Hamit Taka: Financieri

FINANCIERI

Nga Hamit Taka

Ai  e kishte mbajtur për herë të fundit në gjunjët e tij, kur vajza ishte në klasën e gjashtë, në ditëlindjen e saj. Fare rastësisht. Duke u kthyer me një autobuz të vjetër urban, marka “Shkodra’, nga periferia e qytetit, ku kishin festuar 12-vjetorin e saj. Në autobus njerëzit ishin ngjeshur si thelbinj hudhre. Ritës, gruas së financierit dhe Nerminit, nënës së vajzës, u kishin lëshuar ndenjëset pasagjerë të rinj. Edhe financierit ia lëshoi vendin, pothuajse me ngulm,  një punonjës i ri i ndërmarrjes ku punonte. Vajza qëndroi në këmbë një farë kohe, krah tij, duke u mbajtur nga hekurat e ndenjëses. Prapa kishte mburojë të atin. Në një stacion pasagjerët u dyndën shumë dhe vajza lëshoi një klithmë. Ndjeu dhëmbje fizike nga ngjeshja në hekurin e ndënjëses. Financieri e kapi nga krahu dhe e futi para tij. Ajo iu ul në gjunjë, ku u ndie rehat.

Kishte muaj që financierit i kishte rënë në sy hedhja e shtatit,  por atë çast ndjeu edhe peshën e shtuar të saj. Linjat ovale kishin marrë forma joshëse dhe lëkura i ishte lëmuar sikur të ishte lyer me vajra antikiteti. Vajza i tha se dhurata e tij shte shumë e bukur dhe i kishte pëlqyer shumë. Pastaj i tha se ndiente zagushi, po i zihej fryma, se njerëzit në autobuz ishin ngjeshur shumë. Nuk kaluan dy-tri minuta, kur ajo ndjeu midis këmbëve të tij diçka të fortë e të ngrohtë, që i preku lehtë muskujt e butë të kofshëve të njomështa. Iu duk se një zjarrmi dhe një melhem i ëmbël i lëvriu në tërë trupin, që i krijoi një ndjesi të panjohur më parë. Kjo ndjesi e jashtëzakonshme e bëri të ngjeshej më fort pas trupit të tij, aromën e të cilit e njihte prej vitesh. Ai e kapi për sqetullash dhe e ngriti rrufeshëm në këmbë, duke i lëshuar vendin e vet. E befasuar dhe e padëshiruar nga ky reagim, vajza i hodhi një vështrim  depërtues. Pastaj, me ca gjeste prej adoleshenteje të përkëdhelur, i tha:                                                                        -Xhaxhi Teo, po çohem unë në këmbë. Uluni ju! - Ai i vuri dorën në sup, e uli në ndënjëse dhe i lëmoi flokët, duke i falur një buzëqeshje mirësjelljeje. Si përgjigje ai pa në buzët e saj të dëlira e të çelura si një gonxhe ravijëzimin e  një buzëqeshje ngazëllyese, gati hyjnore.  Dhurata më e mirë e asaj dite për atë adoleshente ishte ajo ndjesi që provoi ato pak çaste në gjunjët e tij.

Sa mbriti në shtëpi, vajza shkoi në dhomën e saj dhe u lëshua mbi krevat. Rrotullohej andej këndej dhe përjetonte ngazëllyese atë ndjesi të ëmbël e të bukur, që kishte provuar. I dukej se ishte në një ëndërr të magjishme, mes aromave e ngjyrave dehëse. Kujtonte e ndiente çdo ngacmim, çdo ndjesi, që provoi në gjunjët e financierit. Sado e lodhur që ishte nga festa, gjumi iu terratis për orë të tëra. Të nesërmen në mëngjes mamaja e gjeti tek flinte si pëllumbeshë. Fytyra e saj ishte e qeshur, e freskët si një trëndafil i posaçelur, më e bukur se kurrë. M’u rrit vajza. Festa i bëri mirë. Sa e lumtur ndihej!  Thoshte me vete e ëma po aq e lumtur.

