Qazim Shehu: Ashtu si çdo njeri

ASHTU SI ÇDO NJERI

 

Nga QAZIM SHEHU

 

Ashtu si çdo njeri nuk i ik heshtjes,

As unë ik e për të s`dua t`ia di,

Sidomos me ëndrrat e mia pas përleshjes

Me to.Nevojë kam për një pakt të ri.

 

Ato s`më lënë të qetë.Sido të jenë.

Sado të bukura.Nuk i dua më.

Peng më mban një dëshirë tjetër.

Një kënge ndryshe do ia them.Pa to.

 

Ëndrrat qeshin hidhur, tundin kokën,

Pa leje kur bujtin, pa turp,

Natën kur qetësia botën si një fëmijë

Në djep tund.

 

Pakt nuk deshën.Të pashpirtë,

Ky vlug i tyre ikës.

Trimërohen e sulen çdo ditë

Nga djallëzia ime pritëse….

 

MË DUKET

 

Gjer s`ishim njohur, ishim kaq të mirë

Sejcili në botë të vet me një dëshirë

Budallaqe, që askënd nuk vret.

Ti erdhe nga një skaj i planetit si re,

Unë nga skaji tjetër vija,

Dhe u takuam sikur mos qe

Ajo që duhej të ishte më e mira.

 

Vendi më i bukur ai duhej të ishte

Një vend plot dritë e me diell,

Ku nisëm njohjen nën lutje perëndish

Më pas e hodhëm si çantë mbi shpinë.

Për udhëtime të përditshme, drejt

Njëri tjetrit sërish duke shkuar,

Sikur fare mos ishim takuar,

Dhe dëshmitarë s`patëm dikush të na e thotë,

Atë vendin e parë, premtimin e pambaruar,

Po ne u takuam diku, në një cep, në tokë,

Dhe toka blerimet sa herë ka ndërruar….

 

SHIGJETA E VILHELM TELIT

 

Po qe se shigjeta e Vilhelm Telit

Në shenjë drejt mollës së famshme,

Do zgjidhte gjithë padrejtësitë,

Atëhere do kisha bërë një vandak me shigjeta,

Duke i mprehur çdo ditë me limë,

Për të vërshëllyer majëmprehta.

Pa i lënë të ndryshken në shi,

Shigjetat e vjetra.

 

Për ta plasur qesen me helm

Që ngrihet në festa tinzare,

Si tollumbac në zbukurim- jerm,

Në fytyrat e krimeve bizare.

 

Pastaj shigjetat e Vilhelm Telit

Do ia falja si rreze diellit.

 

VIOLINA

 

Dhimbja ka formën e saj,

Holluar pakëz në mes.

Violina,

Me tinguj të mprehtë, sikur njëherësh

Mprihen njëmijë thika.

Harku gërryen,gërryen,

Mundësitë më të epërme të daljes

Të tingujve që mbyllen

Në një shpellë të thellë malesh.

Me njëmijë pëllumba braktisës.

E kur ata dolën njëherësh,

Shpella u shemb,

Mali u trand,

Harku u këput prej dhembjes

Teli u këput dhe vetë u lidh prapë,

Bisht shigjetlle në flakë të vetëtimës,

Me njëmijë zogj çukitës,

Në bark të violinës….

 

GRUA

 

Gjithë jetën desha një njeri,

Dhe s`munda të dua tjetër,

Sa më shumë ndizej kjo dashuri,

Hiri përvëlonte  egër.

 

Gjithë jetën të desha, grua,

Sado u përpoqa të shpërndaj

Dashurinë që hovte në mua

Diell me rrezet në maj.

 

Nga bredhjet ikte e vinte shpesh,

Tek foleja e shpirtit tënd,

E ti këtë s`ke si ta dishë,

As të shkon ndërmend.

 

As mua s`më vjen ndërmend

Për bredhjet tjetër përtjetër,

Kur dashuria ndal e rend,

Se ti s`u bëre kurrë verë e vjetër…