Kristaq Turtulli: Poemth për prindërit

Kristaq Turtulli

 

Poemth për prindërit

 

U tërhoq dielli në heshtje, pa vështruar përqark

I nervozuar,

i fyer,

I thanë të ka skaduar leja e hyrjes,

për të dhenë dritë.

 

Hëna verdhashe, tinëzare,

Prostituta kusare,

shndërruar në drapër, donte të priste qiellin në mijëra pjesë.

Të shkurtonte dhe të krasiste yjet,

Ti bënte të shëmtuar, kataroshë

qerosë,

lapangjozë...

 

Katarakti i ëndrrës ngriu, ngeli e varur në   kujtesë,

si një relikt e vjetër e shpërdoruar.

Nuk mundën të shkëndijonin më gurët e kalldrëmeve të shpresës.

Ishte bërë natë...

 

Hija e gjatë e babait, luhatej, përkulej,

e lodhur,  e munduar,

Në rrugët e rrugicat e kalldrëmta të qytetit zbriste, ngjitej.

Shumë vendlindjen e donte,

I dha gjithçka dhe për vete asgjë s’kërkonte.

Mbarte natë e ditë si Ante,

Pallton e vjetër, gri, të reve,

të halleve,

të persekutimeve.

 

Rrëkeja e djersës së babait  pikëlonte në kalldrëme,

së bashku me pengun e pathënë,

dritën e paparë,

shpresën e vrarë.

 

Qyteti memec,

Në shkallët e padijes u ngec.

Nuk çau më kryet për ata që i dhanë dritë dhe krenari.

I nëpërkëmbi, i mohoi, i tradhtoi.

I zymtë si nata,

U mbështoll me pelerinën e mërisë.

Gjuhë tharë, sy dalë,

Zemër vrarë.

 

U verbua pa lindur ëndrra.

Fëmija shtatanik belbëzoi disa fjalë,

Dhe u ndot në pelena.

Syve të qytetit iu shurdhua kujtesa.

Dyer dhe dritare u veshën me sklepa.

 

E shumë vuajtura,

Fisnikja,

Flokë argjenda,

E pamposhtura

Nëna ime.

Me rëkëtinën e zemrës ardhjen e babait, ndjente.

Në këmbë brofte.

Përgjonte, të mos dilnin zvarranikët prej skutave.

Me lot lante pastronte gurët e kalldrëmeve,

për të përzënë hijet e natës,

Gjarpërinjtë e ligësinë,

Vrerët e poshtërsinë.

Përpara se të vinte dhe të shkelte në kalldrëme:

I dashuri.

I heshturi,

i ndershmi,

i vuajturi,

Babai.

 

Nëna e donte buzëqeshjen,

dritën e diellit, gazmendin e çiltër,

të gjitha i donte.

Sepse ish grua dhe nënë.

Por ato ishin larg, dhunshëm u ndërprenë,

Qysh kur fyen, nervozuan diellin, kur i thanë:

Hej ti bubuzhel, karikaturë e kotë, ku shkon, ndalo aty!

Nuk e kupton, të ka skaduar leja  hyrjes.

Nuk na duhesh më, shko, gremisu. Të tjerë diej do krijojmë.

Të ndriçojnë dhe të ngrohin kur duam ne dhe jo kur do ti vetë.

 

Nëna gjithnjë, si nënë.

Hapte zemrën, shtrinte krahët, zgjidhte shaminë.

Diellin ftonte. E thërriste ta dëgjonte:

O Diell, o bir! Flakte mërzinë.

Ç’mund të bëjë një botë pa dritë.

Njerëzit janë çiliminj të prapë, nuk dinë seç bëjnë.

Më dëgjon  o diell po të flet një nënë!

Të lutem fali. Pendohen të gjorët atëherë kur është vonë.

 

Dielli dëgjonte dhe përtypte në heshtje mërinë.

Shtyhej në qiell, ngucej mes yjeve.

Heshtje.

 

Shpejtonte nëna të mblidhte xixëllonjat e fshehura nëpër hatulla.

Për të krijuar rrëkenë e vogël të dritës.

Jo për vete, po për të tjerë.

Palltoja e gjatë, gri e halleve,

Lëvizte nëpër terr rrugicave.

Ajo pallto e vjetër, nuk kishte vetëm babanë nën vete.

Por gjithë botën e madhe.

 

Kërkonin, nxitonin duart e nënës, dridheshin,

Xixëllonjat tentonin të iknin, të shkisnin, zhurmonin,

Ankoheshin me potere,

Na lësho, moj nëne. Kur iku dielli, na lër të ikim dhe ne.

Nëna s’ dëgjonte, nxitonte, mblodhi disa shkëndijëza,

Oshtinin hapat e babait mbi kalldrëme,

Hijet, rrëketë, dashakeqësitë, skërmiteshin, i vinin stërkëmbësa.

kërkonin ta ndalnin, ta gjunjëzonin në rrugë.

 

Një lot drite afronte që atje tutje.

I dashuri,

I heshturi,

I vuajturi,

I ndershmi.

Njeriu. Ish në prag të shtëpisë.

Duart e nënës përvëlonin, digjeshin.

 

I shtriu Nëna krahët përpara, hapi gishtërinjtë,

hodhi mbi të dashurin të voglat dritëza.

Hijet u gjunjëzuan rënë përdhe.

Qyteti si plak grindavec gërmuqej dhe teshtinte.

Nëna vetëtimthi shikimin derdhi mbi mua, duke thënë:

Vocërrak, mos u huto, vrapo,

mbas rrëkesë së dritës,

të gjesh lumin e shpresës

jetës....

Vrapo biro,

Pas teje le të vijnë të tjerë…