Pas asj dite nuk përqëndrohej dot në mësime dhe kjo u ra në sy mësuesve. Një ditë mësuesja kujdestare ia shprehu këtë shqetësim mësuese Ritës, për t’ia përcjellë prindërve të saj. Që pas asaj ditëlindjeje, në sytë e të tjerëve vogëlushja, nga një fëmijë e shkujdesur e lozonjare,  dukej një vajzë e vetmuar dhe ëndërrimtare, e përhumbur në një botë fantastike, ireale.   Ditëlindja ishte hera e fundit që  u ul më në gjunjët e financierit, por ndjesia e atij çasti të magjishëm nuk iu nda më kurrë. Ajo e mbajti lidhur me gjitonin Teo, një mijë herë më fort se gjithçka që kishte përjetuar prej tij deri në ditëlindjen e trembëdhjetë të saj. Sa herë mbetej vetëm, kudo që të ndodhej, ajo kujtonte ato emocione të papërsëritshme.

Krejt ndryshe e përjetoi atë çast financieri Teo, njeri simpatik, i mbajtur e serioz. Ishte e njohur korrektesa e tij në jetë e në familje. Ai mallkoi instinktin e pakomanduar dhe nuk vuri gjumë në sy deri në mëngjesin e ditës tjetër, që fatmirësisht qëlloi e dielë. Brofi në këmbë që në orën gjashtë, nuk u rrua si çdo ditë, vuri kullaron, veshi xhaketën e hollë, më shumë për seriozitetin e një financieri se sa nga freskia e pranverës dhe doli jashtë. Nuk shkoi në asnjë lokal për kafe, nuk kërkoi asnjë shok dhe u shmangej të njohurve. Shëtiti jashtë qytetit dhe u kthye në shtëpi pak para mesditës. Pamja e tij prej mëkatari e bëri merak të shoqen, e cila e pyeti se mos i kishte ndodhur diçka e papritur.                                       -Jo, asgjë, asgjë, -iu përgjigj ai dhe shkoi tek e bija, bashkëmoshatare me gjitonen e vogël, në dhomën e saj, ku mësonte.  E përkëdheli dhe u ul pranë saj. Vajza e puthi dhe iu ul në gjunjë. Atij i kaluan drithërima në trup dhe e bija vërejti fytyrën e zymtë të tij. Ai u ngrit menjëherë dhe u ul në një kanape, ku e mori të bijën pranë. Për t’iu larguar gjëndjes së rëduar emocionalisht, filloi ta pyeste për mbarëvajtjen në shkollë. Pas çdo përgjigjeje, i puthte lehtë flokët e butë e të valëzuar, duke e ngulur vështrimin në pika të ndryshme të dhomës. Dukej sikur heshtazi i kërkonte një farë ndjese vajzës, e cila, s’kishte si ta kuptonte ndryshe veçse dashuri prej prindi dhe ndihej e llastuar. Një çast vajza i tha:                  -Sa bukur doli ditëlindja e Mozës!                                                                                                   -Po, shumë bukur! Edhe më të bukur do ta bëmë tënden, po lexo tani, -ia ktheu ai pë t’iu shmangur asaj bisede dhe u shtri në divan. Atje e zuri gjumi. Vajza i hodhi një batanije dhe e puthi në faqe. Financieri e ndjeu dhe një qeshje e lehtë ia përshkoi fytyrën.

