështruar brenda syve të tij,

për t`i përkëdhelur fytyrën

pa folur asnjë fjalë.

 

Ai

Mijëra kilometra

aeroplan pas aeroplani

vetëm për një puthje

dhe aromën e trupit të saj

duke heshtur të dy tok.

E kështu pambarimisht,

Perënditë tërbohen nga zilia.

 

 

M.

 

Njëqind ditë pa të parë.

Njëqind net pa zërin tënd.

Liqeni i kaltër u nxi

Prej mallit tim për ty.

 

 

Përsosmëri

 

Shtëpia ndrin,

ndrijnë abazhurët,

pjatat, filxhanët.

Libra pa pluhur.

Çarçafë, perde të lara,

të hekurosura.

Çdo fustan i    varur

në dollapin pasqyrë.

Vetëm shpirtit

i duhet bërë dush

 

 

Në pritje

 

Pas mesnate le zgjuar

mijëra qeliza të trurit tim

ato nuk mbyllin fare sy

heshtur me durim të presin ty.

 

Përgjojnë hapat nëpër shkallë

mbajnë vesh zhurmën e kollës…

E ti nuk vjen, nuk vjen

sikur je në fund të botës.

 

Por, kur ti vjen e nuk më gjen

vërtet ky është tmerr:

Atëhere unë braktis parajsën

e me gëzim turrem në ferr.

 

 

Shurdhëri

 

Në derë askush nuk më troket,

Telefoni shurdh memec indiferent

Kokëfortë veç hesht e hesht…

 

Fluturoi dhe një ditë tjetër

Pa sjellë as lajm, as letër

 

 

Burrat e murrmë

 

Mëngjes,

dal në rrugë:

burra të murrmë

ma zenë diellin.

Fytyrat e tyre të murrme

veshjet e murrme.

Të murrme mendimet.

shpirti i tyre i murrmë.

Ngrenë pëllëmbët e murrme

e nuk më lenë të shoh diellin.

 

Eci rrugës, mundohem

të jap e marr me ta

u dërgoj rreze-sinjal

si femër që jam

atyre të murrmëve:

me vështrime, me ecjen,

me tingujt e trupit tim.

Por më kot.

 

Këta burra flenë mbi para:

mbushur ding jastëku,

plot banknota dysheku.

Ata nuk dinë të shijojnë paratë,

ata nuk dinë

të shijojnë as gratë

për ta nuk ekziston qielli

e në shpirtin e tyre

asnjë rreze dielli.

 

 

Magjia

 

Pëshpërit në veshin tim:

-Më ke bërë magji…

 

-Je i marrë- të them

Magji më ke bërë ti.

 

 

Takimet

 

Takimet tona rruaza kristal

të qelqta të tejdukshme

përthyhen nga ndarja mall

e vezullojnë në rreze shprese.

 

Nuk i lidhim dot në varg,

nuk i shkojmë dot në një fije

ato thërrmohen në pëllëmbën tënde

dërrmohen në pëllëmbën time.

 

Edhe kur mbetem fill vetëm

dremis mbështjellë në krahët e tu

ndiej frymëmarrjen tënde të lehtë

t`i përgjoj të rrahurat e zemrës…

 

E lutem, lutem dhe njëherë

që sërish të më trokasësh në derë.