Kristaq Turtulli: Epo, shaka donim të bënim...

EPO, SHAKA DONIM TË BËNIM...

tregim

NGA KRISTAQ TURTULLI

Hasim Guri hyri në banjë duke u kalamendur dhe i verdhë dyllë në fytyrë. Ne e ndiqnim me sy që nga larg. Pritëm të dilte prej banjës, ai hiç. Dërguam një shok ta shihte, e gjeti te rrezuar përdhe, i kish rënë të fikët. U lajmërua urgjenca, Hasimin e nisën në spital dhe për këtë, shkak u bënë ne.

Hasimi punonte tornitor i normuar, me kategori të dytë, në tornon e vjetër qysh nga lufta e dytë botërore. Çdo ditë ngrinte male me ashkla e thithte kuintalë me skorie gjatë tornimit të bishtave, pjesës prerëse, qafave dhe llapave të detaleve.

Ai mbulohej si të gjithë ne, fund e krye me pluhurin e skorieve e të gurë  smerilove, përsëri mundohej të mbahej pastër. Duart e nxira i fërkonte me forcë e inat pas çimentos së lavamanëve derisa i skuqte, mundohej të hiqte skorien që i kish hyrë thellë në pore. Hasim Guri u martua herët, kur nuk ish as tetëmbëdhjetë vjeç me një çupë prej pazarit të vjetër të rrugës së samarxhinjve, e kish katër fëmijë të lindur njëri pas tjetrit.

Ne ishim pothuajse të një moshe dhe në pushimet e shkurtra hanim së bashku bukë, prapa frezës së madhe.  Hasimi bukën e zezë e shoqëronte çdo ditë vetëm me tre meny, të mbështjella me gazetë; bukë me gjizë, me marmelatë, ose vaj kikiriku me sheqer. Siç na u hap, arsyeja ish se si familje vendosën të kursenin lekë për të blerë televizor. E vështronin Hasimin me dashamirësi, gati me trishtim, kur germat e zeza të fletës mbështjellëse të gazetës hynin si milingona në gjizën e pakët, ose në kuqërremtën e marmelatës. Rroga e tij mujore ish rreth 4000 lekë, kurse  televizorët bardhë e zi me gjithë antenë e kabëll shkonin në kosto deri në 45 mijë lekë. Sikur hiç mos haje,të mbaje barkun me dorë, të mos paguaje qiranë, dritën, ujin, drutë e zjarrit, siç dihet në qytetin tonë bën ftohtë e bie shumë dëborë. Pra duheshin më shumë se njëmbëdhjetë muaj, ti mblidhje kokër më kokër ato të shkreta të holla. Por kjo ish çereku i së keqes, e keqja më e madhe ish se televizorët vinin me pakicë, njëlloj si kripa prej Durrësit. Kërkesat e punëtoreve për televizor ishin të shumta, dhe nëpër reparte shpërndahej vetën nga një televizor me be.

-Ata shejtanë më zhgërryhen gjithë ditën nëpër dhera. Tele-ja i mbledh fëmijët në shtëpi,- ankohej Hasimi, bënte shuk bukën si topth dhe e raste në gojë.

Na dhimbsej shoku, le të gëzoheshin fëmijët e tij ezmerë, të vegjël, topolakë si lepurusha. Ndaj kur u bë votimi në repart, votuam të gjithë si një trup i vetëm, që ai të ish numri një, në krye të listës, për të marrë vërtetimin me firmë dhe vulë prej zyrës së kuadrit. Mblodhëm lek dhe i bëmë si dhuratë një komodinë me rimeso are, ku të vendoste televizorin. Disa prej nesh e ndihmuam të saldonte një tubo të gjatë çeliku, ku të vendoste antenën e të lartë, mbi çatinë e shtëpisë përdhese. Hasimi gëzohej, fluturonte:

- Lum unë! Mos të lëntë perëndia pa shokë e miq.

Kur mori televizorin qau, u ul përdhe me fëmijët dhe ja nguli sytë mizave të televizorit. Lëvizëm antenën majtas djathtas të zinim ndonjë stacion, më në fund na hyri Tirana.

-Urra! -bërtitën së toku, Hasimi, e shoqja dhe fëmijët.

Më vonë filloi të na tregonte gjithë qejf dhe dëshirë filma me partizanë e ballistë. E dëgjonim me durim edhe pse i kishim parë me dhjetëra herë.