Fjeti deri në mbrëmje vonë, pa vënë gjë në gojë. Sa u zgjua kërkoi një kafe. Rita i tha se do t’i bënte dëm nga stomaku, pasi ishte esëll, por ai e deshi. Duke gjerbur kafen, të përhumbur në mendime, e gjeti  gjitoni i tij, i cili hyri në dhomë me pizhama. U përshëndetën përzemërsisht.                                    -Shoku Leo, leri mendimet e punës ditën e diel. Nesër është e hënë, ke tërë javën përpara,-e filloi bisedën gjitoni, si gjithmonë me humor. Si zakonisht, e zonja e shtëpisë, mësuese Rita, u vuri gotat e rakisë përpara dhe sajoi një meze të shpejtë, që të mos i binte rëndë alkoli të shoqit. Ajo kishte një antipati të thellë për atë njeri, që shorti ia çoi për gjiton, jo vetëm se ishte njeri kaba, shumë i mangut nga kultura, por nuk e duronte dot kur hynte e dilte me pizhama në shtëpinë e saj. Në kontrast me antipatinë, ishte mirësjellja tërë finesë e saj në pritje e përcjellje. Në shumicën e rasteve, sa herë ai vinte pa  gruan e tij, Nerminin, ajo sajonte punë në dhomat e tjera.                                                                           -Mos u mat me të, -i thoshte i shoqi. -Punëtor i thjeshtë është. Lodhet tërë ditën, nuk ka kohë ta kultivojë sjelljen e tij. Me djersën e ballit mban pesë fëmijë. Ndonjë rrobë të vjetëruar të vajzës e të djalit jepja, por me delikatesë, pa e ofenduar. Por Rita i kishte merak vetë ato gjëra. Jo vetëm rrobat e vjetëruara të fëmijëve të saj, por edhe ato të fëmijëve të  vëllait dhe motrës, ia jepte Nerminit, e cila e falënderonte për çdo rast.

* * * *  *

E vërteta ishte se dy familjet u njohën për herë të parë kur morën hyrje në të njëjtin pallat. Ishte një pallat i ndërtuar nga NSHN-ja, ndarjen e të cilit e administronte këshilli i lagjes. Atyre u ra shorti në dy hyrje përballë njëra-tjetrës. Edhe në moshë ishin afërsisht të njëjtë, gjë që konsiderohej për mirë prej të dya palëve. Për hir të financierit dhe mësuese Ritës, vendosën mardhënie shumë të mira, por diferencat nuk lejuan që ato të ngriheshin në shkallën e miqësisë. Ama fëmijët i kthyen dy hyrjet si një shtëpi të përbashkët. Askush nuk i pengonte të kalonin pragun e njëra-tjetrës. Hynin e dilnin, duke çuçuritur si zogjtë. Rita kujdesej që ajo sjellja e vrazhdë e gjitonëve të mos ndikonte te fëmijët e saj. Por ajo që kishte rënë më shumë në sy, ishte lidhja e vajzës së madhe të saldatorit me financierin. Ai vishej pastër,me rroba të hekurosura çdo ditë, mbante kullaro dhe vajza, me intuitë, dallonte nje fisnikëri të ndjeshme te ky njeri simpatik. Lëkura e lëmuar dhe e rruar çdo ditë e fytyrës së tij ia bëntë atë një idhull.  Bile ai ua zuri vendin edhe mësuesve dhe mbeti idhulli i vetëm i saj. E vështronte drejt në sy, pa u ndruajtur, sa herë e takonte, i prekte dorën dhe, kur ai e kapte për koke, ajo i harkonte krahun e njomë rreth belit të tij elegant.

* * * * *

Financieri e shikonte dita-ditës vajzën e gjitonit tek po rritej e lulëzonte para tij. Ishte e kolme, e shkathët, inteligjente dhe shumë lozonjare. Bile një herë, gati me zili, Rita kishte thënë: “S’thonë kot se nga ferra del trëndafili”. Financierit nuk i kishte pëlqyer shprehja për rastin. Ai, jo vetëm që i respektonte njerëzit e thjeshtë të klasës punëtore, por i dukej se vajza ishte edhe një produkt i përkujdesjes së tyre. E  donte si vajzën e vet. Një ndjesi të turbullt, që e tundonte, ai bënte çmos ta largonte tej horizontit të tij shpirtëror. Kur ishin bashkë me vajzën e tij, që përgjithësisht nuk ndaheshin, i dukeshin si një çift mjelmash në fluturim.

