| E diele, 27.10.2013, 04:55 PM |
Neki
Lulaj
SHKARPAT
E MIA
Leqeve të
kodrave buzë zgripceve të jetës
Shtegtonin
vitet me shkarpa të vjetra
Lidhur
vegëza e me litarë shekujsh
Nëpër
shekuj shungullonin jehonat tona
Luginave
përrenjtë u zdorgjën nga bjeshkët
Mbi rrasa
gjurmët e kohës këndojnë me zamarë
Kleçkat
vjellnin zamkë nga llava që çuguliste
Zadafët u
vërsulën mbi lisat për t’i zhblokuar
Zogjtë lëpinin
mbi gjurmë jargët e fëmijërisë
Cingliminglat
e natës zdërllahen mbi telat e zemrës
E rapsodi
mbi bishtin e thinjur të lahutës malësore
Ngjall
yshtin e ëmbël të jetës komedi e papërfunduar
Ne edhe
neteve shtatëgjata rrinim të veshur roje
Me xhoka
e xhufka në zgripë ruanim armikun
Që ta
hedhim në greminë për të ja thyer qafën
GRATË
Ato janë pulëbardha
zemre
Nganjëherë
janë maje e digë zanash
Janë xhinxhefile
të bukura si selvi
Janë kopsht
i magjepsur plotë me flutura
Ato janë zgërbonjat
e lisave
Janë rrasa
guri e mur oxhaku
Hërë të ftohëta
e herë si zjarri
Janë themeli
ku lind e rritet shtati
Janë magje
të bekuara të shpirtit
E janë sanxhak
ku gatuhet jeta
Gratë janë
bedenat e shtëpisë
Prej tyre
buron e reja dhe hareja
Ato janë mediokritetete
të lindura
Me to
kurrë nuk ngryset nata
E kanë zemrën
e mbrujtur gjithmonë
Me jetën
që i ka pajisur me zodiaka
UDHËKRYQET
Sonte po freskon
një zefir i lehtë
Jam krejt
i zblogur në një xibërrimë
Një shtrat
kashtë fieri trupi po ma lëpinë
M’u ka bërë
shpirti zarbë zhele e vjetër
Ta
mbuloja shtatin me një xhiblik të etur
Kam
fshehur një thesar në fund të detit
Jam
yshtur në udhkryqe duke kërkuar
Rrotën e
vjetër të qerres së Shën Pjetrit
Udhëkryqet
dhe zigzaqët e jetës sate
Lënë gjurmë
në shpirt kërminjtë pas shiut
Hërë të bardhë
mbi qylym e herë të kuq
E herë blu
përmbi shajakun e ariut
Ecin dhe
ecin dasmorët e shekullit
E
kujtimet i tërheqin zvarrë ngadalë
Porsi
prangat e të burgosurit mbi zallë
Në duar e
në këmbë heshtje e zhurrmë
Udhëkryqeve tinëzare të këtij planeti