Edmond Kaceli: Marshi i vdekjes

Edmond Kaceli

Marshi i vdekjes

Në një qytet të vjetër (antik)

U çuan shpirtrat e vdekur dymijë vjet më parë.

Të gjithë u strukën në shpellat e shpirtit

Frika zaptoi qytetin

Shpirtrat e vdekur plot dy mijë vjet më parë

rifilluan luftën e lënë përgjysëm

Betejat e fituara, betejat e pafituara

gjaku, gjaku i dy mijë vjetëve më parë

riderdhej në asfaltin modern të qytetit të vjetër (antik)

Qyteti modern i strukur në shpellat e shpirtrave

Priste fundin e betejave absurde…

Papritur nëpër rrugët e përgjakura prej shpirtërave të vjetër u shfaq një vajzë njëzet vjeçare. Jo dhe aq e bukur. Gjysëm e veshur dhe po aq e zhveshur. Këmbëzbathur.

Vajza, me trupin, veshjen dhe zhveshjen e kohës moderne, me shpirtin antik të fshehur brenda dy gjinjve gjysëm të veshur e gjysëm të zhveshur, u ndal në mes të sheshit të qytetit ku lufta dukej të ishte më e ashpër, të rivdekurit dhe të riplagosurit më të shumtë.

Me një gjest të thjeshtë zhveshi dhe gjysmën e veshur të trupit.

Lufta pushoi. Shpirtrat luftarakë të dy mijë vjetëve më parë u kthyen aty nga erdhën.

Prej shpellave të shpirtit dolën banorët e kohës moderne. Tregëtoret u hapën. Jeta e qytetit duket se rimori përmasat e sajë normale.

Vajza njëzet vjeçare, e zhveshur krejtësisht, mbështolli, me krahët e gjatë, dy gjinjtë e bardhë. Prej të ftohtit, a nuk dihet për çfarë motivi, në atë pozicion ngriu. Ngriu në mes të qytetit.

U shëndrrua kështu në një statujë mbrojtëse…

E vetmja gjë që i mungonte qytetit të vjetër.