Edhe vajzës, sa më shumë rritej, aq më shumë i rritej adhurimi për financierin. Shumë herë, njerëzit, jo shumë të njohur, mendonin se ajo ishte vajza e financierit. Ajo rrinte gjithmonë në krah të tij, i kapte dorën ose i kalonte krahun rreth belit. Ai i ndiente ledhatimet e saj të lehta e djallëzore. Por rrinte i heshtur si bust i akullt. Rrallë mund t’i çonte dorën te qafa, duke i kapur leshrat e buta si mëndafsh. Ndodhte që majat e gishtave të hollë prej kalemxhiu të rrëshqisnin e lëvrinin lehtas në sipërfaqen e lëmuar të lëkurës së saj, gjë që e drithëronte të tërën dhe i rigjallëronte atë ndjesinë e viteve të shkuara. Vetëm me aq asaj i dukej se merrte atë që dëshironte nga ai burrë i adhuruar. Kur mbaroi shkollën e mesme dhe familja nuk bëri kërkesë për të vazhduar studimet e larta, financieri e sistemoi në punë në ndërmarrjen e tij, si dispeçere. Vajzës i mbeti peng shkolla e lartë, por veprimin e prindërve e quante të justifikueshëm për arsyet ekonomike, ama jo që e drejta t’i rezervohej djalit që vinte pas saj në moshë dhe që nuk mësonte sa ajo. Atë e konsideronte një paragjykim të babait të vet. Mirënjohja e familjes së vajzës për financierin ishte e pakufishme. Kjo bëri që të ishin edhe më të forta lidhjet e më të dendura shëtitjet e përbashkëta buzë mbrëmjeve.

* * * * *

Me një herë pas emërimit në punë, filluan të vërshonin kërkesat për dorën e saj. Ajo i kundërshtonte në mënyrë kategorike. Shtimi i kërkesave direkte e me mblesëri, presioni i familjes dhe të afërmëve të saj, e bëntë edhe më të dukshëm afrimin dhe intimitetin e saj me financierin. Dukej se tek ai gjente strehë dhe kërkonte mbrojtje. Të dy gratë e familjeve vlerësonin mirënjohjen dhe respektin e vajzës ndaj njeriut, që e kishte dashur si vajzën e tij dhe e kishte sistemuar në një punë të respektuar. Të dyja bashkë i luteshin t’i mbushte mëndjen të pranonte njërën prej ofertave. Nënë Ermini i përgjërohej dhe ai zihej ngushtë. Sepse i vinte zor të ngulte këmbë për të ardhmen e saj, fatin e së cilës, sipas parimeve demokratike të shoqërisë, nën drejtimin e klasës punëtore, duhej ta zgjidhte vetë.

Një ditë financieri i shkoi te vendi i punës. Ajo sa e pa iu hodh në qafë. E puthi dhe për pak sekonda u shtrëngua pas trupit të tij. Ai u tërhoq me kujdes, i buzëqeshi dhe me ngurim e ndrojë, i tha:                       -Ke të drejtë, kemi ditë pa u parë. Na mori malli. Kam qënë me një shërbim në Tiranë.                Ajo nuk ia lëshonte dorën. E rroku për beli dhe, me një shprehje malli prej mungesës së tij, e shoqëroi deri te karrigja përballë tavolinës së punës. Te sporteli shfaqeshin shpesh shoferat, por ajo i përcillte shpejt e shpejt.                                                                                                                                  -Dëgjo, bija ime, tani je e pjekur edhe mosha është në kulmim të saj. Je 25 vjeç, duhet të  vendosësh, -i tha ai pas një varg pyetjesh për punën.                                                                                       -Për çfarë të vendos?-e pyeti vajza si e habitur. Shprehja “bija ime” kurrë s’i kishte pëlqyer.               -Të marrësh një vendim të matur e të pjekur. T’i përgjigjesh një oferte dhe të zgjedhësh partnerin tënd. Ke moshën, ke bukurinë, ke shkollën, ke punën, të gjitha të mirat për kohën. Mos nguro më.                                  -Eshtë mallë në dyqan, të shkoj ta zgjedh, shoku Teo? –iu përgjigj ajo, jo pa ironi. Kishte kohë, pothuajse që kur hyri në punë, që nuk i thoshte më xhaxhi Teo, por shoku Teo. E justifikonte me raportet në punë. Ishte vartëse e tij.

