Elida Buçpapaj: Fjalët i kam për njerëzit

FJALËT I KAM PËR NJERËZIT JO PËR DYKËMBËSHAT

Poemë nga ELIDA BUÇPAPAJ

Fjalët i kam për njerëzit

atyre ua kushtoj

atyre

ua dërgoj fjalët në eter

me postierë-pëllumba

 

janë fjalë zemre

të pastra

jo si uji me mikrobe

që pihet në Tiranë

janë

si uji i burimeve

që kanë mbetur të paprekura

prej dorës së barbarëve

barbarët janë aty

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për dykëmbëshit

të cilëve shqiptarët u falen

sikur të jenë Zota

duke u dhënë

ciklikisht vota

si të jenë klone

robotësh

për t’u rifutur

nëpër labirinthet

e tranzicionit

torturë

si Spaçi

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për dykëmbëshit

veshur me rroba firmato

që kalërojnë qiellin

e bredhin me vetura

të markave të fundit

paguar nga taksat tona

ata dykëmbëshat

parazitë

që nuk e njohin

punën

as si nocion

ata dykëmbëshit

e zbrazur nga çdo

organ njerëzor

me zemër, zorrë

stomak dhe mëlçi

çeliku

si një vepër

mirëfilli e realizimit socialist

po na rrjepin sa më mirë

lëkurën

po na lënë

veç skeletin

sipas atij proverbit

se i joti

mishin ta ha

e kockën ta le

ne viktimat

e reja

të mathauzenit

dhe auschwizit

të tranzicionit shqiptar

të mileniumit

të tretë

të kohës

të IPhone-it

dhe rrjeteve sociale

 

dykëmbëshat

nuk të çojnë

direkt

nëpër kremtariume

për të na bërë sapun

po na vrasin

pak e na pak

përmes

pritjeve boshe

ti prit e prit

një vit

një pesëvjeçar

një dekadë

dy dekada

njëçerek shekulli

prej kohës kur

fëmijëve

po u ndërroheshin

dhëmbët e qumështit

e tani u kanë dalë

thinjat e para

…

 

fjalët i kam për njerëzit

jo për servilët

jo për hipokritët

jo për shpifësit

jo për intrigantët

për ata fjalët e mia

qofshin

si flakët

e ferrit

që t’ua djegë

të keqen

le të mos më jenë mirënjohës për

nderin që u bëj

nuk dua asnjë

falenderim prej tyre

me ta nuk kam asnjë fjalë

asnjë rrokje

nuk e shqiptoj për ta

 

kohën time të çmuar e kam

për njerëzit

fjalët e mia të zemrës

të pastra

pa asnjë sarkazëm, mllef,

pa asnjë dykuptimësi

pa asnjë rrengbrënda

apo dyfytyrësi

që i kanë dykëmbëshit

me pushtetin e votës

tonë

të ne budallëve

më të mëdhenj

që ka parë shekulli i parë

i mileniumit

të Steve Jobsit

dhe Mark Zuckerbergut

 

ne të marrët

që u dhamë pushtetin

për çerek shekulli

dykëmbëshave

 

ne naivët

që mbetëm fëmijë

ne që besuam

që ditëm të besojmë

që patëm stomak e zemër

të besojmë

 

të të besojë njeriu

është mrekulli e Zotit

por ata janë të gjithë

ikonoklastë

Zotit i falen ditën

dhe natën

blasfemojnë

ose shkojnë në Mekë

për të shpëtuar

prej mëkateve

për vrasjen që i bënë kohës

si vrasesit e kohës

tonë

 

për dykëmbëshat

s’kam asnjë fjalë

si t’ja bëj

për atë kohë që iku

e nuk vjen më

për besimin që u dhamë

për të na sjellë

vërdallë

me pasqyrka

fjalësh

llamburitëse

por

sharrllatane

sepse

vinin nga zgafellat

e blozave

të të pazotëve

të të pafeve

të të pashpirtëve

të dykëmbëshave

që pasuan

diktaturën

dhe që sollën

veç

tranzicion

dhe asgjë tjetër

veç eksod dhe asgjë tjetër

veç ekskomunikim

nga Europa

dhe asgjë tjetër

na larguan prej saj edhe më

na hodhën

në Azinë e largët

kur më 1992

ne ishim vetëm dy hapa larg saj

atëherë kur ishim fare të rinj

kur fëmijët nuk i kishim

lindur ende

apo posa i kishim sjellë

në këtë botë

dhe u premtuam

atë që na premtuan

dykëmbëshit mizorë

Tokën e Premtuar

u premtuam

e tani fëmijët

që lindëm në tranzicion

po bëhen

sa ishim ne

kur besuam se

Shqipëria

po bëhej nga zhbërja…

 

fëmijët tanë po bëhen

gati të lindin

fëmijët e tyre

dhe tranzicioni

vazhdon si serialet

e filmave turq

me hakmarrje primitive

si mallkim

për besimin që ne

u dhamë dykëmbëshave

 

sepse njeriu i beson Zotit

i beson Njeriut

por kurrësesi jo Antinjeriut

dykëmbëshave

si vampirë

që na e pinë gjakun

e kohës tonë

dhe pastaj na shesin mend

në panairet e metropolit

të kurrgjësë

ku njerzve në vend të lirisë

u japin qofte

hiçgjëje

në mejhanet politike

të mosgjësë

të dykëmbëshave

që mbetën

qyqanë

megjithë se pushteti

u solli lluksin

makbethian

ata të pangopur

mbetën

barkthatë

mbetën

nga tranzicioni

çerekshekullor

duan

ta çojnë

tranzicionin

një gjysmëshekulli

 

ky është

objektivi i tyre

qëllimi i tyre

të na largojnë

sa më shumë

nga ëndërra

 

pikërisht ata

dykëmbëshat

që unë nuk u hedhë

asnjë lëmoshë fjale

asnjë tingull

asnjë rrokje

asnjë bashkim tingujsh

asnjë bashkim rrokjesh

prej nga formohen fjalët

 

o Zot sa të bukura janë

fjalët

që i shkëmbejmë midis nesh

fjalët zbusin gurin

o Zot sa të bukura janë

fjalët që shqiptojmë

midis nesh njerzve

që populluam këtë tranzicion

të trishtë

që shkëmbejmë

për t’i shkrumbuar

prej indiferencës tonë

dykëmbëshit

e formuar prej kotit

prej asgjësë

por që kanë

në barkun e tyre

makabër

kanë gëlltitur si lubi

kohën e të gjithë shqiptarëve

miliona e miliona sekonda

miliona e miliona minuta

miliona e miliona orë

duke pritur Godonë

duke pritur barbarët

kur

barbarët janë aty

 

dhe dykëmbëshat

na lanë gjithnjë prapa listave

na hoqën fare nga listat

na çeuropianizuan

ne që jemi nga të parët

që e lindëm

kontinentin plak

 

fjalët e mia

i kam për njerëzit

çdo fjalë ka zemrën që bën tak-tak

që kërkon të trokasë e

gjejë derën e hapur

të një shpirti tjetër njeriu

njeriu të vërtetë

që nuk është servil

që nuk është hipokrit

që nuk është intrigant

që nuk është arrivist

por sidomos

që nuk është dykëmbësh