Kur motra, Demirja u bë komuniste dhe pas disa muaj anëtare e byrosë së partisë së ndërmarrjes, Hasimit iu rit pak qipi. Morri kategorinë e tretë dhe bëri kërkesë të ikte prej tornos së detaleve të rënda dhe të punonte në tornon e vogël komode, revolver. Kërkesa iu aprovua menjëherë. Ish e drejta e tij të ndryshonte tornon dhe procesin e punës. Në pushime mblidheshim si gjithnjë së bashku pas frezës së madhe dhe hanim bukë. Menyja e Hasimit ndryshoi në cilësi, u shtua djathi i kripur, por si gjithnjë i mbuluar me milingonat e germave të fletës mbështjellëse të gazetës. Ngandonjëherë hante gjalpë me reçel kumbulle, ose me ullinj të vegjël, të zinj si kakërdhi.

Zëri i Hasimit kish filluar të behej më i sigurt, fliste për rritjen e normave dhe novatorizëm, me citate te nxjerra nga librat e udhëheqësit të madh. Ne si gjithnjë e dëgjonim me buzëqeshje mirësie dhe dashamirësi. Hasimi bëri përparime të dallueshme jo vetëm në njohuritë politike por edhe në shtimin e popullsisë, me dy kalamaj të tjerë. Ndërsa ne, shokët e tij të repartit mezi kishim nga njëckë fëmijë. Lindi nevoja e zgjerimit,  Hasimi bëri kërkesë në komitet e në parti për strehim dhe në krye të disa muajve morri hyrje dy dhoma e një kuzhinë në katin e pestë, në pallatin me kontribut vullnetar. Shumë prej nesh na mbeti hatri, sepse la pas shumë punëtorë të tjerë që ngryseshin e gdhiheshin me gjithë familje në banesën që ndërtohej për të futur sa më shumë orë pune. Sidomos Peçi frezatorit, familja e tij me tre kurorë qenë ngucur në një hyrje të ngushtë pallati me dy dhoma e një kuzhinë dhe mes kunatave kish plasur sherri. Peçi me gjithë familjen futi dhjetë mijë orë pune vullnetare në banesën që u ndërtua me kontribut vullnetar të punëtorëve të uzinës. Prej banesës që ndërtohej vinte direk në punë, turni i dytë, nuk kish kohë as të ndërronte teshat. Bukën e hante gllomka- gllomka, por e këtë radhë ngeli me gisht në gojë. I thanë të duronte, të priste pallatin tjetër që do ndërtohej. Po a prisnin dhe duronin kunatat, lufta e tretë botërore ish në prag...

-Si ka mundësi të marrë hyrje dy dhoma dhe një kuzhinë Hasim Guri që nuk futi as një orë pune në banesën me kontribut vullnetar,- dërguam dhjetëra ankesa në drejtori.

Por shokët  e drejtorisë na zunë gojën. Arsyeja e fortë e mos futjes së asnjë orë pune vullnetare në banesë të Hasimit ish përkujdesja e gjashtë fëmijëve.

- Po fëmijët tanë a nuk kishin nevojë për përkujdesje, por detyroheshim ti linim vetëm, për të punuar vullnetarisht në banesë?- u thamë.

Hasimi urtë e butë dhe tigani plot, përdori një marifet që ne e morën vesh më vonë. Kur komisionet strehimit të komitetit të qytetit dhe të ndërmarrjes i shkuan në shtëpi për të parë konkretisht gjendjen aktuale. Ai e kish ngucur dhomën me faqe muri dhe bufe. Anëtarët e komisioneve lëviznin këlliç nëpër dhomë dhe godisnin njëri tjetrin me bërryla.

-Po fëmijët ku i ke? - e pyetën,- në kërkesën për strehim ke thënë se ke gjashtë fëmijë?

Ai nuk u ktheu përgjigje, por fërshëlleu dhe fëmijët dolën rrëmujshëm si qenushë që poshtë krevatit të madh.

-Po këta ç’duan poshtë krevatit!-u habit komisioni.

-Më thoni ku ti vë të flenë. Siç e shikoni, nuk kam vend për ta. Gjynah është, më dhimbsen, i kam evlatër, por s’kam ç’të bëj. Në dhomën ngjitur fle Demirja me tatën e nënonë. Kuzhina është e përbashkët.