-Sidoqoftë është një problem që kërkon zgjidhje, -iu përgjigj ai me një farë autoriteti sa familjar aq edhe prej eprori.                                                             - Nuk i kam ato të mira që më përmënde për asnjë nga ata që më kërkojnë.

- Ke të drejtë të kesh pretendime, por edhe djem të mirë të janë afruar.Ka dhe plot të tjerë.

- Pretendimet i kam për një që nuk më do, -iu përgjigj vajza me guxim dhe vështrimi i saj, drejtuar direkt te sytë e tij, bëri që financieri të ulte kokën. I befasuar, nguroi ta vazhdonte bisedën më tej. Duke dalë nga zyra e saj, tek hapi derën, ktheu kokën dhe pyeti:                                                                        -E cili është ai, që ta shikojmë e të mendojmë? –Vajza i nguli sytë dhe e la gjatë në pritje.

- Ai që s’më do jeni  ju, shoku financier-iu përgjigj vajza. Financieri mbeti. Fytyra dhe qafa iu skuqën si lafshë gjeli nga turpi. U mat të dilte, por i ndali hapat, u kthye nga vajza dhe i tha: - Ti e di që unë të dua shumë. Të kam njëlloj si vajzën time.                                                    - Dua të më duash ndryshe, jo si vajzën tënde, si të kam dashur e të dua unë,-e ndërpreu vajza, shumë serioze. Financieri mbeti i ngurosur nga kurajoja dhe vendosmëria e saj. Jo se nuk e dinte, por nuk priste t’ia thoshte kaq hapur.                                                                                                      -Të kam dashur e të dua si vajzën time. Sot të respektoj si vajzë të rritur dhe si kolege pune. Unë  jam 25 vjeç më i madh se ti dhe, si i tillë, duhet të ma dëgjosh e respektosh fjalën e këshillën për të ardhmen tënde. Kjo është edhe ndjesia ime për ty, -i tha financieri dhe u nis me vendosmëri të dilte jashtë, por sa kapi dorezën e derës, vajza e arriti. E vështroi me lotë në sy dhe e puthi. I vuri kokën në gjoks, duke dihatur me një frymëmarrje të thellë. Ai i lëmoi flokët, iu shkëput nga duart dhe doli.                E kishte ndier dhe në një farë mënyre e priste se mardhëniet midis tyre do të kishin një fund dramatik, në mos tragjik. Ama nuk donte kurrësesi një fund komik. Vajza ia kishte afruar gjithçka. Gati me ngulm. Ai kishte bërë të pandieshmin, të paditurin, të paepurin. Kjo i shkonte dinjitetit të tij si intelektual, si prind, si bashkëshort. Por ama edhe ai kishte vuajtur. Përmbajtja ndonjë herë është heroizëm, vrasje pa gjak.

Të nesërmen mësuese Rita, bashkë me të birin, ikën për pushimet e prilllit te nëna e saj në fshat. Dispeçerja, sa u kthye nga puna, hapi derën e gjitonit dhe hyri brenda. E përshëndeti, e puthi papritur financierin dhe i tha se do ta ndihmonte të bënte gjellën e darkës.

-Kam gjellë plot. E ka lënë Rita të gatshme. Për dy-tri ditë, kam. Pastaj shohim, -iu përgjigj financieri.                                                                                            - Po një kafe e do, ama, -ia ktheu vajza, si zonjë shtëpie.

- Një kafe po, -iu përgjigj mëdyshas financier në një mëdyshje turbulluese .

