Shahin Ibrahimi: A jemi njerëz

Shahin Ibrahimi

 

 

Kur do ndryshojsh

 

E kaluara nuk është kafshatë që kapërdihet

Nga venat e saj del një psherëtimë e nemitur

Një zë i ngjirur në tufanin e egër nuk ndihet

Ti shkel mbi veten,të tjerët duke i mërzitur.

 

Një thes mërzie zemrën ma kaplon

Tek i ndëgjoj fjalët pa kuptim të tij

Vulgaritetin si hob në shoqëri tregon

Buzëqeshjen lavire kudo e ka nastologji.

 

Që në fëmini krijon njeriu dinjitetin

Egon dhe përçmimin në krah mos i mbaj

Kur të vlerësojnë krijon personalitetin

Kur kuptohemi, e qeshura zë vëndin e saj.

 

Vitet kalojnë u bëmë nga gjashtdhjet e pesë

Rrëbeshet na kanë lagur çdo pjesë të trupit

Veç vuajtjet mund ti japim dhuratë së resë

Se fjalët e mbrapshta bëjnë ujdi me turpin.

 

Kjo gjuhë pa frena dhe pa doganë

Ku ofendimet dalin nga një burim në zallë

Nuk arrijnë të ftohin ujin që na ka larë

Po u zbehën zemrat, malli do na marrë.

 

Dua që shpirtin tënd ta ngushëlloj

Fjalëve të rënda tju a heq patkonjt

Fjalorit të shthurur ëmbëlsi i afroj

Shpesh të thom se shoqëria sdo langoj.

 

Ti bëjsh autopsinë jetës është mrekulli

Të ruajm kujtimet nga dashuria e rinisë

Por nuk bëhem dot kirurg se është marrëzi

Unin krenar ta shfaq në kohën e pleqërisë.

 

 

A jemi njerëz

 

Dhe shikimi më është mërzitur

Nga rrugët e lagjes tërë gropa

Na shkoi jeta duke pritur

Nga premtimet të ndryshonte bota.

 

E trishtuar më sheh balestra

Breng e saj më djeg në shpirt

Se projektet flejn në letra

Qiriri i vjetër vëndin s`ndrit.

 

Kalojn vitet ndryshon mosha

Fati jonë ka qënë recetë

Me skeptizëm shikojm ndoshta

Të ardhmen e kanë mbuluar retë.

 

Po afrohet dita e numërimit

Premtimet nxjerrin në sfilatë

Zemrat tona ndjejn zhgënjmin

Mjerimit mbulojnë me shakatë.

 

Krenarinë e dikurshme se kemi

Se pluhuri i kohës është me huqe

Pyesim veten në jemi njerëz

Që gjithçka na duket e kuqe.

 

 

Shikim mbreslënës

 

I tulatur me sytë përdhe shikonte

Vallë ç`mendonte ai fëmi i zbathur

Mendimi për të po më bironte

Se pashë trenin që ishte duke ardhur.

 

Me thikë marazi çdo gjë preu

Pëllumbat më kanë dhuruar miqësinë

Vjedhurazi shikimin nga treni ktheu

Fytyra e tij tregonte mërzinë.

 

Si një statujë e brishtë e përhumbur

Me ëndrra flakur lëndinave

Sa dhe lotët e kishin braktisur

Po i afrohej i bindur shinave.

 

I burgosur prej pamjes ngarkur

Kohë amnistije shpirti më mbeti

Tashmë i thashë ti je burrërrur

Mjengullën e tillë se heq tërmeti.

 

Ai nuk ushqehej me frymën e ngrohtë

Veç në ëndërr mirrte bekimin e nënës

Mëshira i ipte bukë të ftohtë

Më falenderoi me shikim mbresëlënës.