Komisioni doli kokulur, i menduar. Komunistja dhe anëtarja e byrosë Demire Guri nuk ankohet, vajzë në moshë dhe fle në një dhomë me prindërit...

Por na mërziti e trishtoi të gjithëve dënimi i papritur me dy vjet internim të axhustatorit Ermal Malija për shkak të Demires Gurit, motrës së Hasimit. Flitet se Demirja nuk është e aspak e kënaqur me këtë vendim. Prandaj kërkoi që drejtësia e çështjes të shkojë në procedim për gjyq me burgim. Dosja e dokumentove me akuzat e procedimit për gjyq të Ermal Malijës u hodhën në gjykatën e rrethit.

Me Ermal Malijën kaçurrel dhe delikat si vajzë,  Demirja u dashurua kur ndiqnin  së bashku kursin një vjeçar në Tiranë. Me lekët që i dërgonte familja, Ermali e mbante Demiren me gjithë të mirat, hanin në krye të javës paste me krem në pesëmbëdhjetë katëshi. Ajo ish goxha copë, ezmere me kripë, topolake rrumbullake, gjoks mbushur, me sytë e mëdhenj, të zinj si ullinj. E  zjarrtë e vrullshme, e papërballueshme. Ermali i qetë, i avashëm e donte me shpirt ezmeren me kripë. Ajo i sillte mendjen vërdallë, i vinte flakën.

Një mbasdite e ftoi në shtëpi dhe e njohu me prindërit e familjen e tij. Demirja si vajzë e thjeshtë e pazarit të vjetër, u ndje disi bosh, u habit me kamjen, hijerëndësinë e shtëpisë, veshjeve të mureve e orendive të gdhendura. Ermali kish familje qytetare me traditë.

Prindërit e Ermalit e pëlqyen Demiren dhe e këshilluan të mos e zgjaste, vajza është delikate, të dyve mosha po ju shkon prandaj duhej të fejoheni. Çuditërisht ajo si ktheu përgjigje ofertës për fejesë dhe kohët e fundit tregohej e përhumbur dhe indiferente me të.

Demirja si komuniste e përkushtuar, la redifikën e sheshtë, e caktuan me detyrën e magazinieres në magazinën e pajisjeve dhe veglave të ndërrimit.  Ajo s’kish shumë kohë të merrej gjepura. Përgjegjësia mbi të gjitha, studionte materiet dhe plenumet, vonohej e gjora, lodhej. Mbledhjet e gjata të partisë i hanin shpirtin, shumë materiale e buletine qenë për të konspektuar dhe zbatuar. E zinte mesnata dhe shpesh herë flinte e dërmuar në zyrën e partisë së bashku me Rehat dhe kockëmadhin, sekretarin e byrosë së uzinës. U përfol se një natë Demirja u gjend aksidentalisht  e zhveshur, mbërthyer keqas me Rehat kockëmadhin, në mes shkresave dhe buletineve, por askush nuk e besoi. Nuk e bënte Demirja atë punë.

-Në daç më besoni në daç jo,por unë e pashë me sytë e mi Demiren ashtu, të mos e them...të zhveshur, me këmbë përpjetë. Sikur më tha tavani i uzinës mbi kokë,-na pëshpëriti Ermali i ligështuar, kur pinin kafe në qoshe të mensës dhe me lot në sy shtoi:- E doja Demiren me shpirt, por ajo tregohej indiferente, prandaj e përgjoja nga dritaret.

-Je i sigurt që e pe me atë?- E pyetëm.

-Nuk ka rëndësi,- u përgjigj.

Ne vështruam njëri tjetrin dhe mblodhëm supet. Bëhej shaka e fjalë me Demiren

dhe Rehat kockëmadhin. E ëma e Ermalit u sëmur rëndë, shtëpia e madhe kish nevojë përkujdesje dhe Ermalit po i ikte mosha, u fejua me axhustatorin Ruke.

Fejesa e Ermalit me axhustatoren Ruke e tërboi Demiren. Kafshoi buzën e plotë dhe nënqeshi me të keq. Nuk e dinte teveqeli që ajo ish lart dhe ai poshtë. Në duart e saj gjendeshin çelësat e magazinës, donte s’donte ai do përplasej me të. Prandaj filloi ta përgjonte me sy e shihte sikur do ta hante. Filloi ta provokonte, ta sillte vërdallë duke e lënë të priste përpara dritares së ngushtë të magazinës. I jepte lima të vjetra dhe detale të konsumuara. Ajo kënaqej kur e shihte Ermalin e urtë të skuqej, të nevrikosej, të cilit po fillonte ti venitej buzëqeshja. Në krye të disa minutave, Ermali kthehej në vendin e punës kokëvarur,  i murrëtyer.