Ajo bëri kafen, e hodhi në dy filxhanë dhe i serviri në tavolinë. Lau duat në lavapjatë, i fshiu dhe, pa u ndruajtur fare, shkoi e iu ul në gjunjë. Financieri nuk dinte si të vepronte. E kishte të pamundur të ishte brutal me të. Mendoi se edhe të tentonte ta largonte, ajo nuk do t’i ndahej. Poshtë kofshëve, tani shumë më të zhvilluara, vajza ndjeu atë që kishte ndier shumë vjet më parë. Por tani me goditje e lëvizje më të forta. Ajo iu ngjesh edhe më fort pas tij. Financieri u ngrit me vrull dhe veshi  xhaketën të dilte jashtë. Ajo e kapi për krahu dhe e vështroi drejt në sy.                                                                                        -E di se më do,-i tha, -E di se vuan përbrenda. E di se ke frikë. Por e di se më shumë më mbron. S’do të më prishësh e tw mw cënosh nderin, të ardhmen. Nuk do të më prishësh atë të shkretën virgjëri.  Atë të shenjtën virgjëri. Të duket se bën inçest me vajzën tënde apo jo?                                                                    Ai e vështroi me vëmendje dhe u kthye për të pirë kafen. E pinë kafen të dy bashkë, duke shkëmbyer mendime për punën në ndërmarrje.                                                                                      -Dëgjo shoku financier, -i tha vajza, -vendosa të fejohem.                                                           - Me kë? –pyeti i befasuar financier dhe desh i ra kafja nga dora.                                                                       -Me atë kolegun tënd 36 vjeçar, i cili i pëlqen babit, -iu përgjigj ajo. Ai mbeti shtangur.                                - Pse me atë? Ai është 11 vjet më i madh se ti. Ty të janë afruar mjaft djem të mirë.                           - Mos e diskutoni, ai është tamam për mua, -iu përgjigj prerë. Ai e dinte se teknologu 36 vjeçar ishte më i padëshiruari për të. Por vendimi u mor, fejesa u bë dhe dasma u nxitua.

Të shtunën e parë të muajit maj bëhej martesa. Në mbrëmje ishte dasma te vajza. Të dielën te shtëpia e dhëndërrit. Në mesditë vajza u bë gati, veshi vellon dhe priti shoqet e saj, që vinin njëra pas tjetrës për ta uruar. Vonë pasdite u krijua një pauzë. Nusja me vello përfitoi nga rasti i krijuar, prej vetë asaj me mjeshtëri, me pretekstin se donte të rehatohej e të çlodhej pak,doli nga dera e hyrjes së saj dhe kapërceu pragun e hyrjes së financierit. Mësuese Rita kishte shkuar te lokali bashkë me  Erminin, ku do të zhvillohej ceremonia, për të parë përgatitjet. Financieri lexonte një gazetë. Ishte një artikull për ekonominë, por mëndja e tij fluturonte gjetiu. Befas pa vajzën me vello, që mbylli derën me çelës nga brënda.                                                                                                                                                       - Ç’po bën, Moza? Ku shkon ti? Çfar po bën ti këtu? Nuk shkon kjo vizitë tani! Pse e mbylle derën me çelës?–tha ai i lemerisur, duke u ngritur në këmbë. Iu duk se drama po luhej dhe komedia priste te   d era.                                                                                                                                                       -Mos u shqetëso, shoku financier. Erdha të qetësohem pak. Jam shumë e lodhur e nuk mund të duroj dot. Po erdhi njeri, do ta hap unë derën dhe do t’u them se desha të pushoja pak, pa më shqetësuar askush. Ti rri shtrirë në divanin tënd, atje ku je. Asgjë nuk ndodh, mos u frikëso, -u përgjigj ajo dhe shkoi në dhomën e gjumit të çiftit .

Financieri nuk dintë si të sillej e sit ë vepronte. Mendoi të dilte jashtë, por i hipën dyshime. Mendime të zymta ia përshkonin trurin si vetëtima të zeza. Parashikoi një tragjedi. Mos vajza kishte ndonjë ampulë helmi. U ngrit pa pritur të shikonte çfarë bënte kjo vajzë kokëkrisur. Dera e dhomës së gjumit ishte hapur. Në shtratin bashkëshortor të tij ishte shtrirë vajza me vello. Ajo kishte hequr të brendëshmet, kishte ngritur gjunjët dhe priste këmbëhapur. Pamja e papritur sa e tmerroi, aq edhe e turbulloi.                                                                                                                                     - Hajde, financier, mos u tremb, -i tha vajza. –E kam ngritur trarin e postabllokut.                                                - Çfarë ke bërë? – e pyeti financieri.                                                                                                            - E prisha virgjërinë, - i tha ajo.                                                                                                                   - Me kë? - e pyeti ai instiktivisht      .                                                                                                           - Me atë që do të flë nesër, -iu përgjigj vajza. Ai e vështronte. I dukej e pabesueshme. Mendoi mos ishte çmendur. Edhe ajo e vështronte drejt në sy, më e qetë se kurrë. Burri ul në gjunjë instiktivisht dhe e vështronte i magjepsur.                                                                                                                         - Po aplikon seksin me sy? –i tha vajza, duke qeshur me të madhe. Ai u bind se nuk kishte shpëtim nga çmenduria e saj dhe nisi të çvishej. Sa më shpejt ta mbaronte atë punë aq më mirë për të dy. Vajza e shikonte e lumturuar. Ai ishte mashkulli i adhuruar i saj dhe nuk dëshironte kurrësesi të shikonte një mashkull tjetër nudo para tij. Por ai e kishte detyruar të shikonte së pari trupin e shëmtuar dhe të deformuar të 36-vjeçarit.                                                                                                             Ai u gjend i çveshur midis këmbëve të saj. ..Dyshonte, por e gjeti realisht të zhvirgjëruar. Realizuan një ëndërr 15-vjeçare. Ishte një kulm i papërsëritshëm për të dy…Askush nuk trokiti. Nusja shkoi e qetë në hyrjen e saj dhe iu përvesh përgatitjeve, për t’u paraqitur sa më mirë para dhëndërrit dhe dasmorëve. Financieri ishte ulur pranë babait të vajzës. Kokëgremisur ndiente se diçka ishte përmbysur. Ishte rrënuar nderi i tij, ishtegremisur vetë jeta... Nusja ishte tërë gjallëri. Vallzonte, qeshte e këndonte. Të gjithë ishin të gëzuar. Kur do të dilte nusja, financieri i kërkoi leje gjitonit të ikte pak përpara, se kishte shumë dhimbje koke. Kishte pirë shumë. Leja iu dha.

Kur nusja me vello shkoi pranë taksisë ajo e kërkoi me sy, por s’e pa gjëkund. E mori me mend çfarë ndodhte në shpirtin e trazuar të financierit. Dy pika lot i ranë. Edhe Erminit, edhe Ritës. Dasmorët u ndanë me këngë e fishekzjarre, me përshëndetje dhe urime. Krushqit morën nusen e ikën. Mësuese Rita u kthye me gjitonen dhe vajzën e vet të martuar, bashkëmoshatare me nusen, që sapo përcollën, si e ftuara e parë në dasmën e saj. Sa hynë në korridor,  Rita i tha se do të shikonte në dhomën e gjumit si e kishte gjëndjen babi. Sa hapi derën, vuri ulërimën. Shtrati bashkëshortor ishte mbytur në gjak. Në dysheme gjëndej trupi i gjakosur i financierit pa jetë. Në dorë ai kishte një thikë të vogël të mprehtë…

Askush nuk mund të jepte një përgjigje: Iku i ngopur nga jeta vetëm për një çast magjik me vajzën, që e kishte rritur si bijën e vet?  I qëndroi besnik nderit?  Ishte viktimë e një tabuje?... Vetëm pas disa ditësh Ritës filloi t’i kthjellohej gjithçka…