-Nuk e lënë të shkretin njeri të punojë rehat,- mërmërite.

Çfarë njeriu ish, i kërkonte ti jepte limë që ti bënte punë, ajo bënte sikur i ndërronte i jepte një më të keqe me dhembë të konsumuar, të papërdorshme. Disa herë se nga gjente materiale të dëmtuara, ia bënte Ermalit në ngarkim që ti dëmshpërblinte. Ermali lodhej, djersinte, dërmohej dhe se realizonte normën. Ditë me radhë punonte me orë të zgjatuara. U ankua tek Arifi hundë qimja, përgjegjësi i repartit. Arifi e dëgjoi me indiferentizëm dhe nuk i ktheu përgjigje.

Demirja vazhdonte avazin vonohej qëllimisht, e përgjonte pas rafteve, çfarë do thoshte qullaci, ish i dashuri i saj në inat dhe sipër.

-Demire, më thuaj deri kur do vazhdosh kështu? - e pyeti ai një ditë.

-Derisa ti a bësh puf. Kujton se të fal kaq lehtë. Nuk e ke njohur akoma Demiren ti. Por mos u mërzit, do ta njohësh, - tha dhe qeshi me të keq:- Pse kaq lehtë është të lësh një komuniste dërdënge si unë e të fejohesh me Rukien qurrashe me pesë lek bythë.

- Demire, për vitet që i kaluam së bashku, letë mbetemi miq,- i tha Ermali.

-Mike me ty, ha, ç’na the!- nënqeshi me sarkazëm Demirja.

Ermali si ktheu përgjigje, me vështirësi gëlltiti inatin. Demirja po bëhej gjithnjë e më e padurueshme. Nxiste të tjerët ta ngacmonin, ta fyenin. Të fejuarën e tij Rukien e bënë disa herë për të qarë. Ajo i tha:

-Të bëjmë çmos të ikim prej uzine, po mos, të ndahemi.

Ermali kafshoi buzën dhe heshti, mundohej të realizonte normën. Bëri kërkesë të shkonte të punonte në kavaçanë, nuk e dëgjoi kush. Bisedoi me disa të njohur ta ndihmonin të punësohej në ndonjë ndërmarrje tjetër. Nëna vazhdonte të ish e sëmurë, Rukia ankohej. Ermalit po i shpërthente koka. Pas një ditë të gjatë të mundimshme, me varavingo. Shkonte në magazinë të ndërronte pajisjet gjente atje provokime, sarkazma. Në repart punonte me nerva të tendosura, lodhje, djersë dhe asgjë. Më në fund Demirja e kapi fluturimthi pëshpërimën e nervozuar të Ermalit:

-Më plase shpirtin... jevgë e ndyrë.

-Çfarë the, hë, çfarë the, pa thuaje ta dëgjoj dhe një herë,- iu shkreh ajo e tërbuar. Sytë i flakërinin prej kënaqësisë së keqe dhe urrejtjes.

-S’të thashë gjë,- u mbroj Ermali i hutuar.

-Më the jevgë e ndyrë, më fyeve. E di ti mor pusht se i madhi fare i partisë dhe i popullit, ka pirë sisë prej jevgës,-bërtiti Demirja dhe vuri alarmin.

-Nuk të thashë ashtu..,- mbrohej Ermali, - të thashë, më plase shpirtin, por nuk ma nxë goja ta them atë fjalë.

- Hë ç’je një ti, ç’je një ti, gjarpër i fshehur nën pëlhurë. Fyhet për racizëm bija e partisë, kur i madhi e thotë me krenari, prej jevgës kam pirë sisë,- i thanë.

Ermali vazhdonte të mbrohej:

-Më vdekshin të gjithë të shtëpisë që nuk i thashë ashtu. Më nxirrni një të thotë që e dëgjoi.

-Të dëgjoi ajo, vetë. Të besojmë betimet e shpëlara, helmin, poshtërsinë tënde apo ndershmërinë, përkushtimin komunist të anëtares së byrosë, - thanë.

- Ajo mund të thotë ç’të dojë,- protestoi Ermali, - unë e kam dashur, e njoha me familjen.

-Tani pse se do?

-Ashtu është puna, u fejova me Rukien.

-Imoral. Do ta shohim këtë punë, do nxjerrim plot dëshmitarë,- i thanë.

Që atë minutë u ul paneli dhe u provokua mbledhja e zgjeruar e repartit.

-Sigurisht Ermali bëri shaka,- foli ultas Peçi.

-Shakaja është shaka,- foli po ultas një tjetër prej nesh.

-Mjaft. Shaka moj krushkë, ai është hakmarrës. Nuk është shaka të nxjerrësh prej goje atë vrer. Fyerja ndaj kuadrit të partisë mund të quhet veprim i rëndë ndoshta dhe armiqësor.

-Një fjalë goje është thjesht shaka,- ngulmuam ne.

-Heshtni. Këtu tek ju ekziston shoqëri e sëmurë,- na u shkrehën të deleguarit dhe mbledhja u mbyll.

Pas disa orësh i zhvillua mbledhja e byrosë së partisë. Paraprakisht Ermali u pezullua nga puna. Pritej dita e nesërme të kthehej prej Tirane sekretar Rehati. Çështja duhet të shqyrtohej në bazë të buletineve më të fundit dhe të merrej vendimi përkatës.

-Thuaj të drejtën, i the jevgë,- i pëshpëriti Ermalit një prej neve.

-Nuk i thashë bre, ju betohem. Por e sikur ti thosha keq nuk do bëja,- foli me ankim Ermali dhe doli kokulur prej uzinës.

Ndëshkimi i Ermalit për një fjalë goje na la shije të hidhur dhe peng në shpirt. E kur mblidheshin si zakonisht pas frezës së madhe të hanim bukë, nuk na shijonte ushqimi, e ndjenim rëndesën e ndëshkimit dhe mungesën e buzagazit të çiltër të Ermalit. Dënimi i tij la pasoja në familje, i shkaktoi krizë në zemër të atit dhe acarimin e sëmundjes nënës.

Hasimi vërtitën sytë sa andej këndej dhe ka filluar ti shmanget ngrënies me ne. Shkon poshtë në mensë, ulet në një tavolinë me mekanikët e remontit dhe ha groshë me pilaf orizi. Pëshpëritet se mund të fillojë punë në remont.

Ai nuk ish budalla të mos e kuptonte ftohtësinë tonë. Ne e linim të lëvizte butësisht në ujërat e tij, e nuk na ngrohte më. Por nuk mund ti mbrehnim qetë me Demiren,  nepërkën e keqe, ajo të kafshon prapa veshit kur se ke mendjen. Fyerja që i ndodhi asaj prej një punëtori arrogant e të pandërgjegjshëm e ngriti në përgjegjësi, u bë zëvendës sekretare byroje uzine dhe anëtare plenumi rrethi.

Punonim turn i dytë kur Peçi uli panelin dhe bërtiti me sa zë që kish në kokë:

-Shokëni, me trishtim e dhembje po ju vë në dijeni, për një fjalë goje Ermalin e dënuan me burg.

Ndërpremë punën një copë herë dhe varën kokat të mërzitur. Hasim Gurit nuk i bëri përshtypje dhe as e prishi terezinë. Priti pa lëvizur prej vendit derisa u ngrit paneli e vazhdoi të punonte në tornon e vogël revolver dhe të vërshëllente lehtë nën buzë. Drejtoria e ndërmarrjes i kish dhënë fletën të merrte frigorifer. Numrat për të blerë frigoriferë i caktonte zyra e kuadrit.

Peçi frezatori, rënkonte, pështynte dhe nuk i bënin duart për punë. Ndezi dhe shoi disa cigare radhazi. Pa ditur ç’të bënte dhe ku ta nxirrte inatin shkoi në tornon e Hasimit. Vendosi bërrylin mbi motor. I nguli sytë e mëdhenj të zinj dhe qëndroi në copë herë përpara tij si statujë. Thithi cigaren fort dhe nxori tymin me vrull, duke ia hedhur Hasimit në fytyrë, i cili u ndje bosh, gëlltiti së bashku me pështymën fërshëllimën. Duart iu mpinë, theu dy thika, dhe lëvizi kokërdhokët e syve si idiot. Peçi nuk fliste, gjurmonte lëvizjet e tjetrit pa ja ndarë shikimin.

-Përse më shikon ashtu,- i bëri i bezdisur Hasimi, - hiqu tutje.

-More Hasim, mos je i sëmurë,- ia futi kot Peçi. Ngaqë nuk mund ti thoshte, zdërrja jot motër mori në qafë një të pafajshëm..

-Unë i sëmurë! Më lër të punoj Peçi dhe mos më çukullit veshët. Nga e kupton ti që jam i sëmurë?

-Në fytyrë, tregon shumë i zbehtë. Ja, duart të dridhen, i theve dy thika.

-I theva se më shikoje, e më hodhe ti tymin e duhanit,- u grind Hasimi.

-More lëri ato, shiko veten se s’je mirë,- vazhdoi të tijën Peçi:- Sigurimi teknik nuk e lejon një të sëmurë të punojë në torno. Mund të na bësh ndonjë të pabërë, të thyesh ndonjë dorë a këmbë. Kush do përkujdeset pastaj për ata gjashtë kalamaj.

-Më lër rehat, jam shumë mirë dhe mos mi përmend mua kalamajtë,- foli zë dridhur Hasimi.

- Si të duash, vëri veshin merakut të shokut,- i tha Peçi dhe u largua.

Kaq ish puna. Peçi na tregoi shakanë që bëri me Hasimin. Punës e normës ja bëmë naftën, vendosëm ta vazhdonin shakanë deri në përfundim të turnit të dytë. Njëri pas tjetrin i shkonin Hasimit në torno dhe gjoja të preokupuar i thoshin se ishte shumë i verdhë, me siguri nuk duhej të ndjehej mirë.

-Jam ezmer, e pak i verdhë prej vetiu, -pëshpëriti Hasimi dhe na vështroi me dyshim, mos dallonte pas makinerive ndonjë qeshje të fshehur. Ne nuk qeshnim a mund të qeshej me shëndetin e shokut.

-I verdhë prej vetiu dhe kur je i zbehtë për arsye se je i sëmurë, nuk janë e njëjta gjë, - i thamë.

- Ju besoni që jam vërtet i sëmurë, apo bëni shaka?

-Shaka. Ç’thua bre Hasim, bëhet me sëmundjen shaka.

-Epo dhe bëhet, kur nuk je i sëmurë..,- mërmëriti Hasimi.

Fytyrat tona ishin serioze lidhur me shëndetin e shokut, kolegut.

-Hasim, more i gjorë, mos e lër shëndetin pas dore, ke një rreth me kalamaj.

Iku njëri nga ne, shkoi Shpresa gjoks madhe që punonte në kopjatriçe:

-Hasim të keqen motra, më dukesh i tretur, sa të është këputur syri, në djall të vejë puna, qetësohu. Ulu mbi këtë pajisje. Prit të fërkoj në shpatullat.

Hasimi u ul në bisht.

-Nuk dua, largohu,- pëshpëriti.

-Hë se të vjen mirë ty kur të fërkoj unë,- ia bëri Shpresa dhe i ngjeshi gjoksin në shpinë dhe shtoi:- se jemi të dy prej një fare de...

-Jo,jo nuk dua, ik- ia bëri zëmekur Hasimi dhe mblodh sa një grusht.

-Po të duash të sjellim një gotë ujë dhe aspirinë,- i tha një tjetër nga ne.

- Hej, sa bela e madhe është kur sëmuret shoku.

Ai na vështronte dhe nuk fliste. Aty pari kaloi Rita normistja, flokëthinjur, grua e vjetër e në moshë. Me të nuk e kishim bërë bisedë e ajo nuk dinte gjë. Hasimi e thirri Ritën.

-Moj Ritë si thua, jam vërtet i verdhë?

-Si limua je,- i tha Rita,- bjeri vetes prapa Hasim, nuk bëhet shaka me shëndetin.

Hasimi e besoi, thuhej se kohët e fundit ajo e kish të trashur muhabetin me Demiren.

-Ore me tërë mend e keni. Sikur po ndjej një siklet të rëndë këtu në gjoks,- mërmëriti Hasimi. E sakaq iu këput vërtet syri. Iku duke u kalamendur drejt banjës dhe i ra të fikët në pllakat e lagështa e të pista.

Na hyri frika. Epo, shaka donin të bënin, pas gjithë atij rrëmeti...